ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΠΕΤΣΙΕΡΗ-BESCHI
Εκατό χρόνια από το θάνατο του Θ.Π. Βρυζάκη
Νέα Στοιχεία
Το πρόβλημα της προσωπογραφίας του Βρυζάκη
Στην τελευταία μονογραφία του Απ. Βακαλόπουλου και του Στ. Λυδάκη, -ύστερα από κάποια παλαιότερη λανθασμένη προσπάθεια(42) -τείθεται για πρώτη φορά το πρόβλημα της προσωπογραφίας του Θ.Π.Βρυζάκη. Μαζί με τη δημοσίευση ενός σχεδίου του L.Thiersch που εικονίζει το ζωγράφο μας σε ηλικία περίπου 30 χρονών(43), τόσο ο Βακαλόπουλος όσο και ο Λυδάκης προτείνουν και αναγνωρίζουν στο πορτραίτο του λεγόμενου "νεαρού πολεμιστή" της Εθν. Πινακοθήκης(44), την αυτοπροσωπογραφία του Βρυζάκη. «Νομίζω» γράφει ο Βακαλόπουλος, «ότι το εικονοζόμενο πρόσωπο είναι πάρα πολύ νέο για να ανήκει σε αγωνιστή και ότι εδώ έχουμε μια αυτοπροσωπογραφία του Βρυζάκη». Και ο Λυδάκης συμφωνεί: «Το πορτραίτο αυτό είναι δίχως άλλο αυτοπροσωπογραφία. Η ηλικία του "νεαρού αγωνιστή" ανταποκρίνεται σε κείνη του Βρυζάκη την εποχή που ζωγραφίζει το έργο αυτό».
Παρ' όλο που τα δεδομένα για την αναγνώριση του εικονιζόμενου προσώπου δεν βασίζονται σε μια ανάλυση εικονολογικής φύσης αλλά είναι καρπός μιας διαίσθησης και μιας καλλιτεχνικής ευαισθησίας, εν τούτοις η απόδοση είναι ακριβής· την αυθεντικότητα αυτής της υπόθεσης θα αποδείξουμε με μια σειρά χρονολογημένων μαρτυριών που μας επιτρέπουν για πρώτη φορά ν' αναγνωρίσουμε την εικονογραφική ταυτότητα του προσώπου του Βρυζάκη από τα 23 ως τα 50 του χρόνια.
Η παλαιότερη αυτοπροσωπογραφία είναι του 1837: πρόκειται για τη λιθογραφία του Dresely που τυπώθηκε στη Βιέννη(45). Εικονίζει τον ζωγράφο σε ηλικία 23 ετών, με το εθνικό του κοστούμι -από τη μέση κι' απάνω- και το πρόσωπο λίγο γυρισμένο στ' αριστερά. Επειδή πρόκειται για μια αυθεντική αυτοπροσωπογραφία και οπωσδήποτε μιας ποιότητας καλλιτεχνικής, μπορούμε ν' αναγνωρίσουμε τα βασικά του φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά στην καλογραμμένη και αισθαντική κοψιά των χειλιών, στο πλατύ μέτωπο με τα καλοχτενισμένα μαλλιά στα φαρδειά ζυγωματικά του προσώπου, την τονισμένη γραμμή της μύτης και προ παντός στο βαθύ και μελαγχολικό βλέμμα των ματιών.
Τα ίδια χαρακτηριστικά διαβάζουμε και στο πρόσωπο του "νεαρού πολεμιστή" χρονολογημένο το 1838(46). Ένα πορτραίτο το οποίο με βεβαιότητα τώρα πλέον θεωρούμε αυτοπροσωπογραφία του Βρυζάκη. Το ψηλό κόψιμο του θώρακα περιορίζει τη θέαση του εθνικού κουστουμιού και στο ζωγραφικό χώρο κυριαρχεί το πλαστικό πρόσωπο με τα ζεστά χρώματα και το κόκκινο φέσι που λάμπει τονικά πάνω στο σκούρο μαύρο φόντο με τα γκρίζα και καστανά ανοίγματα. Η σύνθεση χαρακτηρίζεται για τη μορφολογική της ισορροπία ανάμεσα στους ιδεαλιστικούς τρόπους της γερμανικής ζωγραφικής της εποχής και σε μια διάθεση εσώτερης διαλογικής επικοινωνίας.
Το πορτραίτο που ο Ludwig Thiersch σχεδιάζει με μολύβι στα 1845/46 στο Μόναχο κινείται στα παραδοσιακά σχήματα ενός κομψού και εξιδανικευμένου νεοκλασικισμού. Ο Βρυζάκης ήταν τότε 30 χρονών και παρακολουθούσε ήδη από τα 1844 την Ακαδημία του Μονάχου. Στους παλιούς του δεσμούς -από την Ελλάδα- με το φιλόλογο Fr. Thiersch, πρέπει να οφείλεται και η στενή φιλία του με τον Ludwig Thiersch που αργότερα θα γίνει στην Αθήνα καθηγητής της ζωγραφικής στη Σχολή Καλών Τεχνών και δημιουργός ενός νεοβυζαντινού στυλ με την διακόσμιση της ρωσικής εκκλησίας, της Σωτήρας Λυκοδήμου(47). Στην προσωπογραφία αυτή τα άγουρα νεανικά χαρακτηριστικά έχουν πάρει μια κάποια ωριμότητα, η κυματιστή γραμμή των μαλλιών είναι πιο ήμερη και το καινούργιο στοιχείο του γένειου με το κόψιμο στο λακάκι του σαγονιού, μιλάει για τη μόδα των καιρών.
Αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά θα τα συναντήσουμε σ' ένα πρόσωπο, με το βλέμμα προς το θεατή, που εικονίζεται δεξιά πίσω από τους αγωνιστές στον "Ορκο της Αγίας Λαύρας" του 1865. Και επειδή, εκτός της στενής φυσιογνωμικής συγγένειας με το σχέδιο του L. Thiersch, είναι και το μοναδικό πρόσωπο που δεν συμμετέχει στα γενόμενα της σκηνής, πιστεύουμε ότι -σύμφωνα με τη γνωστή εικονογραφική συνήθεια της δυτικής τέχνης- πρόκειται για μια ακόμη αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη. Το 1865 ο Βρυζάκης ήταν 51 χρονών· και ίσως στην ατμόσφαιρα ενός "ωραίου" στυλ που κυριαρχεί στην ιστορική σκηνή, να οφείλεται η μια κάποια εξιδανίκευση που τον κάνει να φαίνεται νεώτερο από ότι ήταν πραγματικά.
Αυτή είναι ίσως η τελευταία προσωποφραφία του Βρυζάκη που γνωρίζουμε. Λίγα χρόνια αργότερα η αρρώστια των ματιών του θα τον υποχρεώσει να φοράει χοντρά σκούρα γιαλιά και σιγά-σιγά θα απομονωθεί από τον κόσμο και την πνευματική και καλλιτεχνική κίνηση του Μονάχου(48). Παρ' όλο που σπούδασε και έζησε σχεδόν όλη του τη ζωή στο Μόναχο, δεν έγινε γερμανός. Έμεινε πάντα ένας νοσταλγός Έλληνας μετανάστης, που ντύθηκε τα καθώς πρέπει ρούχα ενός γερμανικού ακαδημαϊκού ρομαντισμού με τη μελαγχολική μοίρα του ξεριζωμένου, όπου οι δεσμοί με τον πάτριο χώρο και τις παραδόσεις γίνονται εξιδανικευμένα οράματα μακρυά απ' την πράξη της αληθινής ζωής.
Μια αξιολόγηση ιστορικο-κριτική του έργου του Βρυζάκη, η εξελεκτική του πορεία στις δυο βασικές φάσεις -πρώτα στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων με τους Δασκάλους ενός γερμανικού ιδεαλιστικο-ρομαντισμού όπως ο P.v. Hess o J. Petzl, o K.W. Heydeck, o H. v. Mayer και ύστερα στα πλαίσια της Ακαδημίας και της σχολής P.Cοrnelius- όπως και μια συνεπής ανάγνωση των χαρακτηριστικών της "ελληνικής" γλώσσας του καλλιτέχνη, είναι τα θέματα που αντιμετωπίζονται διεξοδικά στις μελέτες του Στ. Λυδάκη και του Απ. Βακαλόπουλου, σημαντικές για το έργο του Βρυζάκη(49).
Λείπει, εν τούτοις, ακόμη μια ακριβής φιλολογική ανασυγκρότηση της ζωής του και του corpus των έργων του, τα οποία αποτελούν τις βασικές και απαραίτητες
προϋποθέσεις για μια ευρύτερη ιστορική πλαισίωση της μορφής του και της σημασίας του έργου του: ένα χρέος που οι νεοελληνικές μελέτες, εκατό χρόνια μετά το θάνατό του δεν έχουν ακόμη εκπληρώσει.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
42. "Νέα Εστία", 15 Αυγούστου 1955, πιν. εκτός κειμένου.
43. Λυδάκης ό.π., σελ. 65, εικ. 2 και σελ. 82 σημ. 21:συλλ. Γιάννη Μαΐλη (0,31Χ0,23).
44. Βακαλοπούλου-Λυδάκη, ό.π.,εικ.1 και σελ. σελ. 66,74.
45. Συλλ. Maillinger, Mόncher StadtMuseum (0,23X0,31): Maillinger, Mόnchner Bilder-Chronik, II, 1876, σελ. 232 αρ. 4167. Για την ευγενή βοήθεια ευχαριστώ τον Dr. Duvigneau.
46. Έλληνες Ζωγράφοι, Ι, σελ. 63, εικ. 1 (λάδι σε καμβά, 0,41Χ0,32, ενυπόγραφο, κάτω αριστερά).
47. Λυδάκη, Ιστορία της Νεοελληνικής Ζωγραφικής, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα 1976 σελ. 87 κ.ε.
48. Thieme Becker, ό.π., 5, 1911, σελ. 171.
49. Λυδάκη, Έλληνες Ζωγράφοι, Ι, σελ 73 κ.ε.
|
