Παρουσίαση: Στέφανος Κανλής
Αλέκος Παπαδόπουλος
Εκ βαθέων εξολομολόγηση Μητροπολίτη Πισιδίας Μεθοδίου Φούγια
Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγ. Βρεταννίας (1979-1988). Στο πλαίσιο ενός διαλόγου με τον Αλέκο Στ. Παπαδόπουλο, Χωρίς προκαταλήψεις και σκοπιμότητες.
Εκδότης: Επτάλοφος, Αθήνα 2005
ISBN: 960-8360-39-0
Ένα εξαιρετικού ενδιαφέροντος βιβλίο για όσους ασχολούνται με την ιστορία της σύγχρονης Εκκλησίας αλλά και με την πορεία του νέου ελληνισμού, μας δίνει ο δημοσιογράφος Αλέκος Στ.Παπαδόπουλος. Πρόκειται για την καταγραφή μιας αποκαλυπτικής συνέντευξής του με τον πρώην Αρχιεπίσκοπο Βρεταννίας κ. Μεθόδιο. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος δεν είναι τυχαίος συνομιλητής: κατάγεται από την Πόλη, διετέλεσε συνεργάτης του αείμνηστου Πατριάρχη Αθηναγόρα, ήλθε ξερριζωμένος στην Αθήνα και δημιούργησε εδώ εκδοτική επιχείρηση, με την οποία δείχνει την άσβεστη μέριμνά του για την Πόλη, το Φανάρι, το μέλλον της Τουρκίας. Διετέλεσε συνεργάτης του περιοδικού Εποπτεία, και για το έργο του τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί. Όταν ο Μεθόδιος υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από τον αρχιεπισκοπικό θρόνο του Λονδίνου, ο Α. Παπαδόπουλος τον στήριξε με ρεπορτάζ και συνένταυξη στην Εποπτεία, με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί μια γόνιμη φιλία μεταξύ των δύο ανδρών. Προϊόν αυτής της φιλίας είναι και το προκείμενο βιβλίο. Όχι πως ο Αλέκος Παπαδόπουλος μασάει τα λόγια του ή χαρίζεται στον γέροντα Ιεράρχη. Αλλά μένει πάντοτε σε πρώτο πλάνο η αμοιβαία γνώση για τα θέματα και η κοινή ευαισθησία των δύο συνομιλητών.
Στο σύντομο αλλά μεστό εισαγωγικό σημείωμά του, ο Αλέκος Παπαδόπουλος παρουσιάζει πτυχές της επιστημονικής δράσης του πολύγραφου Ιεράρχη και πολλά εκτιμώμενου συγγραφέα. Η συνέντευξη όμως είναι το κεντρικό θέμα του καλαίσθητου εικονογραφημένου με πλήθος ντοκουμέντων τόμο 276 σελ. κανονικού σχήματος
Οι ερωτήσεις του Αλέκου Παπαδόπουλου βοηθούν τον Ιεράρχη να αναπτύξει παραστατικά τις αγωνίες του για το ποίμνιο και τον Ελληνισμό, αλλά και το μεγάλο στη Βρεταννία έργο του, που απέβλεπε στο ξύπνημα των δυνάμεων του Ελληνισμού της διασποράς. Ο Γέρων Μεθόδιος αποδείχνεται άξιος κάτοχος της ποιμαντορικής ράβδου, Ποιμήν με πλούσια και πολισχιδή διακονία στην οποία αναφέρεται με σεμνότητα.
Η αναφορά του Μεθοδίου στην πολύχρονη ιεραποστολική του δραστηριότητα στο πλαίσιο της επισκοπικής του διακονίας, θα έπρεπε να είναι εξαιρετικά διδακτική για κάθε Έλληνα Ιεράρχη που εργάζεται στον εκτός της Ελλάδος αμπελώνα. Αλλά δεν θα είναι. Κι εδώ είναι το μόνο ίσως σημείο στο οποίο δεν έσκυψε όσο θα έπρεπε ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Δεν πρόσεξε ή δεν δείχνει διατεθειμένος να αναφερθεί σε έναν άξονα της πολιτικής του Φαναρίου μετά τον Αθηναγόρα: το Φανάρι δεν ενθαρρύνει πλέον Ιεράρχες που μάχονται για την ενίσχυση της εθνικής συνείδησης, δεν ενθαρρύνει Ιεράρχες με έντονη προσωπικότητα που συνεγείρουν τον Ελληνισμό. Αυτό το κριτήριο θα έπρεπε να το αναλύσει ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Εάν τα Πολίτικα ανακλαστικά του τον εμποδίζουν να δει την ίδια ρίζα στην αντίθεση του μετά τον Αθηναγόρα Φαναρίου με τον Χριστόδουλο, θα έπρεπε να το ψηλαφήσει στην απομάκρυνση και του Μεθοδίου από τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, αλλά και του Ιακώβου Αμερικής. Και το θέμα εδώ δεν είναι να κατηγορηθεί το Φανάρι – θα ήταν μικροπρεπής ένας τέτοιος στόχος. Θα ήθελα όμως να το δει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ακριβώς επειδή έζησε στο πλευρό του Αθηναγόρα, ακριβώς επειδή συνδέθηκε με τον Ιάκωβο και με τον Μεθόδιο: να το επισημάνει και να το αναλύσει ως πράξη και κυρίως ως προοπτική της ομογενειακής Εκκλησίας μέσα στον αυριανό κόσμο.
Πέρα όμως από αυτό, ο γέροντας Ιεράρχης αναφέρεται τόσο στις ρίζες του, όσο και στα πρώτα βήματά του στην ιερατική του ζωή, φωτίζει πτυχές της σύγχρονης εκκλησιαστικής ιστορίας. Μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ιεράρχης στην επιτέλεση του έργου του, δυσκολίες συχνά απίστευτες, τους γόνιμους προβληματισμούς του, αλλά και την στρατηγική προοπτική των ενεργειών του. Ο Μεθόδιος, όπως άλλωστε και ο Ιάκωβος, ανήκουν στους ποιμενάρχες με μακρά κλίμακα, με ματιά μέσα στο μέλλον. Υπήρξε Ιεράρχης υπεύθυνος, που έχτιζε το μέλλον ρίχνοντας όλο του το βάρος στο καθημερινό, στο τωρινό. Η ποιμαντική διακονία του τον έφερε σε επαφή με πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους, που πάντα τους αξιοποιούσε για το καλό του ποιμνίου και για τη διατήρηση της εθνικής ταυτότητάς του. Ερχόταν καθημερινά σε επαφή με απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, σκύβοντας στα προβλήματά τους ως εκκλησιαστικός πατέρας. Δεν ήταν λαϊκισμός εκ μέρους του. Ήταν καρπός της πεποίθησής του ότι και οι σπουδαίες προσωπικότητες και ο ίδιος και όλοι οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της διασποράς, έπρεπε να υπηρετούν τον απλό άνθρωπο γιατί αυτός είναι όχι μόνον ο αδύνατος στη ζωή αλλά και ο υπεύθυνος φορέας της εθνικής συνείδησης.
Άσχετα από την μελαγχολία που καταλαμβάνει τον αναγνώστη βλέποντας ότι η εκκλησιαστική πολιτική και μαζί της η πολιτική των πολιτικών, οδήγησαν στον παροπλισμό ηγέτη τέτοιας ολκής, το βιβλίο είναι και χρήσιμο και εποικοδομητικό. Είναι βιβλίο που δείχνει πως ο άνθρωπος που γνωρίζει το καθήκον του οφείλει να μένει σταθερός στην υπηρεσία του καθήκοντος αυτού, οφείλει να δικαιώνει την κλήση του.
stephanos@myriobiblos.gr.
|
|
|
