εἰκόνα: Henry Matisse, Femme à l'amphore - 1953
|
| ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ |
Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος
Της εγέρσεως
Ἀπὸ Σπύρου Κοκκίνη 6η ἔκδ,
«Ἀνθολογία Νεοελληνικῆς Ποίησης»
Ἐκδ. Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε., Ἀθῆναι 2000.
Δὲν ἦταν ὁ γλάρος οὔτε ἡ μυγδαλιά.
ἐρχόταν δίχως συνοδεία κυριαρχικὰ σιωπηλὸ
μὲ ἔνδυμα ἐλεύθερο ἀπὸ τὴν ἐαρινὴν ἀπάτη.
Πέρασε δίπλα στὶς καμπάνες ποὺ προσδοκοῦσαν
κι ἤτανε τόσο ἀλαφρὸ ποὺ τὸ γλωσσίδι
ἔμενε προσδοκώντας — καὶ πιὰ εἶχε φύγει.
Ἦταν ποὺ σκόλαγαν οἱ ἐκκλησιές,
τὸ Νύμφη Ἀνύμφευτε πορευόταν ἀκόμη πρὸς τὴν κόγχη
— τὸ δίχως ἄλλο ἡ χαρὰ τὴν ἄνοιξη εἶναι φιλακόλουθη.
Διάβηκε ἀνάμεσα σ' ἀγόρια καὶ κορίτσια,
ἔλαμπαν ὅλα τους πολὺ — καὶ πιὰ εἶχε φύγει.
Οἱ λόφοι ραίναν γλυκασμό,
τὸ περιγιάλι συλλογιόταν ἀναμάρτητα,
εἶχαν ὑψώσει τοὺς ἀϊτοὺς τὰ σκολιαρούδια.
Βούλιαξε μὲς στὰ μάτια τῶν μικρῶν,
οἱ ἀετοὶ ἦταν γαλάζιοι καὶ ψηλὰ — καὶ πιὰ εἶχε φύγει.
Ὀρθρίζαμε μὲ προσευχὴ καὶ θλίψη μέρες τώρα
«ὦ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου... ὦ χαρὰ ἡ ἐμή...»
ἀλλὰ τῆς ἄνοιξης τὸ κάλλος ἦταν σὲ ἀκμή,
ἡ θάλασσα ἦταν τρυφερὴ —• καὶ πιὰ εἶχε φύγει.
Οἱ προπομποὶ ἀπελπισμένοι κι οἱ σκοποί,
εἴχαμε κοιμηθεῖ χωρὶς νὰ ἔρθει,
καὶ ξαφνικά, ἐκδεδυμένο ἀπὸ χρώματα καὶ ἄνθη
φορώντας γιὰ ἱμάτιο μόνο φῶς,
κατέβη κι ἔσπαε τοὺς μοχλοὺς
ἔχυνε τὰ μύρα ἔσβηνε τὶς μουσικὲς
ἔσχιζε τὰ ἐνύπνιά μας σὰ χαρτί μας ἄφηνε γυμνοὺς
κατέβη κι ἔκρουε τὶς θῦρες —
Ὅλα χόρευαν μέσα στὴν ἐλπίδα
τοῦ Ἐνταφιασμένου Ἔαρος ποὺ ἠγέρθη.
|
|
|
