εἰκόνα: Henry Matisse, Femme à l'amphore - 1953
|
| ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ |
Τάκης Παπατσώνης
Το σκίρτημα της Ελισάβετ
Ἀπὸ τὴ Συλλογὴ «ΕΚΛΟΓΗ Α’, URSA MINOR, ΕΚΛΟΓΗ B’».
Ἔκδ. ΙΚΑΡΟΣ Ἀθήνα 1988.
Ὁμοία πρὸς τὸ εὔοσμον Μῆλον μεταξὺ τῶν ἄλλων δασωδῶν ἄγριων ξύλων
ἢ ὁμοία πρὸς Κρίνον ἐν τῷ μέσῳ Ἀκανθῶν, στὴν φλέγουσα ζέστη τοῦ Ἰουνίου.
Διάβηκε ἐχτάσεις ἀνηφορικὲς καὶ ἀνέβη στὸ Ὅρος ἡ Παναγία, νὰ ἰδεῖ τὴν Ἐλισάβετ.
Στὴν αὐγινὴ δρόσο τὴ βουνίσια ξανάσαινεν ἡ φύση ἀνακουφιστικά, ἐκεῖ ψηλά.
Μπροστὰ στοῦ ἀγροτικοῦ λευκοῦ σπίτιοῦ τὴν θύρα ἦτο ἁπλωμένη τέντα ἀπὸ πανὶ
καὶ σκιὰν ἔδιδε εὐχάριστη στοὺς ἐνοικοῦντες ἁγίους ἀναχωρητές.
Τὴν ἡσυχία καὶ τὴν γαλήνη τοῦ βουνίσιου βίου ἦρθε ἡ ἀνυπόκριτη νὰ ἐπισκεφθεῖ Χαρά,
κουρασμένη ἀλαφρά, λαχανιασμένη ἀπὸ τὴν ἀνηφόρα, ἡ Χαρὰ τοῦ χαμογέλιου.
Δροσερὸ σὰν νὰ κάλυψε κατάλευκο συννεφάκι τὰ θάμπη καὶ τὲς φλόγες τοῦ ἥλιου,
ἦτο ἡ στιγμὴ ποὺ ἀσπάσθηκαν κάτω στὴν τέντα, τρυφερά, ἡ Μαριὰμ τὴν Ἐλισάβετ!
Ὁ δὲ Θεὸς στὸ σκιερὸ σκήνωμα παρθενικῆς κοιλίας ἔδιδεν ἀσπασμὸ τοῦ Βαφτιστῆ του,
κλεισμένου σὲ παρόμοιο σκήνωμα, γεροντικό. Καὶ οἱ δυό τους κρύβαν,
ὁ μὲν τὴ θεία του οὐσίαν, ὁ δὲ τῆς προφητείας τὸ δῶρο, σὲ νηπιακῆς μορφῆς τὸ πέπλον,
ἀγέννητα ἔμβρυα, οὔτε νήπια κάν. Παρθένος καὶ Γερόντισσα, ἰδοὺ τες, ἀπὸ Θεοῦ, Μητέρες.
Τρεῖς μῆνες ἔμεινεν ἡ Παναγία στὴ θεϊκὴ ἐρημιά, στὸ ἀγροτικὸ σπίτι του Ζαχαρία,
μέσα της κλείνουσα ὅλο καὶ ταπείνωσην, ὅλο καὶ ἀγάπη κι' ἐπουράνιο θάμπος,
τὸ Λόγο τὸν ἀχώρετο, τὸ Σύμπαν τὸ δημιουργικό, τὸν Ἄρχοντα τῶν Ἀγγέλων.
Καὶ τὰ βουνίσια δέντρα ἐσείοντο, στὸ μάκρος ὅλου τοῦ Καλοκαιριοῦ, σκορπίζοντας δροσιές.
Καὶ τὸν λαμπρὸ διαδέχετο Ἥλιο τὸ λαμπρότερο νυχτερινὸ Φεγγάρι μετὰ τῶν λοιπῶν Ἀστέρων.
Καὶ ἦτο δοξολογία τὸ πᾶν τριγύρω πρὸς τὴν παντοκράτειρα Ρίζα τοῦ βασιλέα Δαυίδ!
Σήμερον εἶναι ἀπάνω ἀπ' ὅλα ἡ πανηγυρικὴ μνήμη τοῦ ὕμνου τῆς ταπεινωσύνης,
ποὺ δόξασεν ἡ Παναγία τὸν γιὸ καὶ Θεό της μὲ τὸ «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου».
Σὲ ἐρημικιὰ βουνοκορφὴν ὅλο φυτεία, μιὰ Ἐκκλησιδίτσα ἂν ὀρθωνόταν, ἤθελα, νὰ τὴν κατοικῶ μ' ἕναν Ἱερέα καὶ μὲ τὸν Κύριο σκέπη καὶ βοηθό μου,
σὲ διαρκῆ καὶ αἰώνια θύμηση τῆς Παναγίας ποὺ ἀνέβη τὸ Ὄρος, παντοτινῆς μου ἔκστασης περιλουσμένος ξωτικιὰ γαλήνη, ἐντὸς 'Ονείρου ὑμνητικοῦ.
|
|
|
