εἰκόνα: Henry Matisse, Femme à l'amphore - 1953
|
| ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ |
Νίκος Φωκάς
Υδρότοπος
Κάνοντας γιὰ περίπατο τὴν ἴδια πάντα διαδρομὴ κάθε μέρα
Βλέπω σ' ἕνα σημεῖο πάνω στ' ὁδόστρωμα βραδυκίνητα ἀνεξήγητα νερὰ
Ρεῖθρα ποὺ ποτὲ δὲν στεγνώνουν κι ὅπως τὰ δάκρυα ἢ ὁ ἱδρῶτας
Πού σφουγγίζουμε συνέχεια ἀπὸ τὸ πρόσωπο κι ὅλο ξανάρχονται
Ἀέναα μοιάζει ν' ἀναβλύζουν κι αὐτὰ σὰν ἀπὸ κάποιο βάθος,
κάποιο ὕδροτοπο.
Κι ὅπως ὅταν σπάζει ἕνας ὑδραυλικὸς σωλῆνας ἢ μπάζει ἡ
στέγη μας βροχὴ
Ἀργὰ ἢ γρήγορα ἐμφανίζονται στοὺς τοίχους ἢ τὸ ταβάνι μας Μεγαλόσχημες κηλῖδες νὰ μᾶς χαλοῦν τὴν ἡσυχία
Ἔτσι καὶ τὰ νερὰ ποὺ ἀκοῦτε κινοῦν τὴ δυσφορία τῶν πεζῶν
στὸ μέρος αὐτὸ
Καθὼς πηγαίνουν στὶς δουλειές τους καὶ τὶς ἔγνοιες τους μὲ
τὸν νοῦ τους νὰ πλανιέται ἀλλοῦ.
Λέτε νὰ 'ναι καμιὰ ἐπιβίωση ποιὸς ξέρει τίνος παμπάλαιου ποταμοῦ
Ποὺ λατρευόταν ἤδη ἀπ'τὴν προϊστορία ἐδῶ, κάποιας ρευστῆς θεότητας
Ποὺ ὑπόγεια τώρα διαπερνᾶ τὴν ἄσφαλτο σὰν ὑγρασία
Ἀδυνατώντας ἀλοίμονο νὰ δημιουργήσει ὅπως παλιὰ χλωρασιὰ κι εἰδύλλια,
Νὰ ἐμπνεύσει στὶς ὄχθες της ἔρωτες ποὺ νὰ γίνουν στὴ συνέχεια μῦθοι;
Τί νὰ σοῦ πεῖ μία ἀφύσικη ξενόφερτη πόλη κουβαλημένη ὁλόκληρη ἀπ' ἀλλοῦ
Μ' ἕνα φῶς ποὺ θὰ 'ταν ὡραῖο χωρὶς αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ φωτίζει
Τί νὰ σοῦ μαρτυρήσουν τὰ τροχοφόρα ποὺ στὸ σημεῖο ἐκεῖνο
Μᾶς πιτσιλᾶνε μὲ λασπουριά, μὰ κι οἱ πεζοὶ ποὺ διασχίζουν Ἀκροπατώντας τὴν ὑγρὴ περιοχὴ μὲ τὸν νοῦ τοὺς τώρα στὰ
μπατζάκια τους!
Ὅσοι ὅμως ἔχουν ἀκόμα μαντικὴ ψυχὴ μπορεῖ νὰ ἰδεαστοῦν
Πὼς ἴσως τούτη ἡ λασπουριὰ δὲν εἶναι παρὰ ὁ Ἠριδανὸς μας, καὶ στὸ δράμα του
Νὰ δοῦνε τὸ δικό μας δράμα, στὸν ξεπεσμὸ του τὸν δικό μας
ξεπεσμό•
Κι ἴσως θελήσουν νὰ τοῦ δώσουν ἕνα σημάδι ἀναγνώρισης
ποὺ τόσο θὰ 'χει ἀνάγκη,
Σημάδι γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἀποκλείεται νὰ ἐκπέμπει μυστικὲς φωνές.
Ὅσο γιὰ μένα, μ' ἀρέσει νὰ χαιρετῶ τὰ βρωμονέρια αὐτὰ τοῦ δρόμου
Ἢ ἂν τύχει πάλι κι εἶναι Ἰούλιος μῆνας ὡς καὶ τὰ χνάρια ἀκόμα κάποιας ἰκμάδας στὴν ἄσφαλτο,
Τόσο ἱερὰ σ' ὅ,τι μ' ἀγγίζει, ὥστε νὰ γονατίζω – δημόσιος πιὰ
περίγελως ἐγὼ —
Καὶ ν' ἀκουμπῶ τὸ μέτωπό μου ἀπάνω τους σὲ μιὰ βαθιὰ
Κάμψη εὐλάβειας τοῦ σώματός μου, σάμπως σὲ προσευχή.
Σὰν βόσκημα ποὺ ὀσφραίνεται ἄφθονο νερὸ καὶ χτυπᾶ μὲ τὸ πόδι τὴ γῆ
Κι ὅταν τοῦ τὸ στεροῦν μπορεῖ νὰ γίνει κι ἐπικίνδυνο
Χτυπῶ κι ἐγὼ μὲ τὴ γροθιὰ τὴ μισητή μου ὅσο καὶ στὰ ζωντόβολα πισόστρωση
Λατρεύοντας μέχρι καὶ τὴν ἐλάχιστη ὑγρασία ποὺ ἀναδίνει
Ἔνδειξη κάποιας ἴσως νερομάνας, κάποιας φλέβας, κάποιου θαμμένου νάματος.
1995
|
|
|
