7. «Oι τα χερουβείμ
μυστικώς εικονίζοντες»
Εικονίζομε τα
χερουβείμ, δηλαδή ταυτιζόμαστε μ'αύτά·
είμαστε «μυστικώς», δηλαδή
εσωτερικά, λειτουργικά, άρα
αληθινά χερουβείμ.
Η εικόνα του Θεού που
βρίσκεται στη βάση της φύσεως του
ανθρώπου τον ανεβάζει στην κατά
χάριν θέωση. Ο Υιός του Θεού, που
είναι η τέλεια Εικόνα του Πατρός,
είναι ομοούσιος μ' Αυτόν.
Η εικόνα για την
ορθοδοξία είναι ασύγχυτη ταύτιση.
Ο «εικονισμός» και το «εικονίζω»
αναφέρονται στην πιο βαθειά σχέση
των προσώπων και των πραγμάτων·
και στο μεγαλύτερο σεβασμό των
ιδιαιτέρων προσωπικών
ιδιοτήτων.
«και τη ζωοποιώ Τριάδι
τον τρισάγιον ύμνον
πτοσάδοντες»: Προσάδομε τον
τρισάγιο Ύμνο ιερουργούντες το
μυστήριο. Και η ιερουργία μόνη
αναδίδει τον
ύμνο. Ο ύμνος ο
τρισάγιος είναι λόγος εκ της σιγής
της πράξεως προελθών, γι' αυτό
είναι επινίκιος, ασίγητος και
ανάκουστος.
«Πάσαν την
βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν»:
Αποτίθεται κάθε μέριμνα.
Απωθείται, εγκαταλείπεται, «ως τον
Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι».
Και επειδή ο Βασιλεύς αυτός είναι (το
καταλαβαίνομε μετά από πολλή
πείρα) ο πάντοτε ερχόμενος, είναι
πάντοτε απωθημένη η μέριμνα. Είναι
παντού απλωμένη η Θεία Λειτουργία.
Είναι όλη μας η ζωή λειτουργημένη,
κεκλημένη στους γάμους του Αρνίου:
η «μέριμνα ή αμέριμνος», η ψυχή και
το σώμα, η ζωή και η τελευτή μας, ο
νυν και ο μέλλων αιών.
Με το να
διώξης τη μέριμνα κάνεις τη
δουλειά (όλες τις δουλειές) άνετα·
τις κάνει ο Θεός ο ίδιος. Απωθούμε
τη μέριμνα, καί υποδεχόμαστε το
Βασιλέα των όλων.
Ή το ένα θα
κάνωμε ή το άλλο. Η μέριμνα είναι
σύγχυση, Βαβέλ· είναι πύρινος
Μολώχ πού κατακαίει τον άνθρωπο
σώματι και πνεύματι. Ο Βασιλεύς των
όλων είναι ο πάντοτε ερχόμενος και
αναγεννών. Η συνάντησή του μέσα
στον τρισάγιο ύμνο και τον
εικονισμό τψν χερουβείμ, ήδη
φέρνει τον άνθρωπο στην
εσχατολογική ελευθερία, και του
χαρίζει τα πάντα ξένως και
αναφαιρέτως.
Τα στοιχεία του κόσμου
ροιζηδόν παρέρχονται (Β' Πετρ. 3,10).
Και τα πάντα ενδύονται το φως και
την ύπαρξη ως ιμάτιον. Υπάρχουν,
ουσιούνται. Εικονίζοντες τα
χερουβείμ μέσα στην ιερουργική
υμνωδία του τρισαγίου ύμνου
αναγόμεθα (είτε εν σώματι είτε
εκτός του σώματος ουκ οίδαμεν, ο
Θεός οίδεν) εις τον ουρανόν και
προσάδομεν μετα των μακαρίων
Δυνάμεων τον επινίκιον ύμνον.
Όντας εκεί - πάνω από χώρο και χρόνο
- μπαίνομε στην εσχατολογία.
Αρχίζει η υποδοχή του Κυρίου «ταις
αγγελικαις αοράτως δορυφορουμένου
τάξεσιν.»
Έτσι ο λειτουργημένος, ο
αναληφθείς («εις τον ουρανόν
ανήγαγε») αποκτά νέες αισθήσεις.
Βλέπει την ιστορία όχι αόο την
απατηλή πλευρά, που είναι το κτιστό
και παρερχόμενο, αλλά από την
αληθινή, αιώνια, και φωτεινή
πλευρά, που είναι ο μέλλων αίών. Και
τότε χαίρεται και τούτο τον κόσμο,
γιατί ζη ο πιστός τη σχέση που
τούτος έχει με εκείνον τον αιώνιο
και ακατάλυτο. Έχει
μια τριαδικη οργάνωση
και αρμονία. η κτίση ολοκληρη. Στα
σπλάχνα της άδεται ο τρισάγιος
ύμνος από την «κοινωνία των Αγίων»,
την Εκκλησία.
Και ο
τρισάγιος ύμνος αδόμενος
ιερουργικά μέσα στη Θεία
Λειτουργία νικά το θόρυβο και
κάνει τα πάντα να λειτουργούν, να
συνάδουν εν απολύτω σιγή και
καταπαύσει, τη του μέλλοντος
αιώνος. Πράγμα που δείχνει ότι
ήδη έχομε δεχθή τον αρραβώνα της
μελλούσης ζωής και Βασιλείας.
_________________________
