On Line Library of the Church of Greece

Αναστάσιμα - Δοξαστικά

Κείμενο - μετάφραση - σχόλια οικοδομής: Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου.
Εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1973 (α) 1991 (β).

 ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΑ - TO READ POLYTONIC GREEK

Τὸ Α'. Ἦχος α'.

 

Εἰς τὸ ὄρος τοῖς μαθηταῖς ἐπειγομένοις,

διὰ τὴν χαμόθεν ἔπαρσιν ἐπέστη ὁ Κύριος·

καὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν

καὶ τὴν δοθεῖσαν ἐξουσίαν

πανταχοῦ διδαχθέντες,

εἰς τὴν ὑπ' οὐρανὸν

ἐξαπεστέλλοντο,

κηρῦξαι τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν

καὶ τὴν εἰς οὐρανοὺς ἀποκατάστασιν·

οἷς καὶ συνδιαιωνίζειν

ὁ ἀψευδὴς ἐπηγγείλατο

Χριστὸς ὁ Θεός,

καὶ σωτὴρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 

 

Στὸ ὄρος τῆς Γαλιλαίας, ὅπου εἶχαν φθάσει βιαστικὰ οἱ μαθηταὶ ἐνεφανίσθη ὁ Κύριος, γιατὶ σὲ λίγο θὰ ἐγκατέλειπε τὴν γῆ γιὰ νὰ ἀναληφθῆ στοὺς οὐρανούς· καὶ ἀφοῦ τὸν προσκύνησαν καὶ ἐδιδάχτηκαν τὸ περιεχόμενο τῆς ἐξουσίας ποὺ τοὺς ἔδωσε, ἀπεστέλλοντο σ' ὅλο τὸν κόσμο γιὰ νὰ κηρύξουν τὴν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψί του στοὺς οὐρανοὺς στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός· μὲ αὐτοὺς δὲ τοὺς μαθητὰς ὑπεσχέθη νὰ εὑρίσκεται μαζύ τους σ' ὅλους τοὺς αἰῶνας, ὁ Χριστὸς καὶ Θεός, ποὺ εἶναι ὁ Σωτὴρ τῶν ψυχῶν μας.

 

Στὸ ὄρος τῆς Γαλιλαίας, ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὁ Χριστός, μετὰ τὴν Ἀνάστασί του, ἔδωσε στοὺς μαθητὰς τὴν ἐντολὴ νά «μαθητεύσουν» ὅλα τὰ ἔθνη, νὰ βαπτίζουν τοὺς ἀνθρώπους στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ νὰ τοὺς διδάσκουν νὰ τηροῦν τὰ παραγγέλματά του σ' ὅλη τους τὴ ζωή. Ὁ ἱερὸς ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας, στὸ σημερινὸ Δοξαστικό, ἐπεκτείνει τὸ κήρυγμα αὐτὸ τῶν Ἀποστόλων, ποὺ εἶναι ἄλλωστε αὐτονόητο. Οἱ μαθηταὶ δηλαδή, ἀνελάμβανον νὰ κηρύξουν σ' ὅλο τὸν κόσμο τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, τὰ θαυμαστὰ γεγονότα τῆς ζωῆς του καὶ τὸν λυτρωτικὸ λόγο του. Καὶ τὸ πρᾶγμα ἔγινε ἔτσι ἀκριβῶς. Οἱ Μαθηταὶ καὶ ὁ θεῖος Παῦλος εἶχαν σὰν κεντρικὸ πυρῆνα τοῦ κηρύγματός τους τὴν Ἀνάστασι τοῦ Κυρίου. Ἐπάνω στὸν κενὸ τάφο τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴ θριαμβευτικὴ Ἀνάστασί του στοὺς οὐρανοὺς ἐστηρίχθηκε τὸ κήρυγμα γιὰ τὴν αἰωνιότητα τοῦ Λόγου του, γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Αὐτὸ τὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως ἀνανεώνεται κάθε Κυριακὴ μέσα μας μὲ τὸ ἱερὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας κι οἱ λυτρωμένες ψυχές μας κηρύσσουν στοὺς ἄλλους τὴν νέα ζωὴ ποὺ χαρίζει στοὺς δικούς του ὁ ἀναστημένος Χριστός.  

 

 

Tὸ Β'. Ἦχος β'.

 

Μετὰ μύρων προσελθούσαις

ταῖς περὶ τὴν Μαριὰμ γυναιξὶ

καὶ διαπορουμέναις

πῶς ἔσται αὐταῖς τυχεῖν τοῦ ἐφετοῦ,

ὡράθη ὁ λίθος μετηρμένος

καὶ θεῖος νεανίας καταστέλλων

τὸν θόρυβον αὐτῶν τῆς ψυχῆς.

«Ἡγέρθη γάρ» φησίν, «Ἰησοῦς ὁ Κύριος·

διὸ κηρύξατε τοῖς κήρυξιν αὐτοῦ μαθηταῖς·

εἰς τὴν Γαλιλαίαν δραμεῖν

καὶ ὄψεσθε αὐτὸν ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν,

ὡς ζωοδότην καὶ Κύριον».  

 

Ενῶ οἱ εὐσεβεῖς μαθήτριες μαζὺ μὲ τὴν Μαρία προσῆλθαν στὸν τάφο τοῦ Ἰησοῦ καὶ εὑρίσκοντο σὲ ἀπορία, πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ συναντήσουν τὸν Χριστό, ποὺ τόσο ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὸν δοῦν, βρέθηκε ὁ λίθος μετακινημένος ἀπὸ τὸ μνῆμα καὶ ἄγγελος Κυρίου νὰ καθησυχάζη τὴν ταραχὴ τῆς ψυχῆς τους. Διότι ἀνεστήθη ὁ Κύριος Ἰησοῦς, εἶπεν ὁ ἄγγελος γι' αὐτὸ ἀναγγείλατε στοὺς νέους κήρυκας μαθητὰς του, νὰ τρέξουν στὴ Γαλιλαία καὶ νὰ δοῦν τὸν Χριστὸ νὰ ἔχη ἀναστηθῆ ἐκ νεκρῶν ὡς χορηγὸς τῆς ζωῆς καὶ Κύριος.  

 

Ταραγμένες μπροστὰ στὸν κενὸ τάφο τοῦ Χριστοῦ στέκονται οἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες· ἡ ἀγγελικὴ παρουσία ἐπιτείνει τὴν ταραχή, μέχρις ὅτου ἀκούουν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἄγγελο, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνεστήθη. Ἀμέσως ἀλλάζει ἡ ψυχική τους διάθεσι καὶ παίρνουν τὸν δρόμο γιὰ νὰ ἀναγγείλουν στοὺς μαθητὰς τὸ μεγάλο γεγονός. Φοβερὸ πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας εἶναι ἡ ψυχικὴ ταραχή, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα. Ἐμπρὸς στὴν κενότητα τοῦ συγχρόνου κόσμου, ἐμπρὸς στὸ ἄγχος τῆς τεχνοκρατουμένης ἐποχῆς, ἐμπρὸς στὸ ὑλιστικὸ φρόνημα καὶ στὶς ἀντιφατικὲς ροπὲς τῶν ἀνθρώπων, ταράσσεται ἡ ψυχὴ τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου καὶ ζητεῖ διέξοδο γιὰ νὰ ἠρεμήση. Μία λοιπὸν εἶναι ἡ διέξοδος γιὰ τὴν γαλήνη τῆς ψυχῆς ἡ καταφυγὴ στὸ ζωοδότη καὶ Κύριο, ὅπως λέει τὸ σημερινὸ Δοξαστικό. Ἐκεῖνος εἶπε πὼς εἶναι ἡ ἀνάστασι, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή. Κάτω ἀπὸ τὴν στοργικὴ παρουσία του καὶ τὴν ἀγάπη του, μὲ τὸν θεῖο φωτισμὸ ποὺ στέλνει στὴν ψυχή μας, μὲ τὸν ὁπλισμὸ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς καρτερίας, μᾶς δίνει πραγματικὰ φτερὰ γιὰ νὰ πετᾶμε ἄνετα μέσα στὴ σφοδρὴ ἀνεμοθύελλα τοῦ συγχρόνου κόσμου. Χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ οἱ μαθηταὶ εἶχαν μείνει ἀδρανεῖς καὶ καταπτοημένοι. Μετὰ τὸ εὐχάριστο ἄγγελμα καὶ τὴν παρουσία του ἔγιναν ἄλλοι ἄνθρωποι. Τὸ ἴδιο πρέπει νὰ συμβῆ καὶ μὲ μᾶς. Δημιουργικὴ ζωή, χαρούμενη πορεία πάνω στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας. Θὰ τὸ κατορθώσωμε μόνο, ἂν μείνωμε μέσα στὴν ἀναστάσιμη χαρὰ ποὺ ἀνανεώνεται μέσα μας κάθε Κυριακή.  

 

 

Τὸ Γ'. Ἦχος γ'.  

 

Τῆς Μαγδαληνῆς Μαρίας

τὴν τοῦ Σωτῆρος εὐαγγελιζομένης

ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν καὶ ἐμφάνειαν,

διαπιστοῦντες οἱ μαθηταὶ

ὠνειδίζοντο τὸ τῆς καρδίας σκληρόν·

ἀλλὰ τοῖς σημείοις καθοπλισθέντες

καὶ θαύμασι,

πρὸς τὸ κήρυγμα ἀπεστέλλοντο.

Καὶ σὺ μέν, Κύριε,

πρὸς τὸν ἀρχίφωτον ἀνελήφθης Πατέρα·

οἱ δὲ ἐκήρυττον πανταχοῦ τὸν λόγον

τοῖς θαύμασι πιστούμενοι.

Διὸ οἱ φωτισθέντες δι' αὐτῶν

δοξάζομέν σου την ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν,

φιλάνθρωπε Κύριε.  

 

 

Επειδὴ ἀμφισβητοῦσαν οἱ μαθηταὶ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασι καὶ τὴν ἐμφάνισι τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν σ' αὐτοὺς εὐηγγελίζετο ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, τότε ἀκριβῶς κατηγοροῦντο ἀπὸ τὸν Κύριον γιὰ τὴν σκληροκαρδία τους· ἀλλὰ ὅταν μὲ τὰ σημεῖα καὶ τὰ θαύματα ὡπλίσθηκαν γερά, ἀπεστέλλοντο πλέον στὸ ἱερὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος. Καὶ σὺ μέν, Κύριε Ἰησοῦ, ἀνελήφθης πρὸς τὸν ἀρχίφωτο Θεὸν καὶ Πατέρα· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐκήρυσσαν παντοῦ τὸν εὐαγγελικὸ λόγο γινόμενοι πιστοὶ μὲ τὰ θαύματα ποὺ ἔκαναν. Γι' αὐτό, ὅσοι διὰ μέσου τῶν ἀποστόλων ἐπήραμε τὸ πνευματικὸ φῶς, δοξάζομε τὴν Ἀνάστασί σου ἐκ τῶν νεκρῶν, φιλάνθρωπε Κύριε.  

 

Ας σταματήσωμε σήμερα, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, στὸ σύμπτωμα ποὺ διαπιστώνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στὶς καρδιὲς τῶν μαθητῶν· εἶναι ἡ σκληρότης. Παρὰ τὶς προσπάθειες τῆς Μαρίας νὰ τοὺς πείση ὅτι ἀνέστη ὁ Χριστὸς καὶ ὅτι ἔκαμε τὴν ἐμφάνισί του μπροστὰ στὰ μάτια της, αὐτοὶ μένουν σκληροὶ καὶ ἀσυγκίνητοι. Δὲν μποροῦν νὰ πιστεύσουν πὼς εἶναι ἀληθινὴ αὐτὴ ἡ διαβεβαίωσι. Τὴν ἴδια σκληροκαρδία δείχνουμε κι ἐμεῖς ἀπέναντι στὸν ἀναστημένο Ἰησοῦ. Εἴμαστε δύσκολοι νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸ μεγάλο καὶ αἰώνιο αὐτὸ θαῦμα μέσα μας μὲ ὅλες τὶς διαστάσεις, κι ἄλλοτε πάλι λησμονοῦμε αὐτὴ τὴν πραγματικότητα τῆς Ἀναστάσεως, παρασυρμένοι ἀπὸ τὶς καθημερινότητες τῆς ζωῆς καὶ τὸ κλείσιμο στὸν ἑαυτό μας. Ἀναρίθμητες σκληρὲς καρδιὲς μένουν ἀσυγκίνητες μπροστὰ στὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ οἱ πελώριες πέτρες ποὺ τὶς καταπιέζουν μένουν ἀσάλευτες στὴ θέσι τους. Κι ὅμως πρέπει νὰ ἔλθη ἡ Ἀνάστασι καὶ σ' αὐτὲς τὶς ψυχές. Ὁ Χριστὸς κτυπάει ἀπ' ἔξω· καὶ ἡ Ἐκκλησία του προσκαλεῖ ὅλους στὴ χαρούμενη ἀτμόσφαιρα τῆς Ἀναστάσεως. Ἂς βοηθήσουμε κι ἐμεῖς πλημμυρισμένοι οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὸ ἀναστάσιμο φῶς, μὲ ἐλευθερωμένες τὶς καρδιὲς ἀπὸ τίς σκληρὲς πέτρες τῶν καθημερινῶν καταπιέσεων, ἂς βοηθήσουμε κι ὅλους τοὺς ἄλλους νὰ ἔλθουν ἐλευθερωμένοι κοντὰ στὸν ἀναστάντα Κύριο.  

 

 

Τὸ Δ'. Ἦχος δ'.

 

Ορθρος ἦν βαθὺς

καὶ οἱ γυναῖκες ἦλθον

ἐπὶ τὸ μνὴμά σου, Χριστέ,

ἀλλὰ τὸ σῶμα οὐχ εὑρέθη

τὸ ποθούμενον αὐταῖς.

Διὸ ἀπορουμέναις

οἱ ταῖς ἀστραπτούσαις ἐσθήσεσιν ἐπιστάντες·

«Τί τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν ζητεῖτε;»

ἔλεγον, «ἠγέρθη ὡς προεῖπε.

Τί ἀμνημονεῖτε τῶν ρημάτων αὐτοῦ;»

Oἷς πεισθεῖσαι

τὰ ὁραθέντα ἐκήρυττον,

ἀλλ' ἐδόκει λῆρος τὰ εὐαγγέλια·

Οὕτως ἦσαν ἔτι νωθεῖς οἱ μαθηταί·

ἀλλ' ὁ Πέτρος ἔδραμε

καὶ ἰδὼν ἐδόξασέ σου

πρὸς ἑαυτὸν τὰ θαυμάσια. 

 

Ηταν ἀκόμη πολὺ πρωΐ, καὶ οἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες ἦλθαν κοντὰ στὸν τάφο σου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ· ἀλλὰ τὸ ἄχραντον Σῶμα σου, ποὺ ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὸ βροῦν, γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουν τὶς ἐντάφιες περιποιήσεις δὲν εὑρέθη. Καὶ ἐνῶ αὐτὲς εὑρίσκοντο σὲ ἀπορία, οἱ ἄγγελοι ποὺ παρουσιάσθηκαν μὲ τὰ ἀστραφτερὰ ἐνδύματα, ἔλεγαν· Γιατὶ ἀναζητεῖτε τὸν ζῶντα Χριστὸ ἀνάμεσα στοὺς νεκρούς; ἀνεστήθη, ὅπως σᾶς τὸ εἶχε εἴπει ὁ ἴδιος. Γιατὶ λησμονεῖτε τὰ λόγια του; Σ' αὐτοὺς ἀφοῦ ἐπείσθηκαν, διεκήρυτταν αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶδαν· ἀλλ' ἐφάνησαν σὰν παραλήρημα οἱ εὐχάριστες αὐτὲς εἰδήσεις. Τόσον πολὺ ἦσαν ἀκόμη φοβισμένοι οἱ μαθηταί· ἀλλ' ὁ Πέτρος ἔτρεξε καὶ ὅταν εἶδε τὸν κενὸ τάφο, ἐδόξασε τὰ θαυμαστὰ γεγονότα ἐπιστρέφοντας στὸ κατάλυμά του.  

 

Οἱ μαθήτριες ἐλέγχονται ἀπὸ τὸν ἄγγελο, γιατὶ ἐξέχασαν τὰ λόγια ποὺ τοὺς ἔλεγε, ὅταν ἀκόμη ἦτο στὴ γῆ· ὅτι δηλαδὴ μετὰ τὴν μαρτυρικὴ θυσία του θὰ ταφῆ καὶ θὰ ἀναστηθῆ ἐκ τῶν νεκρῶν. Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἔπαθαν ὅλοι οἱ μαθηταὶ τοῦ Κυρίου. Μετὰ τὰ φοβερὰ γεγονότα τοῦ θείου Πάθους εἶχαν τόσο πτοηθῆ, ποὺ δὲν ἐνεθυμοῦντο τίποτε ἀπὸ τὶς τόσες θεϊκὲς ὑποσχέσεις γιὰ τὴν Ἀνάστασί του. Τὸ ἴδιο παθαίνομε ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα· τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας καὶ τοῦ πόνου, τὴν ὥραν τῆς ζάλης καὶ τῶν πειρασμῶν, δὲν βρίσκομε τὴν ψυχραιμία καὶ τὸν καιρὸ νὰ θυμηθοῦμε τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου μας. Κι ἔχει τόσα πολλὰ νὰ μᾶς πῆ γιὰ ὅλες τὶς περιστάσεις τῆς ζωῆς μας. Ἐκεῖνο δὲ ποὺ πιὸ πολὺ πρέπει νὰ ἐνθυμούμεθα εἶναι ὁ ἀναστάσιμος λόγος του· «Ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ θὰ εἶναι μαζύ μας, γιὰ νὰ μᾶς εὐλογῆ καὶ νὰ μᾶς χαριτώνη πάντοτε· ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία του, ποὺ μᾶς χαρίζει τὴν ζωοποιὸ Χάρι μὲ τὰ μυστήρια, τὴν λυτρωτικὴ χαρὰ τῆς θείας λατρείας, τὴν οἰκοδομὴ τοῦ θείου λόγου, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν στοργή. Ὁ Χριστός εἶναι πάντοτε μαζύ μας καὶ μᾶς ὁμιλεῖ. Γιατὶ λοιπὸν νὰ λησμονοῦμε τὴν παρουσία του καὶ τὰ λόγια του; 

 

Τὸ Ε'. Ἦχος πλ. α'.

 

Ω τῶν σοφῶν σου κριμάτων, Χριστέ!

Πῶς Πέτρῳ μὲν τοῖς ὀθονίοις μόνοις

ἔδωκας ἐννοήσαί σου τὴν ἀνάστασιν,

Λουκᾷ δὲ καὶ Κλεόπᾳ

συμπορευόμενος ὡμίλεις

καὶ ὁμιλῶν οὐκ εὐθέως ἑαυτὸν φανεροῖς;

Διὸ καὶ ὀνειδίζει,

ὡς μόνος παροικῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ

καὶ μὴ μετέχων

τῶν ἐν τέλει βουλευμάτων αὐτῆς.

Ἀλλ' ὁ πάντα πρὸς τὸ τοῦ πλάσματος

συμφέρον οἰκονομῶν

καὶ τὰς περὶ σοῦ προφητείας ἀνέπτυξας

καὶ ἐν τῷ εὐλογεῖν τὸν ἄρτον ἐγνώσθης αὐτοῖς,

ὧν καὶ πρὸ τούτου αἱ καρδίαι

πρὸς γνῳσίν σου ἀνεφλέγοντο.

Οἳ καὶ τοῖς μαθηταῖς συνηθροισμένοις

ἤδη τρανῶς ἐκήρυττόν σου τὴν ἀνάστασιν,

δι' ἧς ἐλέησον ἡμᾶς. 

 

Μὲ πολὺ θαυμασμὸ βλέπομε τὰ σοφά σου σχέδια καὶ θελήματα, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ! Μὲ ποιὸν πράγματι θαυμαστὸ τρόπο, μόνο δηλαδὴ μὲ τὰ ἄδεια νεκρικὰ σάβανα, ἔδωκες στὸν Πέτρο τὴν δύναμι νὰ ἀντιληφθῆ τὴν Ἀνάστασί σου, στὸ Λουκᾶ δὲ καὶ στὸν Κλεόπα συνωμιλοῦσες περπατῶντας μαζί τους· καὶ ἐνῶ συζητεῖς δὲν φανερώνεσαι ἀμέσως σ' αὐτούς. Γι' αὐτὸ κι ὁ μαθητής σου σὲ κατακρίνει, ὅτι εἶσαι ὁ μόνος ποὺ ἐνῶ κατοικεῖς στὴν Ἱερουσαλὴμ δὲν συμμετέχεις στὰ τελευταῖα θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ ἔγιναν σ' αὐτήν. Ἀλλὰ σύ, Κύριε, ποὺ ὅλα τὰ οἰκονομεῖς σύμφωνα μὲ τὸ πνευματικὸ συμφέρον τοῦ ἀνθρώπου, ἀνέπτυξες σ' αὐτοὺς τὶς προφητεῖες γιὰ σένα τόν ἴδιο καὶ τὴν ὥρα ποὺ εὐλογοῦσες τὸν ἄρτο ἀπεκαλύφθης σ' αὐτούς, τῶν ὁποίων οἱ καρδιὲς καὶ προηγουμένως ἐφλέγοντο ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ σὲ δοῦν. Αὐτοὶ καὶ στοὺς συγκεντρωμένους μαθητάς σου ἐκήρυτταν πλέον μὲ πίστι καὶ ἐνθουσιασμὸ τὴν Ἀνάστασί σου, μὲ τὴν δύναμι τῆς ὁποίας σὲ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἐλεήσῃς.  

 

Ο ἐκκλησιαστικὸς ποιητὴς θαυμάζει τὸν ἰδιαίτερο τρόπο ποὺ ἐκλέγει ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ φανερωθῇ στὸν Πέτρο καὶ ἔπειτα στὸ Λουκᾶ καὶ στὸν Κλεόπα, μετὰ τὴν Ἀνάστασί του. Ὁ ἴδιος θαυμασμὸς κυριαρχεῖ σὲ πολλοὺς χριστιανούς, ποὺ στὴν πορεία τῆς ζωῆς τους εἶδαν νὰ ἀποκαλύπτεται καὶ σ' αὐτοὺς ὁ Χριστὸς μὲ ξεχωριστό, προσωπικὸ τρόπο. Ὅλα τὰ θαύματα τῆς ἐπιστροφῆς τῶν ψυχῶν στὸ Χριστὸ καὶ στὴν Ἐκκλησία του εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς σοφίας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ποὺ βρίσκει χίλιους δυὸ τρόπους γιὰ νὰ τὶς ὁδηγήση στὴ σωτηρία. Ἀλλὰ καὶ ἡ πνευματικὴ πρόοδος κάθε χριστιανοῦ, ἡ σταθερὰ πορεία στὸ δρόμο τῆς Χάριτος καὶ τῆς ἁγιότητος εἶναι ἡ κλιμακωτὴ φανέρωσι τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Ἂν οἱ ψυχές μας εἶναι δεκτικές, ἂν οἱ καρδιές μας φλέγωνται γιὰ νὰ γνωρίσουν τὸν Θεό, τότε ἐκεῖνος θὰ ἀνταποκριθῆ σ' αὐτὴ τὴν πνευματική μας ἀναζήτησι κι ὄχι μόνον θὰ μᾶς ἀποκαλύπτεται, ἀλλὰ θὰ συμπορεύεται μὲ μᾶς σ' ὅλη μας τὴν ζωή.  

 

 

Τὸ ΣΤ'. Ἦχος πλ. β'.

 

Ο ὄντως εἰρήνη σύ, Χριστέ,

πρὸς ἀνθρώπους Θεοῦ,

εἰρήνην τὴν σὴν διδοὺς

μετὰ τὴν ἔγερσιν μαθηταῖς,

ἐμφόβους ἔδειξας αὐτοὺς

δόξαντας πνεῦμα ὁρᾶν.

Ἀλλὰ κατέστειλας

τὸν τάραχον αὐτῶν τῆς ψυχῆς,

δείξας τὰς χεῖρας καὶ τοὺς πόδας σου.

Πλὴν ἀπιστούντων ἔτι,

τῇ τῆς τροφῆς μεταλήψει

καὶ διδαχῶν ἀναμνήσει

διήνοιξας αὐτῶν τὸν νοῦν

τοῦ συνιέναι τὰς Γραφάς.

Οἷς καὶ τὴν πατρικὴν ἐπαγγελίαν

καθυποσχόμενος

καὶ εὐλογήσας αὐτούς,

διέστης πρὸς οὐρανόν.

Διὸ σὺν αὐτοῖς προσκυνοῦμέν σε,

Κύριε, δόξα σοι.  

 

Σύ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, σύ, ὁ ὁποῖος εἶσαι ἡ πραγματικὴ εἰρήνη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀνήκουν στὸν Θεό, τὴν ὥρα ποὺ ἔδωσες τὴν εἰρήνη στοὺς μαθητάς, μετὰ τὴν Ἀνάστασί σου, διεπίστωσες ὅτι αὐτοὶ εἶχαν φοβηθῆ, διότι ἐνόμισαν πὼς ἔβλεπαν κάποιο φάντασμα. Ἀλλὰ σὺ ὁ ἴδιος ἔδιωξες τὴν ταραχὴ ἀπὸ τὴν ψυχήν τους, ἀφοῦ ἔδειξες σ' αὐτοὺς τὰ ἅγια χέρια σου καὶ τὰ πόδια σου. Ἐπειδὴ ὅμως αὐτοὶ ἀκόμη ἀπιστοῦσαν, μὲ τὸ νὰ μετάσχης στὸ φαγητὸ καὶ νὰ τοὺς ὑπενθυμίσης τίς σχετικὲς διδασκαλίες φώτισες τὸν νοῦ τους, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦν τὶς Γραφές. Σ' αὐτοὺς τοὺς μαθητάς σου, ἐνῶ ἔδινες τὴν διαβεβαίωσι γιὰ τὴν ἐκπλήρωσι τῶν ὑποσχέσεων τοῦ οὐρανίου Πατρὸς καὶ ἀφοῦ τοὺς εὐλόγησες, ἔφυγες γιὰ τοὺς Οὐρανούς. Γι' αὐτὸ μαζὺ μ' αὐτοὺς σὲ προσκυνοῦμε, Κύριε, καὶ σὲ δοξάζομε.  

 

Αμέσως μετὰ τὴν Ἀνάστασί του ὁ Χριστὸς ὑπενθυμίζει στοὺς μαθητάς του τὸ χρέος τους νὰ γνωρίζουν τί διδάσκει ἡ Γραφή, γιὰ ὅσα μεγάλα καὶ θαυμαστὰ ἔγιναν σχετικὰ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ἄνοιξε ὁ νοῦς τους, φωτίσθηκε ἡ διάνοιά τους καὶ θυμήθηκαν τὶς προφορικὲς διδασκαλίες. Ἀλήθεια, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, πόσες φορὲς σὲ ἀπησχόλησε τὸ θέμα τῆς μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς, καὶ πόσες γνώσεις διαθέτεις γύρω ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας; Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἐρώτημα ποὺ ἀπευθύνεται πρὸς ὅλους μας. Ἡ Παλαιὰ καὶ ἡ Καινὴ Διαθήκη, ὅπως ἑρμηνεύεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς περιμένει γιὰ νὰ μᾶς τροφοδοτήση πνευματικά. Αὐτὸς ὁ λόγος εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, εἶναι ἡ λυτρωτικὴ ἀλήθεια, εἶναι ὁ εὐαγγελισμὸς μιᾶς νέας ζωῆς, μιᾶς ζωῆς δοσμένης στὸ Σωτῆρα Χριστό. Αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τὰ ἱερά μας κείμενα, πρέπει νὰ εἶναι καθημερινή μας ἀπασχόλησι, ἐντρύφημα τοῦ νοῦ καὶ ἐνδυνάμωσι τῆς ψυχῆς μας. Αὐτὸ μᾶς διδάσκει σήμερα ὁ Χριστός. Νὰ ἀνοίξωμε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας γιὰ νὰ φωτισθοῦμε ἀπὸ τὸ αἰώνιο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ὥστε ἡ πορεία τῆς ζωῆς μας πάνω στὴ γῆ νὰ εἶναι σύμφωνη μὲ τὸ θέλημα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου μας.

 

 

Τὸ Ζ'. Ἦχος βαρύς.

 

Ιδοὺ σκοτία καὶ πρωΐ,

καὶ τί πρὸς τὸ μνημεῖον,

Μαρία, ἕστηκας,

πολὺ σκότος ἔχουσα ταῖς φρεσίν,

ὑφ' οὗ ποῦ τέθειται ζητεῖς ὁ Ἰησοῦς;

ἀλλ' ὅρα τοὺς συντρέχοντας μαθητάς,

πῶς τοῖς ὀθονίοις

καὶ τῷ σουδαρίῳ τὴν ἀνάστασιν ἐτεκμήραντο

καὶ ἀνεμνήσθησαν τῆς περὶ τούτου Γραφῆς.

Μεθ' ὧν καὶ δι' ὧν καὶ ἡμεῖς πιστεύσαντες,

ἀνυμνοῦμέν σε, τὸν ζωοδότην Χριστόν.  

 

Νὰ ποὺ εἶναι ἀκόμη πρωΐ-πρωΐ, σχεδὸν νύχτα· καὶ γιατὶ λοιπόν, Μαρία, ἔχεις σταθῆ μπροστὰ ἀπὸ τὸ μνημεῖο, ὅπου ἔθαψαν τὸν Χριστό, ἔχοντας τὸ νοῦ σου τόσο σκοτισμένο; Μέσα σ' αὐτὴ τὴν ζάλη ζητεῖς νὰ μάθης ποῦ ἔχει τεθῆ ὁ Ἰησοῦς, ποὺ λείπει πιὰ ἀπὸ τὸ μνημεῖο· ἀλλὰ κύτταξε τοὺς δυὸ μαθητὰς ποὺ τρέχουν μαζύ, πῶς συνεπέραναν τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς ἄδειους νεκρικοὺς ἐπιδέσμους καὶ τὸ σουδάριο καὶ ἐθυμήθηκαν ἀμέσως ὅσα λέγει γιὰ τὴν Ἀνάστασί του ἡ Γραφή. Μαζὺ μὲ αὐτοὺς τοὺς μαθητὰς καὶ διὰ μέσου αὐτῶν ἀφοῦ καὶ μεὶς ἐπιστεύσαμε, ὑμνολογοῦμε σένα, τὸν χορηγὸ τῆς ζωῆς Χριστό.

 

Σαστισμένη ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ ποὺ βρῆκε ἄδειο τὸ μνημεῖο, ζητάει νὰ μάθη ποῦ ἔβαλαν τὸ σῶμα τοῦ Διδασκάλου. Ποῦ νὰ ξέρη καὶ ποῦ νὰ σκεφθῆ ἐκείνη τὴν ὥρα τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ! Ὁ ὑμνωδὸς τὴν συμβουλεύει νὰ καταφύγει στοὺς μαθητάς, γιὰ νὰ μάθη τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως. Σαστισμένοι, πράγματι, πολλὲς φορές κι ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ μπροστὰ σὲ κάποιο κενὸ τῆς ψυχῆς μας, δὲν μποροῦμε νὰ σκεφθοῦμε τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς πλημμυρίζει μὲ τὴν ἀγάπη του καὶ τὴν εὐσπλαγχνία του. Ἰδιαίτερα πολλοὶ χριστιανοὶ σαστίζομε μπροστὰ στὴν ἄδεια θέσι ποὺ ἄφησε μέσα στὸ σπίτι μας, κάποιος προσφιλής μας ποὺ ἔφυγε ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο. Μᾶς περνάει ἡ σκέψι, πὼς ὅλα τέλειωσαν γι' αὐτὸν μὲ τὸ σφράγισμα τοῦ παγεροῦ τάφου. Κι ὅμως, μετὰ τὴν θριαμβευτικὴ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, ὁ θάνατος κατηργήθη καὶ ἡ Ἀνάστασι ἀναμένει ὅλους τοὺς νεκρούς μας κατὰ τὴν δευτέρα καὶ ἔνδοξη παρουσία του. Καὶ μέχρι τότε ὅλοι ὅσοι εὐηρέστησαν ἐνώπιόν του προγεύονται τὰ ἀγαθὰ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ ὑμνοῦν ἀκαταπαύστως τὸν Σωτήρα Χριστό. Μὲ καθαρὴ λοιπὸν τὴν σκέψι γιὰ τὴν αἰώνιο ζωή, ποὺ μᾶς ἐχάρισε ἡ Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, ἂς προσπαθοῦμε νὰ εἴμαστε πάντοτε δικοί του, ἀφωσιωμένοι μαθηταὶ στὸ Διδάσκαλο καὶ Σωτῆρα.

 

 

 

Τὸ Η'. Ἦχος πλ. δ'.  

 

Τὰ τῆς Μαρίας δάκρυα

οὐ μάτην χεῖνται θερμῶς·

ἰδοὺ γὰρ κατηξίωται

καὶ διδασκόντων ἀγγέλων

καὶ τῆς ὄψεως τῆς σῆς, ὦ Ἰησοῦ.

Ἀλλ' ἔτι πρόσγεια φρονεῖ,

οἷα γυνὴ ἀσθενής·

διὸ καὶ ἀποπέμπεται

μὴ προσψαῦσαί σοι, Χριστέ.

Ἀλλ' ὅμως κήρυξ πέμπεται

τοῖς σοῖς μαθηταῖς,

οἷς εὐαγγέλια ἔφησε,

τὴν πρὸς τὸν πατρῶον κλῆρον

ἄνοδον ἀπαγγέλουσα.

Μεθ' ἧς ἀξίωσον καὶ ἡμᾶς τῆς ἐμφανείας σου,

Δέσποτα Κύριε.  

 

 

Τὰ καυτὰ δάκρυα τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς ἔξω ἀπὸ τὸν κενὸ τάφο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν πῆγαν χαμένα· διότι γι' αὐτὴν τὴν ἀφοσίωσί της ἀξιώθηκε νὰ δὴ καὶ τοὺς ἀγγέλους ποὺ τὴν ἐπληροφόρησαν γιὰ τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν δική σου ἀναστάσιμη ἐμφάνισι, Κύριε Ἰησοῦ· Ἀλλ' ἀκόμη ἡ Μαρία, σὰν γυναίκα ἀδύνατη, σκέπτεται τελείως ἀνθρώπινα, ὅπως ἀντίκρυζε καὶ ἄκουε τὸν Διδάσκαλο, πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασι· γι' αὐτὸ καὶ ἀπομακρύνεται γιὰ νὰ μὴ σὲ ἐγγίση, Ἰησοῦ Χριστέ. Ἀλλ' ὅμως ἀμέσως ἀποστέλλεται σὰν ἀγγελιαφόρος στοὺς μαθητάς σου, πρὸς τοὺς ὁποίους ἔφερε εὐχάριστες εἰδήσεις, ἀπαγγέλουσα τὴν ἄνοδο τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν πατρικὴ κληρονομία. Μαζὺ μὲ τὴν Μαρία ἀξίωσε καὶ μᾶς, Δέσποτα Κύριε, νὰ ἀντικρύσωμε τὴν ἔνδοξη ἀνάστασί σου.  

 

Ποτὲ δὲν πάει χαμένη ἡ ἀφοσίωσι καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Κι ἂν κάποτε ἀποροῦμε γιατὶ τάχα, ἐνῶ τόση ἀγάπη τρέφομε στὸ Χριστό, Ἐκεῖνος δείχνει πὼς μᾶς λησμονεῖ, αὐτὸ σημαίνει, πὼς ἢ ἡ ἀγάπη μας δὲν εἶναι πραγματικη ἢ ἐκεῖνος δὲν κρίνει ἀκόμη πὼς πρέπει νὰ μᾶς ἀμείψη τόσο φανερὰ γι' αὐτήν. Ἄλλωστε ἡ ἀγάπη στὸ Χριστὸ εἶναι μιὰ θυσία ὅπως ἡ θυσία τῶν ἁγίων μαρτύρων, ποὺ μέχρι τοῦ φρικτοῦ θανάτου των ὑμνολογοῦσαν τὴν ἀφοσίωσί τους στὸ Χριστό. Τὸ μεγαλύτερο καὶ συγχρόνως αἰώνιο κέρδος τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Ἰησοῦ εἶναι ἡ κληρονομία τῆς βασιλείας του. Τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθῆ μ' αὐτὸ τὸ οὐράνιο δῶρο, ποὺ μᾶς ἐχάρισε ἡ θυσία του καὶ ἡ Ἀνάστασί του. Καὶ τώρα ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ κλαῖμε σὰν τὴν Μαρία, ἂς κλαῖμε μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας, γιὰ ὅσες πράξεις μας ἐλυπήσαμε τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι τόσο εὐπρόσδεκτα δάκρυα ἐνώπιόν του. Τὰ δάκρυα εἶναι πόνος καὶ καρπὸς ἐσωτερικῆς προσπαθείας γιὰ τὸ καθρέφτισμά μας στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὰ δάκρυα τὰ πραγματικά, ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὴν ψυχικὴ συντριβή, μοιάζουν σὰν τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων. Εἶναι προσφορὰ στὸ Χριστό, ποὺ τὰ δέχεται καὶ τὰ ἀναγνωρίζει. Μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τὰ δάκρυα τῆς συγκινήσεως ἀπὸ εὐγνωμοσύνη στὸ Χριστὸ γίνεται τὸ πότισμα τοῦ δένδρου τῆς σωτηρίας μας.  

 

 

Τὸ Θ'. Ἦχος πλ. α'.

 

Ως ἐπ' ἐσχάτων τῶν χρόνων,

οὔσης ὀψίας Σαββάτων,

ἐφίστασαι τοῖς φίλοις, Χριστέ,

καὶ θαύματι θαῦμα βεβαιοῖς

τῇ κεκλεισμένῃ εἰσόδῳ τῶν θυρῶν

τὴν ἐκ νεκρῶν σου ἀνάστασιν.

Ἀλλ' ἔπλησας χαρὰς τοὺς μαθητὰς

καὶ Πνεύματος Ἁγίου μετέδωκας αὐτοῖς

καὶ ἐξουσίαν ἔνειμας ἀφέσεως ἁμαρτιῶν

καὶ τὸν Θωμᾶν οὐ κατέλιπες

τῷ τῆς ἀπιστίας καταβαπτίζεσθαι κλύδωνι.

Διὸ παράσχου καὶ ἡμῖν

γνῶσιν ἀληθῆ καὶ ἄφεσιν πταισμάτων,

εὔσπλαγχνε Κύριε.

 

 

Στὶς τελευταῖες ἡμέρες, τῆς ἐπὶ γῆς παρουσίας σου, τὸ πρωΐ-πρωΐ τῆς μεγάλης ἡμέρας τοῦ Σαββάτου παρουσιάζεσαι στοὺς ἀγαπημένους σου μαθητάς, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, καὶ μὲ θαῦμα ἐπιβεβαιώνεις τὸ θαῦμα διὰ μέσου τῆς κλειστῆς εἰσόδου τῶν θυρῶν, δηλαδή, τὴν ἔνδοξον ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασί σου. Ἔτσι ἐγέμισες μὲ χαρὰ τοὺς μαθητὰς καὶ μετέδωκες σ' αὐτοὺς τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· ἐχορήγησες ἀκόμη σ' αὐτοὺς τὴν ἐξουσία τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτιῶν καὶ δὲν ἐγκατέλειψες τὸν Θωμᾶ νὰ βυθίζεται συνεχῶς μέσα στὴν τρικυμία τῆς ἀπιστίας. Γι' αὐτὸ χορήγησε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἀληθινὴ ἐπίγνωσι τοῦ θελήματός σου καὶ τὴν ἄφεσι τῶν παραπτωμάτων μας, εὔσπλαγχνε Κύριε.  

 

Αν καὶ κλειστὲς οἱ θύρες τοῦ ὑπερώου, ὁ Χριστός, μετὰ τὴν Ἀνάστασί του, ἐμφανίζεται στοὺς μαθητάς του καὶ τοὺς μεταδίδει τὴν εἰρήνη του, τὴν χαρὰ καὶ τὴν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μὲ τὸ δικαίωμα νὰ συγχωροῦν τὶς ἁμαρτίες. Αἰφνιδιάστηκαν οἱ μαθηταί, ὁ Θωμᾶς ἐφάνηκε τόσο ἀδύνατος, μὰ εὐθὺς μετά, ὅλοι οἱ μαθηταὶ ἦσαν νέοι ἄνθρωποι, χαριτωμένοι, μὲ ἀνανεωμένο τὸ φρόνημα, ζῶντας διαρκῶς μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς Πεντηκοστῆς, ποὺ θὰ ἐρχόταν. Ἀλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ, ὅτι ὁ Χριστὸς βρίσκεται πάντοτε καὶ μέσα σὲ κάποιο δικό μας ὑπερῷο, στὸ ναό μας ἢ στὸ φτωχικὸ ἢ πλούσιο κατάλυμά μας, ἐκεῖ ποὺ περνᾶμε τὴν οἰκογενειακὴ ἢ τήν ἰδιωτικὴ ζωή μας; Καὶ ὅτι ἐκεῖνος «ἵσταται καὶ κρούει» τὴν θύρα τῆς ψυχῆς μας; Εἶναι παντοῦ ὁ Χριστός· μᾶς βλέπει· μᾶς ἀκούει· μᾶς παρακολουθεῖ. Ἕνα μόνο δικαίωμα ἔχομε· ἢ νὰ ἀνοίξωμε ἢ νὰ σφαλίσωμε πιὸ πολὺ τὴν καρδιά μας, ὅταν ἐκεῖνος κτυπάη διακριτικὰ καὶ ἤρεμα. Καὶ εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ ψυχές, πολλὲς φορές, εἶναι τόσο ἄδειες· ἄδειες ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες μας, ἀπὸ τοὺς συμβιβασμούς, ἀπὸ τὸν πόλεμο τοῦ διαβόλου. Θὰ εἶναι σωτήριο γιὰ τὴν ψυχή μας νὰ αἰσθανώμεθα τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ δίπλα μας, νὰ ἀκούσωμε τὸν κτύπο, καὶ νὰ τοῦ ἀνοίξωμε διάπλατα τὶς πύλες. Ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θὰ δροσίση τὴν ψυχή μας καὶ θὰ τῆς δώση νέα ζωὴ γιὰ τὴν πνευματική της πορεία.

   

 

Τὸ Ι'. Ἦχος πλ. β'.

 

Μετὰ τὴν εἰς ᾍδου κάθοδον

καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν,

ἀθυμοῦντες, ὡς εἰκός,

ἐπὶ τῷ χωρισμῷ σου, Χριστέ,

οἱ μαθηταὶ πρὸς ἐργασίαν ἐτράπησαν·

καὶ πάλιν πλοῖα καὶ δίκτυα

καὶ ἄγρα οὐδαμοῦ.

Ἀλλὰ σύ, Σῶτερ,

ἐμφανισθεὶς ὡς Δεσπότης πάντων,

δεξιοῖς τὰ δίκτυα κελεύεις βαλεῖν.

Καὶ ἦν ὁ λόγος ἔργον εὐθύς,

καὶ πλῆθος τῶν ἰχθύων πολύ,

καὶ δεῖπνον ξένον ἕτοιμον ἐν γῇ.

Οὗ μετασχόντων,

τότε σου τῶν μαθητῶν,

καὶ ἡμᾶς νῦν νοητῶς καταξίωσον ἐντρυφῆσαι,

φιλάνθρωπε Κύριε.  

 

 

Μετὰ τὴν κάθοδο στὸν Ἅδη καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασί σου, Χριστέ, οἱ μαθηταί, χωρὶς καμμιὰ ψυχικὴ διάθεσι, γιὰ τὸ χωρισμό σου, ὅπως ἦταν φυσικό, κατέφυγαν καὶ πάλι στὴν καθημερινὴ ἐργασία τους. Ἐπῆραν πάλι τὰ πλοῖα καὶ τὰ δίχτυα, τὰ ἔρριξαν στὴ θάλασσα, ἀλλὰ ψάρια δὲν εὕρισκαν πουθενά. Ἀλλὰ σύ, Σωτήρα μας Χριστέ, ἀφοῦ ἐνεφανίσθης πλέον σὰν παντοδύναμος Κύριος, τοὺς δίδεις τὴν ἐντολὴ νὰ βάλουν στὰ δεξιὰ τοῦ πλοίου τὰ δίχτυα. Καὶ ἀμέσως ἡ ἐντολή σου ἔγινε πράξι, καὶ τὰ δίχτυα ἐγέμισαν ἀπὸ πάμπολλα ψάρια, ἐνῶ καὶ τὸ φιλόξενο δεῖπνο ἦταν ἕτοιμο στὴν ξηρά. Σ' αὐτὸ τὸ δεῖπνο ποὺ ἔλαβον μέρος τότε οἱ μαθηταί σου, ἀξίωσέ με νὰ ἐντρυφήσωμε καὶ μεῖς πνευματικῶς, φιλάνθρωπε Κύριε.

 

Κουρασμένοι καὶ ταλαιπωρημένοι οἱ μαθηταὶ ἀπὸ τὰ γεγονότα τῆς σταυρώσεως καὶ τῆς ταφῆς τοῦ Διδασκάλου των, χωρὶς καμμιὰ μνήμη καὶ ἐλπίδα γιὰ τὴν Ἀνάστασι, γύρισαν πάλι στὴ δουλειά τους. «Ἀθυμοῦντες, ὡς εἰκός», λέγει ὁ ποιητής, γιὰ τὸν χωρισμό τους ἀπὸ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀθυμία, ἡ πνευματικὴ ἀνορεξιὰ καὶ ὀκνηρία εἶναι μιὰ κατάστασι τῆς ψυχῆς ποὺ πολὺ συχνὰ τὴν βλέπουν οἱ χριστιανοὶ στὸν ἑαυτό τους. Μέχρις ἑνὸς σημείου εἶναι κάπως δικαιολογημένη αὐτὴ ἡ ἀθυμία, ἀλλὰ χρειάζεται προσοχή. Ἂν δὲν εἶναι κόπωσι φυσική, ἂν δὲν εἶναι ἀπαίτησι τῆς ψυχῆς μας νὰ ἀναπαυθῆ λίγο, καὶ εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ χωρισμοῦ μας ἀπὸ τὸ Χριστό, χωρὶς νὰ τὸν καταλάβωμε, τότε σημαίνει πὼς εἴμαστε σὲ κίνδυνο. Προσοχή, λοιπόν, καὶ ἐπαγρύπνησι νὰ μὴ μετριάσωμε ποτὲ τὴν σχέσι καὶ τὴν κοινωνία μας μὲ τὸν Χριστό. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Σωτὴρ καὶ ζωοδότης. Ἀλλὰ καὶ ἂν συμβῇ κάτι ἀνάλογο πρὸς αὐτὸ ποὺ συνέβη εἰς τοὺς μαθητάς, ἐὰν εἴμεθα χριστιανοὶ μὲ ἀγαθὲς προθέσεις, ἐὰν βαθιὰ στὴν καρδιά μας καίη ἄσβεστη ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Χριστό, ἐκεῖνος θὰ ἔλθη καὶ θὰ μᾶς ἐπισκεφθῆ. Καὶ εἶναι τόσοι πολλοὶ οἱ τρόποι μὲ τούς ὁποίους μᾶς ἐπισκέπτεται ὁ Χριστός· ἀρκεῖ νὰ τὸν καταλάβωμε ὅτι ἦλθε καὶ νά «ἐντρυφήσωμε» στὴν τράπεζα τὴν ὁποία θὰ μᾶς παραθέση.    

 

Τὸ ΙΑ'. Ἦχος πλ. γ'.

 

Φανερῶν ἑαυτὸν τοῖς μαθηταῖς σου, Σωτήρ,

μετὰ τὴν ἀνάστασιν, Σίμωνι δέδωκας

τὴν τῶν προβάτων νομήν,

εἰς ἀγάπην ἀντέκτισιν

τὴν τοῦ ποιμαίνειν φροντίδα αἰτῶν.

Διὸ καὶ ἔλεγες· «Εἰ φιλεῖς με, Πέτρε,

ποίμαινε τὰ ἀρνία μου·

ποίμαινε τὰ πρόβατά μου».

Ὁ δὲ εὐθέως ἐνδεικνύμενος τὸ φιλόστοργον,

περὶ τοῦ ἄλλου μαθητοῦ ἐπυνθάνετο.

Ὧν ταῖς πρεσβείαις, Χριστέ,

τὴν ποίμνην σου διαφύλαττε

ἐκ λύκων λυμαινομένων αὐτήν.  

 

Φανερώνοντας τὸν ἑαυτό σου στοὺς μαθητάς σου, Χριστὲ Σωτήρ, μετὰ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασί σου, ἔδωκες στὸν Ἀπόστολο Πέτρο, ὅπως καὶ σ' ὅλους τοὺς μαθητάς, τήν φροντίδα νὰ ποιμαίνη τὰ λογικά σου πρόβατα, ζητῶντας αὐτὴν τὴν ποιμαντικὴν φροντίδα σὰν ἀναγνώρισι τῆς ἀγάπης του πρὸς σέ. Γι' αὐτὸ καὶ ἔλεγες· ἐὰν μὲ ἀγαπᾶς, Πέτρε, ποίμαινε τὰ ἀρνία μου· ποίμαινε τὰ λογικὰ πρόβατά μου. Ὁ δὲ Πέτρος δείχνοντας ἀμέσως τὴν ἀγάπη του, ἐζητοῦσε νὰ πληροφορηθῆ γιὰ τὸν ἄλλο μαθητὴ τόν Ἰωάννη γιατὶ ἤξερε πόσον ὁ Διδάσκαλος τὸν ἀγαποῦσε. Διὰ τῶν πρεσβειῶν αὐτῶν τῶν ἀποστόλων, Ἰησοῦ Χριστέ, φύλαγε τὴν λογικὴ ποίμνη σου, τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τοὺς φοβερούς της ἐχθροὺς ποὺ τὴν λεηλατοῦν.

 

Εἶναι πράγματι ὡραιότατος ὁ διάλογος τοῦ Κυρίου μὲ τὸν Πέτρο. Διάλογος θεῖος, ποὺ θέτει σὰν προϋπόθεσι τῆς ποιμαντικῆς φροντίδος τῶν ἀποστόλων γιὰ τούς πιστούς, τὴν ἀπεριόριστη ἀγάπη στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Καὶ ὁ ἱερὸς ψαλμωδός, ἀφοῦ ἐξιστορεῖ περιληπτικὰ τὸ διάλογο ποὺ μᾶς διασώζει τὸ Εὐαγγέλιο, παρακαλεῖ τὸ Σωτῆρα Χριστὸ νὰ φυλάη τὴν Ἐκκλησία του, μὲ τὶς πρεσβεῖες τῶν ἀποστόλων, ἀπὸ τὴν φοβερὴ μανία τῶν αἱρετικῶν λύκων. Αὐτὴ τὴν προσευχὴ καλούμεθα νὰ ἐπαναλάβωμε κι ἐμεῖς σήμερα, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ἀναστάσιμη λειτουργία. Εἶναι τόσοι πολλοὶ αὐτοὶ πού «λυμαίνονται» τὴν Ἐκκλησία, ὥστε ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὴ τὴν ὁλόθερμη προσευχή, χρειάζεται μιὰ πιὸ δυναμικὴ ἀντιμετώπισι αὐτοῦ τοῦ κινδύνου. Νὰ εἴμαστε πάντοτε σὲ κατάστασι συναγερμοῦ, ἰδιαίτερα ὅσοι ἀπὸ μᾶς γνωρίζομε ὀλιγώτερα γράμματα, γιατὶ θὰ δεχθοῦμε τὶς ἐπιθέσεις τῶν αἱρετικῶν. Ἐκεῖνο ποὺ ἔχει πιὸ μεγάλη σημασία ἀπὸ τὶς γραμματικὲς γνώσεις, εἶναι νὰ ἔχωμε θεμελιωμένη γερὰ τὴν πίστι μας καὶ τὴν ἀγάπη μας στὸ Σωτῆρα Χριστὸ καὶ στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία του. Νὰ μὴ σταματήση ποτὲ ὁ καταρτισμός μας μὲ τὴν ζωὴ τῆς λατρείας στὶς ἐκκλησίες μας, μὲ τὴν μελέτη τῶν χριστιανικῶν βιβλίων, μὲ τὴν συμπαράστασί μας στὸ ἔργο τῆς ἐνορίας μας. Ὅλοι μας νὰ εἴμαστε πάντοτε ἄγρυπνοι φρουροὶ τῆς λογικῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, ἕτοιμοι νὰ ἀντιταχθοῦμε σὲ κείνους ποὺ θέλουν νὰ κατασπαράξουν σὰν λύκοι τὰ λογικὰ πρόβατά της. Ἐμπνευστὴς καὶ βοηθός μας σ' αὐτὸν τὸν ἀγῶνα θὰ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ νικητὴς Χριστός.

 

Περιεχόμενα  /  Επόμενη σελίδα