Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του Ψαλτηρίου, εις το Κύριε εκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος α'. Πανεύφημοι Μάρτυρες.

Τα πάντα παρήγαγες τω σω, Λόγω και τω Πνεύματι, δι' αγαθότητα Κύριε· είτα πεποίηκας, λογικόν με ζώον, ίνα σου το άγιον, δοξάζω παντοδύναμε όνομα, εγώ δε μάλιστα, τοις αισχροίς μου έργοις πάντοτε, ατιμάζω· αλλά φείσαι δέομαι.

Γνώθι σου ταλαίπωρε ψυχή, την θείαν ευγένειαν, και την πατρίδα την άφθαρτον, και σπεύδε πάντοτε, αγαθοεργίαις, ταύτην καταλήψεσθαι· μηδέν σε των φθαρτών προσηλώσειε, της άνω μοίρας ει, το δε σώμα γη και φθείρεται· μη νικήση, το χείρον την κρείττονα.

Δεύρο παναθλία μου ψυχή, προς τον υπεράγαθον, θερμοίς τοις δάκρυσι πρόσελθε, τα πεπραγμένα προ της κρίσεως σου, πάντα εξαγόρευσον, και ίλεων τον Κτίστην ταλαίπωρε, σαυτή απέργασαι, και συγχώρησιν εξαίτησαι, πριν την θύραν, κλείση σοι ο Κύριος.

Έτερα των Ασωμάτων, όμοια.

Ασώματοι Άγγελοι Θεού, θρόνω παριστάμενοι, και ταις εκείθεν ελλάμψεσι, καταστραπτόμενοι, και φωτοχυσίαις, αιωνίως λάμποντες, και φώτα χρηματίζοντες δεύτερα, Χριστώ πρεσβεύσατε, δωρηθήναι ταις ψυχαίς ημών, την ειρήνην, και το μέγα έλεος.

Αθάνατοι Άγγελοι ζωήν, όντως την ανώλεθρον, παρά της πρώτης δεξάμενοι, ζωής πανόλβιοι, αϊδίου δόξης, και σεπτοί θεάμονες, σοφίας αϊδίου γεγόνατε, φωτός πληρούμενοι, και λαμπάδες συστρεφόμεναι, αρμοζόντως, επαναδεικνύμενοι.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον, όμοιον.

Μαρία το άμωμον και νουν, πάντα υπερκείμενον, της καθαρότητας όχημα, περικρατούμενον, πολλαίς αμαρτίαις, και στενοχωρούμενον, προς πλάτος μετανοίας με ίθυνον, πανσθενεστάτη σου, προστασία· και γαρ δύνασαι, οία Μήτηρ, του πάντα ισχύοντος.

Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Ότι το πέλαγος πολύ, των παραπτωμάτων μου Σωτήρ, και δεινώς βεβύθισμαι ταις πλημμελείαις μου, δος μοι χείρα σώσον με, ως τω Πέτρω, ο Θεός, και ελέησόν με.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...

Ότι εννοίαις πονηραίς, και έργοις καταδεδίκασμαι Σωτήρ, λογισμόν μοι δώρησαι, επιστροφής ο Θεός, ίνα κράζω· σώσον με, ευεργέτα αγαθέ και ελέησόν με.

Στίχ. Ελέησόν ημάς, Κύριε....

Μαρτυρικόν.

Τη πρεσβεία Κύριε, πάντων των Αγίων, και της Θεοτόκου, την σην ειρήνην δός ημίν, και ελέησον ημάς, ως μόνος οικτίρμων.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Των ουρανίων ταγμάτων το αγαλλίαμα, των επί γης ανθρώπων, κραταιά προστασία, άχραντε Παρθένε σώσον ημάς, τους εις σε καταφεύγοντας, ότι εν σοι τας ελπίδας μετά Θεόν, Θεοτόκε ανεθέμεθα.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον της εορτής ή το παρόν, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος δ'.

Των ουρανίων στρατιών αρχιστράτηγοι, δυσωπούμεν υμάς ημείς οι ανάξιοι, ίνα ταις υμών δεήσεσι τειχίσητε ημάς, σκέπη των πτερύγων, της αύλου υμών δόξης, φρουρούντες ημάς προσπίπτοντας, εκτενώς και βοώντας· εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς ως ταξιάρχαι των άνω δυνάμεων.

Θεοτοκίον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το απολυτίκιον ως ανωτέρω.

Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου ψάλλομεν τα παρόντα κατανυκτικά Καθίσματα.

Ήχος α'.

Εν ανομίαις συλληφθείς εγώ ο άσωτος, ου τολμώ ατενίσαι εις το ύψος του ουρανού, αλλά θαρρών εις την φιλανθρωπίαν σου, κράζω· ο Θεός ιλάσθητί μοι και σώσον με.

Ει ο δίκαιος μόλις σώζεται, εγώ που φανούμαι ο αμαρτωλός; το βάρος και τον καύσωνα της ημέρας ουκ εβάστασα· τοις περί την ένδεκάτην ώραν, συναρίθμησόν με ο Θεός και σώσον με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Άχραντε Θεοτόκε, η εν ουρανοίς ευλογημένη, και επί γης δοξολογουμένη, χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Τον τάφον σου Σωτήρ.

Τo βήμα σου φρικτόν, και η κρίσις δικαία, τα έργα μου δεινά, αλλ' αυτός Ελεήμον, προφθάσας με διάσωσον, και κολάσεως λύτρωσαι· ρύσαι Δέσποτα, της των ερίφων μερίδος, και αξίωσον, εκ δεξιών σου με στήναι, Κριτά δικαιότατε.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Κυβέρνησον Αγνή, την αθλίαν ψυχήν μου, και οίκτειρον αυτήν, υπό πλήθους πταισμάτων, βυθώ ολισθαίνουσαν, απώλειας Πανάμωμε, και εν ώρα με, τη φοβερά του θανάτου, ελευθέρωσαν, κατηγορούντων δαιμόνων, φρικτής αποφάσεως.

Τον τάφον σου Σωτήρ.

Αφρόνως από σου, μακρυνθείς Πανοικτίρμον, ασώτως τον εμόν, εδαπάνησα βίον, δουλεύων τοις πάθεσι, τοις αλόγοις εκάστοτε· αλλά δέξαι με, ταις των Αγγέλων πρεσβείαις, Πάτερ εύσπλαγχνε, ώσπερ τον άσωτον παίδα, και σώσόν με δέομαι.

Μαρτυρικόν.

Αθλήσεως καύχημα, και στεφάνων αξίωμα, οι ένδοξοι αθλοφόροι, περιβέβληνταί σε Κύριε· καρτερία γαρ αικισμών, τους ανόμους ετροπώσαντο, και δυνάμει θεϊκή, εξ ουρανού την νίκην εδέξαντο. Αυτών ταις ικεσίαις, ελευθέρωσαν του αοράτου εχθρού, Σωτήρ και σώσον με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Τον τάφον σου Σωτήρ.

Αύλων στρατιών, υπερέχουσα Κόρη, και τάξεις ουρανών, υπερβαίνουσα μόνη, επάξιον την αίνεσιν, παρ' αυτών δέχη πάναγνε· αλλά πρέσβευε, τω σω Υιώ συν Αγγέλοις, του ρυσθήναι με, της των παθών τυραννίδος, τον μόνον κατάκριτον.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου· είτα το

Εξαποστειλάριον. Ήχος β'. Γυναίκες ακουτίσθητε.

Αρχάγγελοι και Άγγελοι, Αρχαί και Kυριότητες, Δυνάμεις και Εξουσίαι, και Θρόνοι, πολυόμματα, τα Χερουβίμ και Σεραφίμ, νυν και τα εξαπτέρυγα, υπέρ ημών πρεσβεύσατε, του λυτρωθήναι κινδύνων, και του πυρός του ασβέστου.

Θεοτοκίον.

Συ μου προστάτις Άχραντε, και ισχυρόν προπύργιον, και προστασία του κόσμου, και σοι προσπίπτω κραυγάζων· των οδυνών με λύτρωσαι, και του πυρός εξάρπασον, του αιωνίου Παρθένε, τον επί σοι πεποιθότα.

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά. Ήχος α'.

Άλλος σε κόσμος ψυχή αναμένει, και Κριτής τα σα μέλλων δημοσιεύειν κρυπτά και δεινά· μη ουν εμμείνης τοις ώδε, αλλά πρόφθασαν βοώσα τω Κριτή· ο Θεός ιλάσθητί μοι και σώσον με.

Στίχ. Ένεπλήσθημεν το πρωί... .

Μη αποδοκιμάσης με Σωτήρ μου, τη ραθυμία της αμαρτίας συνεχόμενον· διέγειρόν μου τον λογισμόν προς μετάνοιαν, και του σου αμπελώνος εργάτην δόκιμον ανάδειξόν με, δωρούμενός μοι της ενδεκάτης ώρας τον μισθόν, και το μέγα έλεος.

Στίχ. Και έστω ή λαμπρότης....

Μαρτυρικόν.

Τους αθλοφόρους του Χριστού δεύτε λαοί άπαντες τιμήσωμεν, ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, τους φωστήρας του κόσμου και κήρυκας της πίστεως, την πηγήν την αέναον, εξ ης αναβλύζει τοις πιστοίς τα ιάματα. Αυτών ταις ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός ημών, την ειρήνην δώρησαι τω κόσμω σου, και ταίς ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Των ουρανίων ταγμάτων.

Αγιωτέρα αγίων πασών δυνάμεων, τιμιωτέρα πάσης, κτίσεως Θεοτόκε, Δέσποινα του κόσμου σώσον ημάς, τον Σωτήρα κυήσασα, από πταισμάτων μυρίων ως αγαθή, και κινδύνων ταις πρεσβείαις σου.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον, Aπόστολος, Εύαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Δευτέρα εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του Ψαλτηρίου, εις το Κύριε εκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος β'. Ότε εκ του ξύλου.

Δος μοι μετανοίας λογισμόν, δος και κατανύξεως πόθον, τη ταπεινή μου ψυχή· έγειρον εξ ύπνου με, δεινής πωρώσεως, και το σκότος απέλασον, το της ραθυμίας, και της απογνώσεως, λύσον την ζόφωσιν, όπως ανανεύσας ο τάλας, σοι προσκοληθήσωμαι Λόγε, και σου τοις θελήμασι πορεύσομαι.

Μόνε ευδιάλλακτε Χριστέ, μόνε υπεράγαθε και ανεξίκακε, σοι προσπίπτω εύσπλαγχνε, σε ικετεύω θερμώς, σοι κραυγάζω δεόμενος, ημάρτηκα σώσον, σώσον με τον άσωτον, τη ευσπλαγχνία σου, όπως ευχαρίστως κραυγάζω· Κύριε, συγχώρησιν δος μοι και σου τη χρηστότητι πορεύσομαι.

Πάντα άπερ ήμαρτον εις σε, λόγοις τε και έργοις Θεέ μου, και ενθυμήσεσι, πάντα εξαγγέλλω σοι, πάντα νυν λέγω σοι· την ημέραν παρήλθον γαρ, και πάντα τον χρόνον, νύκτα δε κατέλαβον, πλήρης υπάρχων κακών· όθεν σοι προσπίπτω κραυγάζων· Δέσποτά μου μου Δέσποτα Σώτερ, ήμαρτον συγχώρησον και σώσον με.

Έτερα του Προδρόμου, όμοια.

Σπεύσον εξελού με πειρασμών, ένδοξε Κυρίου προφήτα, καθικετεύω σε, μάτην γαρ κεκίνηνται, οι πολεμούντες με, κατ' εμού πικροί δαίμονες, ζητούντες αρπάσαι, την ψυχήν του δούλου σου, ώσπερ στρουθίον οικτρόν· μη με καταλίπης εις τέλος, γνώτωσαν δε μάλλον παμμάκαρ, ότι συ μου πέλεις καταφύγιον.

Ρύσαι αιωνίου με πυρός, σκότους αφεγγούς και ανάγκης, και πάσης θλίψεως, πάσης κακουχίας τε, πάσης στενώσεως, ικετεύω σε Πρόδρομε, και δείξον μερίδος, τον αυτοκατάκριτον, όντα τοις πταίσμασι, μάκαρ σωζομένων ευχαίς σου, ένθα των Αγίων χορείαι, και χαρά υπάρχει η ανέκφραστος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον, όμοιον.

Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Ήμαρτον εις σε Σωτήρ, ως ο άσωτος υιός· δέξαι με Πάτερ μετανοούντα, και ελέησόν με ο Θεός.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου... .

Κράζω σοι Χριστέ Σωτήρ, του τελώνου την φωνήν· ιλάσθητί μοι ώσπερ εκείνω, και ελέησόν με ο Θεός.

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε...

Μαρτυρικόν.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτηρ της ζωής, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον της εορτής ή το παρόν, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος β'.

Μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων, σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου Πρόδρομε· ανεδείχθης γαρ όντως και προφητών σεβασμιώτερος, ότι και εν ρείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τον κηρυττόμενον· όθεν της αληθείας υπεραθλήσας, χαίρων ευηγγελίσω και ταις εν άδη, Θεόν φανερωθέντα εν σαρκί, τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου, και παρέχοντα ημίν το μέγα έλεος.

Θεοτοκίον.

Θείας γεγόναμεν κοινωνοί φύσεως, δια σου Θεοτόκε αειπάρθενε· Θεόν γαρ ημίν σεσαρκωμένον τέτοκας· διό κατά χρέος σε πάντες, εύσεβώς μεγαλύνομεν.

Τη Τρίτη πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το απολυτίκιον ως ανωτέρω.

Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου, ψάλλομεν τα παρόντα κατανυκτικά Καθίσματα.

Ήχος β'

Ως κύματα θαλάσσης επ' εμέ επανέστησαν αι ανομίαι μου, ως σκάφος εν πελάγει εγώ μόνος χειμάζομαι, υπό πταισμάτων πολλών· αλλ' εις εύδιον λιμένα οδήγησόν με Κύριε, δια της μετανοίας και σώσον με.

Εγώ υπάρχω το δένδρον το άκαρπον Κύριε, κατανύξεως καρπόν μη φέρων το σύνολον, και την εκκοπήν πτοούμαι, και το πυρ εκείνο δειλιώ το ακοίμητον· διό σε ικετεύω, προ εκείνης της ανάγκης, επίστρεψον και σώσον με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα πηγή, συμπαθείας αξίωσον ημάς Θεοτόκε· βλέψον εις λαόν τον αμαρτήσαντα, δείξον ως αεί την δυναστείαν σου· εις σε γαρ ελπίζοντες το χαίρε βοώμεν σοι, ως ποτέ ο Γαβριήλ, ο των ασωμάτων αρχιστράτηγος.

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Ελέησόν με ο Θεός, ελέησόν με, επί δυσίν αμαρτήμασιν ο Δαβίδ εθρήνει· επί μυρίοις εγώ πλημμελήμασι βοώ σοι· εκείνος την στρωμνήν τοις δάκρυσιν έβρεχε, εγώ δε ρανίδα μίαν ου κέκτημαι· απέγνωσμαι και δέομαι, ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα σου έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Σε μεγαλύνομεν Θεοτόκε βοώντες· χαίρε η πύλη η κεκλεισμένη, δι' ης ηνοίγη ανθρώποις, ο πάλαι παράδεισος.

Του Προδρόμου. Ευσπλαγχνίας υπάρχουσα.

Ευσπλαγχνίας την άφθονον πηγήν, Ιορδανού κατέδυσας ροαίς Ιωάννη, όθεν εκτενώς καθικετεύω σε, πάθεσι πολλοίς καταποντούμενον, πελάγει με του βίου, καθ' εκάστην χαλεπώς, ευπροσδέκτοις σου ευχαίς, ζωής προς λιμένα χειραγώγησον.

Μαρτυρικόν.

Σε τον περιβάλλοντα τον ουρανόν εν νεφέλαις, έχοντες οι Άγιοι περιβολήν εν τω κοσμώ, τας βασάνους των ανόμων υπέμειναν, και την πλάνην των ειδώλων κατήργησαν· αυτών ταις ικεσίαις, ελευθέρωσον του αοράτου εχθρού, Σωτήρ και σώσον ημάς.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ποία μήτηρ ηκούσθη παρθένος, ποία δε παρθένος μήτηρ εγνωρίσθη; Πάντα τα σα Θεοτόκε παράδοξα· δια τούτο σε πιστώς μεγαλύνομεν.

Εξαποστειλάριον. Ήχος γ'. Ο ουρανόν τοις άστροις.

Τον Πρόδρομον Ιωάννην, και βαπτιστήν του Σωτήρος, τον εν προφήταις προφήτην, και της ερήμου το θρέμμα, της Ελισάβετ τον γόνον, ανευφημήσωμεν πάντες.

Θεοτοκίον.

Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωποι Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των Αγγέλων· παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει.

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά.

Ήχος β'.

Των πεπραγμένων μοι δεινών εννόων τα άτοπα, επί τους σους καταφεύγω οικτιρμούς, τελώνην μιμούμενος, και πόρνην την δακρύσασαν, και τον άσωτον υίόν· διό και προσπίπτω σοι Ελεήμον, πριν με καταδικάσης, φείσαι μου ο Θεός, και ελέησόν με.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

Στίχ. Και έστω η λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Υπέρ Χριστού παθόντες μέχρι θανάτου, ω αθλοφόροι Μάρτυρες, ψυχάς μεν έχετε εις ουρανούς εν χειρί Θεού, και κατά κόσμον όλον δορυφορείται υμών τα λείψανα· ιερείς και βασιλείς προσκυνούσι, και λαοί πάντες επαγαλλόμενοι, συνήθως βοώμεν· Ύπνος τίμιος εναντίον Κυρίου, ο θάνατος των οσίων αυτού.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ωσεί ελαία κατάκαρπος η Παρθένος, έβλάστησέ σε τον καρπόν της ζωής, καρποφορείν τω κόσμω το μέγα και πλούσιον έλεος.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Τρίτη εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του Ψαλτηρίου, εις το Κύριε

εκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος γ'. Σώσον με Κύριε ο Θεός μου.

Ήμαρτον Κύριε ο Θεός μου, ήμαρτόν σοι, ιλάσθητί μοι, μη απώση μη βδελύξη με Λόγε· αλλ' ως μόνος συμπαθής τε και ελεήμων, πρόσδεξαι με μεταγνόντα, και τα σα ποιείν με Σώτερ δικαιώματα, ως μόνος εύσπλαγχνος ενδυνάμωσον.

Πρόφθασον Κύριε εξελού με, εκ χειρός του αντικειμένου, και γαρ θέλων εδουλώθην τω πλάνω, και απέστην εκ των εντολών σου οικτίρμον· δος μοι χρόνον μετανοίας, και προς φως ανάγαγέ με καταψύξεως, όπως πενθήσω μου, την απόπτωσιν Σώτερ.

Λύτρωσαι Κύριε ο Θεός μου, εκ πωρώσεως την ψυχήν μου, και παράσχου των δακρύων μοι όμβρους, ίνα πλύνω των ανομιών μου τα αίσχη· αύγασόν με τον εν τω σκότει, φως της σης δώρησαι Σωτήρ μου επιγνώσεως, όπως πορεύσωμαι, εν σεπταίς εντολαίς σου.

Έτερα στιχηρά σταυρώσιμα.

Μεγάλη του σταυρού σου.

Ο σάρκα την ημών δι' οίκτον προσλαβόμενος, Θεός τε και Δεσπότης, τω ξύλω προσεπάγη, και ανύψωσεν ημάς κατερραγμένους, ανυψωθείς σώματι, ώσπερ ηυδόκησε, δια σπλάγχνα ελέους.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Ρομφαία την καρδίαν σου διήλθε Πάναγνε, ηνίκα τον Υιόν σου, επί σταυρού προσέβλεψας, και έβόας· Μη άτεκνόν με δείξης, Υιέ μου και Θεέ μου, ο συντηρήσας με μετά τόκον παρθένον.

Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Εσπερινόν ύμνον προσφέρομέν σοι Χριστέ, μετά θυμιάματος και ωδών πνευματικών· ελέησον Σωτήρ τας ψυχάς ημών.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου…

Σώσον με Κύριε ο Θεός μου, συ γαρ πάντων η σωτηρία· ο κλύδων με των παθών εκταράττει και το βάρος των ανομιών με βυθίζει· δός μοι χείρα βοηθείας, και προς φως ανάγαγέ με κατανύξεως, ως μόνος εύσπλαγχνος και φιλάνθρωπος.

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε...

Σταυρώσιμον.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Μεγάλη του σταυρού σου.

Σταυρώ σε αναρτώμενον, Χριστέ μου ως εώρακεν, αμνάς η σε τεκούσα, η άμωμος και Μήτηρ σου, ωλοφύρετο κλαυθμώ και ανεβόα· Μη με δείξης άτεκνον, ην εφύλαξας, αγνήν και μετά τόκον.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον της εορτής ή το παρόν, και απόλυσις.

Σώσον Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σον φυλάττων, δια του σταυρού σου πολίτευμα.

Σταυροθεοτοκίον.

Οι την σην προστασίαν κεκτημένοι Άχραντε, και ταις σαις ικεσίαις, των δεινών εκλυτρούμενοι, τω σταυρώ του Υιού σου εν παντί φρουρούμενοι, κατά χρέος σε πάντες, ευσεβώς μεγαλύνομεν.

Τη Τετάρτη πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το απολυτίκιον ως ανωτέρω.

Ήχος γ'

Παροικούσα εν γη, ψυχή μου μετανόησον · χους εν τάφω ουχ υμνεί, πταισμάτων ου λυτρούται· βόησον Χριστώ τω Θεώ· Καρδιογνώστα ήμαρτον, πριν με καταδικάσης, φείσαι μου ο Θεός, και ελέησόν με.

Εως πότε ψυχή μου επιμένεις τοις πταίσμασιν; έως τίνος λαμβάνεις μετανοίας υπέρθεσιν; Λάβεκατά νουν την κρίσιν την μέλλουσαν, βόησον Xριστώ τω Θεώ· Καρδιογνώστα ήμαρτον, αναμάρτητε Κύριε ελέησόν με.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Ράβδον δυνάμεως κεκτημένοι, τον σταυρόν του Υιού σου Θεοτόκε, εν αυτώ καταβαλούμεν, των εχθρών τα φρυάγματα, οι πόθω σε απαύστως μεγαλύνοντες.

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Δικαίας κρίσεως επερχόμενης, και του Κριτού των όλων δικάζοντος, ποίαν απολογίαν δώσεις ψυχήν μου, ειμή προ του τέλους βοήσης· Ήμαρτον ο Θεός, και ελέησόν με.

Δόξα και νυν. Σταυροθεοτοκίον. Την ωραιότητα.

Η απειρόγαμος, αγνή και Μήτηρ σου, Χριστέ ορώσα σε, νεκρόν κρεμάμενον, επί του ξύλου μητρικώς, θρηνολογούσα έλεγε· Τι σοι άνταπέδωκε, των Εβραίων ό άνομος, δήμος και αχάριστος, ο πολλών και μεγάλων σου, Υιέ μου δωρεών απολαύσας; υμνώ σου την θείαν συγκατάβασιν.

Την ωραιότητα.

Σταυρόν υπέμεινας, ατίμως Δέσποτα, ο υπερέκεινα, πάσης της κτίσεως, όπως τιμήσης με το πριν, δεινώς ατιμασθέντα, λόγχη την πλευράν σου δε, εκεντήθης μακρόθυμε, θέλων εκλυτρώσασθαι, της φθοράς με το πλάσμα σου· υμνώ σου την πολλήν ευσπλαγχνίαν, και την αγαθότητα φιλάνθρωπε.

Μαρτυρικόν.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Αναρτηθέντα σε, ως εθεάσατο, εν ξύλω Δέσποτα, η άπειρόγαμος, και παναμώμητος αγνή, Παρθένος τε και Μήτηρ σου, Οίμοι! ανεβόα σοι, ω Υιέ μου γλυκύτατε, πώς σε ανομώτατος, δήμος ξύλω κατέκρινε, τον πάντων Ποιητήν και Δεσπότην; υμνώ σου την άκραν αγαθότητα.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου· είτα το

Εξαποστειλάριον. Ήχος β'. Γυναίκες ακουτίσθητε.

Το όπλον το αήττητον, το στήριγμα της πίστεως, σταυρόν τον θείον υμνούμεν, και προσκυνούμεν εν πίστει, το μέγα καταφύγιον, Χριστιανών το καύχημα, των Ορθοδόξων φύλακα, και αθλοφόρων το κλέος, αξίως ανευφημούμεν.

Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Παρισταμένη Πάναγνε, εν τω σταυρώ και βλέπουσα, τον σον Υιόν επί ξύλου, ταθέντα και νεκρωθέντα, ώσπερ μήτηρ ηλάλαζες, δακρύουσα και λέγουσα· Τι τούτο το παράδοξον, ότι ο Κτίστης του κόσμου, σταυρώ ταθήναι ηνέσχου;

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά.

Ήχος γ'.

Tον διεσπαρμένον μου νουν συνάγαγε Κύριε, και την χερσωθείσαν μου καρδίαν καθάρισον, ως τω Πέτρω διδούς μοι μετάνοιαν, ως τω τελώνη στεναγμόν, και ως τη πόρνη δάκρυα, ίνα μεγάλη τη φωνή κραυγάζω σοι· ο Θεός σώσον με, ως μόνος εύσπλαγχνος καί φιλάνθρωπος.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

Πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην την αμαρτίαν εκπληρών, τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος· αλλ' εκάτερα διόρθωσον, Χριστέ ο Θεός, δια της μετανοίας και σώσον με.

Στίχ. Και έστω η λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Βασιλέων και τυράννων τον φόβον, απώσαντο οι Χριστού στρατιώται, και ευθαρσώς και ανδρείως αυτόν ωμολόγησαν, των απάντων Κύριον, Θεόν και Βασιλέα, και πρεσβεύουσιν υπέρ των ψυχών ημών.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Ορώσα σε κρεμάμενον, εν ξύλω η Πανάμωμος, Χριστέ μου υπεράγαθε, οδυρομένη εβόα μητρικώς· Υιέ μου παμφίλτατε, πώς δήμος ο άνομος, ξύλω σε κατέκρινε;

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Τετάρτη εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του Ψαλτηρίου, εις το Κύριε έκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος δ'. Ως γενναίον εν Μάρτυσι.

Εν νυκτί και ημέρα με, ο εχθρός ο παμπόνηρος, πολεμών ου παύεται δελεάσαι με, και προς απώλειαν έλκει με, κακίας προς βάραθρα, αλλ' ως μόνος αγαθός, της αυτού τυραννίδος με, απολύτρωσαι, και παντοίας ανάγκης Ιησού μου, υπεράγαθε και σώσον, εκ πολυτρόπων κολάσεων.

Οικητήριον γέγονα, λογισμών των θλιβόντων με, και αλλοτριούντων με εκ σου Δέσποτα· τας εντολάς σου ηθέτησα, ποιείν σου το θέλημα, ουκ ηθέλησα ποτέ, αλλ' ευδόκησον Κύριε, ενοικήσαί μοι, δια πλήθος ελέους και διδάξαι, του ποιείν το θέλημά σου, ως αγαθός και φιλάνθρωπος.

Έτερα των Αποστόλων, όμοια.

Στερροτάτω φρονήματι, στρατευσάμενοι ένδοξοι, κατά του αλάστορος παρετάξασθε, τη πανοπλία του Πνεύματος, γενναίως φραξάμενοι, και την άπασαν ισχύν, των δαιμόνων ολέσαντες, αφηρπάσατε, τας ψυχάς των ανθρώπων ώσπερ σκύλα· δια τούτο εις αιώνας, υμάς τιμώμεν Απόστολοι.

Σταυροτύπως απλώσασα, την σαγήνην της πίστεως, δωδεκάς η θεία των Αποστόλων σου, πάντα τα έθνη εζώγρησε, Χριστέ προς επίγνωσιν, και θαλάσσας αλμυράς, των παθών απεξήρανε, δια τούτο σε, δυσωπώ του βυθού με των πταισμάτων, ανακάλεσαι ταις τούτων, πανευπροσδέκτοις δεήσεσι.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον, όμοιον.

Η Θεόν τον αχώρητον, εν γαστρί σου χωρήσασα, φιλανθρώπως άνθρωπον χρηματίσαντα, και το ημέτερον φύραμα, εκ σου προσλαβόμενον, και θεώσαντα σαφώς, μη παρίδης με Πάναγνε, νυν θλιβόμενον, αλλ' οικτείρησον τάχει και παντοίας, δυσμενείας τε και βλάβης, του πονηρού ελευθέρωσον.

Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Ήθελον δάκρυσιν εξαλείψαι, των εμών πταισμάτων Κύριε το χειρόγραφον, και το υπόλοιπον της ζωής μου, δια μετανοίας ευαρεστήσαι σοι, αλλ' ο εχθρός απατά με, και πολεμεί την ψυχήν μου· Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσον με.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...

Τις χειμαζόμενος και προστρέχων, τω λιμένι τούτω ου διασώζεται; ή τις οδυνώμενος και προσπίπτων, τω ιατρείω τούτω ου θεραπεύεται; Δημιουργέ των απάντων, και ιατρέ των νοσούντων, Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσον με.

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε...

Μαρτυρικόν.

Ο ενδοξαζόμενος εν ταις μνείαις των Αγίων σου, Χριστέ ο Θεός, υπ' αυτών δυσωπούμενος, κατάπεμψον ημίν το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ρύσαι ημάς εκ των αναγκών ημών, Μήτηρ Χριστού του Θεού, η τεκούσα τον των όλων Ποιητήν, ίνα πάντες κράζωμέν σοι· χαίρε η μόνη προστασία των ψυχών ημών.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον. Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον της εορτής ή τα παρόντα, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος γ'.

Απόστολοι άγιοι, πρεσβεύσατε τω ελεήμονι Θεώ, ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

'Έτερον. Ήχος δ'.

Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητας, εγκρατείας διδάσκαλον, ανέδειξέ σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια· δια τούτο εκτήσω, τη ταπείνωσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια, πάτερ ιεράρχα Νικόλαε· πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Θεοτοκίον.

Τον Λόγον του Πατρός, Χριστόν τον Θεόν ημών, εκ σου σαρκωθέντα έγνωμεν, Θεοτόκε Παρθένε, μόνη αγνή, μόνη ευλογημένη· διό απαύστως σε ανυμνούντες μεγαλύνομεν.

Τη Πέμπτη πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Kύριος μετά των στίχων αυτού, και το απολυτίκιου ως ανωτέρω.

Ήχος δ'.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Ταχύ προκατάλαβε.

Ταχύ δέξαι Δέσποινα, τας ικεσίας ημών, και ταύτας προσάγαγε, τω σω Υιώ και Θεώ, Κυρία πανάχραντε· λύσον τας περιστάσεις, των εις σε προστρεχόντων, σκέδασον τας ενέδρας, και τα θράση Παρθένε, των νυν εφοπλιζομένων, κατά των δούλων σου.

Ταχύ προκατάλαβε.

Ταχύ συνεισέλθωμεν, εις τον νυμφώνα Χρίστου, και πάντες ακούσωμεν, της μακαρίας φωνής, αυτού του Θεού ημών· δεύτε οι αγαπώντες, την ουράνιον δόξαν, μέτοχοι γεγονότες, των φρονίμων παρθένων, φαιδρύνωμεν τας λαμπάδας υμών δια της πίστεως.

Κατεπλάγη Ιωσήφ.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Ταχύ προκατάλαβε.

Υπάκουσον Δέσποινα, εκ κατωδύνου ψυχής, βοώντος του δούλου σου, και των πολλών μου κακών, παράσχου μοι άφεσιν· σε γαρ έχω προστάτιν, εν νυκτί και ημέρα, λύτρωσαι Θεοτόκε, του πυρός της γεέννης, και στήσον εκ δεξιών με, του σου Υιού και Θεού.

Μετά την τρίτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα Καθίσματα.

Ταχύ προκατάλαβε.

Φωστήρας εις τα πέρατα, τους Μαθητάς σου Χριστέ, ανέδειξας εκλάμποντας, εν τω κηρύγματι, ψυχάς καταυγάζοντας, πλάνην την των ειδώλων, δι' αυτών αμαυρώσας, δόγμασιν ευσεβείας, καταλάμψας τον κόσμον. Αυτών ταις ικεσίαις, σώσον τας ψυχάς ημών.

Μαρτυρικόν.

Των εν όλω τω κοσμώ Μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι Χριστέ ο Θεός· τω λαώ σου τους οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Τη ανατραφείση εν τω ναώ, εις τα άγια των αγίων, τη περιβεβλημένη την πίστιν και την σοφίαν, και την άμεμπτον παρθενίαν, ο αρχιστράτηγος Γαβριήλ, προσέφερεν ουρανόθεν τον ασπασμόν και το χαίρε· Χαίρε ευλογημένη, χαίρε δεδοξασμένη, ο Κύριος μετά σου.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου· είτα το

Έξαττοστειλάριον. Ήχος γ'. Ο ουρανόν τοις άστροις.

Η δωδεκάς η άγια, των Αποστόλων το κλέος, συν τω σεπτώ Νικολάω, και ιεράρχη Μυρέων, υπέρ ημών τον Σωτήρα, εκδυσωπείτε απαύστως.

Θεοτοκίον, όμοιον.

Ελπίς των απηλπισμένων, πανύμνητε Θεοτόκε, μετά δακρύων βοώ σοι, εκ βάθους μου της καρδίας· εξάρπασόν με Παρθένε, εκ των του άδου κευθμώνων.

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Απόστιχα των Αίνων κατανυκτικά.

Πρόβατόν ειμι της λογικής σου ποίμνης, και προς σε καταφεύγω, τον Ποιμένα τον καλόν, ζήτησόν με τον πλανηθέντα, ο Θεός, και ελέησόν με.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

λύνον με τοις δάκρυσί μου Σωτήρ, ότι ρερύπωμαι εν πολλαίς αμαρτίαις· διό και προσπίπτω σοι, ήμαρτον ελέησόν με ο Θεός.

Στίχ. Και έστω η λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Τις ουκ εξίσταται ορών, άγιοι Μάρτυρες, τον αγώνα τον καλόν, ον ηγωνίσασθε; πώς εν σώματι όντες, τον ασώματον εχθρόν ετροπώσασθε, Χριστόν ομολογήσαντες, τω σταυρώ οπλισάμενοι; όθεν ανεδείχθητε δαιμόνων φυγαδευταί, και βαρβάρων πολέμιοι, απαύστως πρεσβεύοντες, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Η μόνη αγνή και άχραντος Παρθένος, η Θεόν αφράστως κυήσασα, πρέσβευε του σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Πέμπτη εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του Ψαλτηρίου, εις το Κύριε εκέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος πλ. α'. Χαίροις ασκητικών.

Οίμοι τω παροργίσαντι σε, τον ελεήμονα Θεόν μου και Κύριον! ποσάκις επηγγειλάμην, μετανοήσαι Χριστέ, και ψευδής ευρέθην ο ανόητος! το πριν του βαπτίσματος, κατερρύπωσα ένδυμα, των συνθηκών τε, των προς σε μου ηυλόγησα, και το δεύτερον, πάλιν τούτο επάγγελμα, ο σοι καθωμολόγησα, Αγγέλων ενώπιον, και των ανθρώπων το σχήμα, το πένθιμον ενδυόμενος, ειμί αθετήσας· λοιπόν Σώτερ μη εις τέλος, αφής ολέσθαι με.

Ποίαν απολογίαν ψυχή, έχεις αθλία εν ήμερα της κτίσεως, ή τις σε της καταδίκης, του αιωνίου

Πυρός, και πασών βασάνων εξαιρήσεται; ουδείς ει μη συ σαυτή, ιλεώση τον εύσπλαγχνον, τας αθεμίτους, καταλείψασα πράξεις σου, και θεάρεστον, κτησαμένη βιότευσιν, κλαίουσα καθ' έκάστην σου, τα άπειρα σφάλματα, άπερ καθ' ώραν προσπταίεις, έργω και λόγω εννοία τε, Χριστόν αιτουμένη, παρασχείν σοι την τελείαν, τούτων συγχώρησιν.

Βίβλων ανοιγομένων Χριστέ, εν τη ημέρα της φρικτής παρουσίας σου, και πάντων παρισταμένων, τω κριτηρίω τω σω, και αποβλεπόντων την απόφασιν, πυρός προ του βήματος, ελκομένου και σάλπιγγος, σφοδρώς ηχούσης, τι ποιήσω ο άθλιος, ελεγχόμενος υπό της συνειδήσεως, και καταδικαζόμενος, εις φλόγα την άσβεστον; δέομαι ουν προ του τέλους, λύσιν ευρείν των πταισμάτων μου, Χριστέ ο Θεός μου, ο δωρούμενος τω κοσμώ, το μέγα έλεος.

Παύσαι τους πόνους θέλων βροτών, και τα ονείδη υπεράγαθε Κύριε, Σωτήρ μου σταύρωσιν φέρεις, επονειδίστου σφαγής, χολής δε εγεύσω ανεξίκακε, ημών την πικρίαν, πάσαν εξαίρων την κάκιστον, επλήγης λόγχη, την πλευράν την ακήρατον, τας πληγάς ημών, ως Δεσπότης ιώμενος· όθεν νυν ανυμνούμεν σου, την ένδοξον σταύρωσιν, και προσκυνούντες τιμώμεν, λόγχην τον σπόγγον τον κάλαμον, δι' ων εδωρήσω, σου τω κοσμώ την ειρήνην, και μέγα έλεος.

Φείσαι του σου οικέτου Χριστέ, ηνίκα μέλλει η ψυχή μου του σώματος, προστάξει σου χωρισθήναι, του αγαγόντος εις εν, τον χουν και το πνεύμα θείω νεύματι· εχθρών αοράτων, επιδρομής και κακώσεως, ενεδρευόντων αφειδώς διασπάσαι με, και κατάβρωμα, εαυτών απεργάσασθαι, ρύσαι με και αξίωσον, τυχείν αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, και στεναγμός, ένθα πέφυκε, τρυφής ο χειμάρρους, και φωνή εορταζόντων, και αγαλλίασις.

Ώραν της τελευτής δεδοικώς, και των δαιμόνων την φρικτήν επανάστασιν, βοώ σοι εκ κατωδύνου, ψυχής ο τάλας εγώ· τας αυτών παγίδας και τα σκάνδαλα, τη ση δυναστεία, Δέσποτα Κύριε σύντριψον, και μη εάσης, της αυτών με σκαιότητος, παρανάλωμα, χρηματίσαι τον δούλον σου· ίδε μου την κατήφειαν, και πρόσχες τη θλίψει μου, και την αθλίαν ψυχήν μου, των οδυνών ελευθέρωσαν, Θεέ πανοικτίρμον, ό δωρούμενος τω κοσμώ, το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Όλην αναλαβών την εμήν, μορφήν ο Πλάστης και Θεός ενεδύσατο, μορφώσαι την πριν πεσούσαν, μορφήν Αδάμ βουληθείς, εν σταυρώ υψώθη ως υπεύθυνος, εκών και τας χείρας, προσηλωθείς νυν ιάσατο, τας πριν τω ξύλω, παρειμένας της βρώσεως· ον η Πάναγνος, θεωρούσα ηλάλαζε· Τις εστίν η τοσαύτη σου, Υιέ μου ανείκαστος, μακροθυμία; ου φέρω, επί σταυρού αναρτώμενον, οράν σε τον πάντα, τη δρακί διακρατούντα, Χριστέ τα σύμπαντα.

Το Φως Ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Kύριε, αμαρτάνων ου παύομαι, φιλανθρωπίας αξιούμενος, ου γινώσκω· νίκησόν μου την πώρωσιν, μόνε αγαθέ, και ελέησόν με.

Στιχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...

Κύριε, και τον φόβον σου πτοούμαι, και το πονηρόν ποιείν ου παύομαι· τις εν δικαστηρίω, τον δικαστήν ου πτοείται; ή τις ιαθήναι βουλόμενος. Τον ιατρόν παροργίζει ως καγώ; Μακρόθυμε Κύριε, επί τη ασθενεία μου σπλαγχνίσθητι, και ελέησόν με.

Στίχ. Ελέησον ημάς. Κύριε...

Μαρτυρικόν.

Των επιγείων απάντων καταφρονήσαντες, και των βασάνων ανδρείως κατατολμήσαντες, των μακαρίων ελπίδων ουκ ηστοχήσατε, αλλ' ουρανών βασιλείας κληρονόμοι γεγόνατε, πανεύφημοι Μάρτυρες· έχοντες παρρησίαν προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, τω κοσμώ την ειρήνην αιτήσασθε, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Χαίροις ασκητικών.

Λόγχη σου την πλευράν ω Υιέ, ορυττομένην καθορώσα τιτρώσκομαι, της λύπης δεινή ρομφαία, και στεναγμόν εκ ψυχής, προϊέναι όλως ου δεδύνημαι, η Πάναγνος έλεγε, παρεστώσα τω πάθει σου, και την σφαγήν σου, καθορώσα την άδικον, ανεξίκακε υπεράγαθε Κύριε· πού μοι τα ευαγγέλια, βοώσα συν δάκρυσι, πού ο το χαίρε μοι λέξας; πού η λοχεία η άφραστος; πού Πέτρος ο φίλος; αλλά δόξα τη αφάτω, μακροθυμία σου.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον της εορτής ή το παρόν,

Απολυτίκιον. Ήχος α'.

Σώσον Κύριε τον λαόν σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις βασιλεύσι, κατά βαρβάρων δωρούμενος, και το σον φυλάττων, δια του σταυρού σου πολίτευμα.

Σταυροθεοτοκίον.

Τη Παρασκευή πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το απολυτίκιον ως ανωτέρω.

Ήχος πλ. α'.

Ψυχή, τα ώδε πρόσκαιρα, τα δε εκείνα αιώνια· ορώ το δικαστήριον, και επί θρόνου τον Κριτήν και τρέμω την απόφασιν· λοιπόν σπουδή επίστρεψον, η κρίσις ασυγχώρητος.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Τω σταυρώ του Κυρίου παριστάμενη, θρηνωδούσα εβόα η Θεοτόκος· Οίμοι τέκνον μου θείον, φως μου γλυκύτατον! πώς ετανύσθης εν σταυρώ, ο τείνας θεϊκώς, τον ουρανόν ωσεί δέρριν, και εκ θαλάσσης ανάγων, πηγάς υδάτων τω σω προστάγματι;

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα καθίσματα.

Θρήνησον ψυχή μου, της εαυτής ραθυμίαν, θέλησον λοιπόν προ τελευτής επιστρέψαι, θορύβων απόστηθι βιοτικών, Θεώ προσκολλήθητι τω αγαθώ,και σώσει σε, ως μόνος φιλάνθρωπος.

Εν κλίνη κατακείμενος, αμαρτημάτων πολλών, συλώμαι την ελπίδα της σωτηρίας μου, ογαρ ύπνος της εμής ραθυμίας, προξενεί μου τη ψυχή τιμωρίαν· αλλά συ ο Θεός, ο τεχθείς εκ Παρθένου, διέγειρόν με προς την σην υμνωδίαν, ίνα δοξάζω σε.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον.

Τον συνάναργον Λόγον.

Εν τω σταυρώ σε ορώσα Χριστέ η Μήτηρ σου, εκουσίως παγέντα αμνόν ως άκακον, θρήνον εκίνει γοερόν, και κατετρύχετο, Οίμοι! βοώσα το εμόν, πώς απεσβέσθη φως πικρώς, και πώς ως άδικος θνήσκεις, μέσον κακούργων Υιέ μου, ο βασιλεύς πάσης της κτίσεως;

Σταυρώσιμον. Τον συνάναρχον Λόγον.

Εκ του ξύλου πικρίαν Αδάμ ετρύγησε, προς φθοράν ολισθήσας φθόνω του όφεως, σου δε παγέντος Ιησού ζωήν ετρύγησε, και δια ξύλου του σταυρού, πάλιν οικεί τους ουρανούς, και κατηργήθη ο όφις, και η φθορά κατεπόθη, και πάντες δόξαν σοι προσάγομεν.

Μαρτυρικόν, όμοιον.

Των άγιων Μαρτύρων τα κατορθώματα, ουρανών αι δυνάμεις υπερεθαύμασαν, ότι εν σώματι θνητώ τον ασώματον εχθρόν, τη δυνάμει του σταυρού, αγωνισάμενοι καλώς, ενίκησαν αοράτως, και πρεσβεύουσι τω Κυρίω, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον, όμοιον.

Γαβριήλ μοι το χαίρε πριν προσεκόμισε, μετ' εμού σε φωνήσας έσεσθαι Κύριε, η Θεοτόκος εν κλαυθμώ πικρώς εφθέγγετο· πώς ουν εις λύπην η χαρά, νυν μοι εγένετο Υιέ, και πώς ως άπαις φανούμαι, η απειράνδρως τεκούσα, σε τον Σωτήρα των ψυχών ημών;

Εξαποστειλάριον. Αυτόμελον. Ήχος β' .

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης, σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, σταυρός βασιλέων κραταίωμα, σταυρός πιστών το στήριγμα, σταυρός Αγγέλων η δόξα, και των δαιμόνων το τραύμα.

Σταυροθεοτοκίον.

Εν τω σταυρώ παρεστώσα, η σε ασπόρως τεκούσα, και θρηνωδούσα εβόα· Οίμοι! Γλυκύτατον τέκνον, πώς έδυς εξ οφθαλμών μου, πώς εν νεκροίς ελογίσθης;

Είτα τους Αίνους και το Σοί δόξα πρέπει.

Ήχος πλ. α'.

Οίμοι! τι ωμοιώθην εγώ τη ακάρπω συκή, και πτοούμαι την κατάραν συν τη εκκοπή; αλλ' επουράνιε γεωργέ, Χριστέ ο Θεός, την χερσωθείσαν μου ψυχήν, καρποφόρον ανάδειξον, και ως τον άσωτον υιόν δέξαι με, και ελέησόν με.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

Στίχ. Και έστω ή λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Δόξα, και νυν. Σταυροθεοτοκίον. Μακαρίζομέν σε.

Ως αμνόν σε Λόγε, η αμνάς και Παρθένος, προς σφαγήν χωρούντα, καθορώσα εβόα· Ω ξένου τολμήματος! πώς άνομοι σφάττουσι, τον τους ανθρώπους ζωούντα; μέγα σου Υιέ μου το έλεος.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.

Τη Παρασκευή εσπέρας.

Μετά τον προοιμιακόν Ψαλμόν και το ενδιάτακτον Κάθισμα του Ψαλτηρίου, εις το Κύριε κέκραξα ψάλλομεν στιχηρά κατανυκτικά Δεσποτικά.

Ήχος πλ. β'. Όλην αποθέμενοι.

Όλος εκ νεότητας, ταις ηδοναίς εδουλώθην, της σαρκός και γέγονα, παθών καταγώγιον, τυραννούντων με, της ψυχής όλως δε, αλογήσας Σώτερ, εντολών σου κατεφρόνησα, αλλά ο πλάσας με, και ειδώς ημών την ασθένειαν, ο μόνος αναμάρτητος, δος μοι την συγχώρησιν εύσπλαγχνε, ώνπερ εν αγνοία, και γνώσει αισθητώς και νοητώς, από νεότητος ήμαρτον, μόνε ευσυμπάθητε.

Τις εκ του θανάτου με, της ταλαιπώρου σαρκός μου, ρύσεται και σώσει μου, την ψυχήν απείμονα και απείραστον; τυραννεί βία γαρ, ευπαθούσα αύτη, και ψυχής κατεξανίσταται, και θλίβει πάλιν δε, ασθενούσα· οίμοι τω τάλανι! Αντέχει ουν ου δύναμαι, προς την ταύτης Σώτερ ασθένειαν· αλλ' ω Ποιητά μου, μη δώσης νικηθήναι τω χοΐ, το πνεύμα ο μοι ενέπνευσας, ως αυτός ηυδόκησας.

Οταν τη προστάξει σου, εκ των δεσμών του σαρκίου, βουληθής χωρίσαι μου, την ψυχήν αθάνατε, τότε φείσαι μου, προσηνή Άγγελον, χαροποιώς βλέποντα, αποστείλας παραλήψεσθαι, και διασώσασθαι, από των αρχόντων του σκότους με, ευκόλως δυναμούντα με, του ευθυπορήσαι την άνοδον, την εν τω αέρι, και φθάσαι εις προσκύνησιν του σου, θρόνου φρικτού ακατάκριτον, Θεέ ύπεράγαθε.

Έτερα. Η απεγνωσμένη.

Θρήνησον ψυχή μου προ της εξόδου, πρόσπεσον τω Κτίστη εν μετανοία, δάκρυα προσάγαγε, εξ όλης της καρδίας, κράξον Χριστώ εν κατανύξει· Ημάρτηκά σοι Λόγε, δέξαι πολλά ημαρτηκότα, μη με αποβδελύξη, μη παρόψη με δικαιοκρίτα, μηδέ εις πυρ με αποπέμψης μακρόθυμε, δια το μέγα σου έλεος.

Ρύσαι με γεέννης αποκειμένης, εξελού πυρός με του αιωνίου, Κριτά δικαιότατε, τον κατακεκριμένον, δείξον εκ ζάλης εναντίας, ανάλωτόν με Λόγε· τρέμω ο τάλας εννοών μου, το των πταισμάτων πλήθος, και προσπίπτω σοι μετά δακρύων, και συντριβής καρδίας, το σον αιτούμενος έλεος.

Έτερον της Θεοτόκου, όμοιον.

Κατακαμπτομένην δυσφορωτάτω, βάρει την ψυχήν μου, τω των πταισμάτων, και κατασυγκύπτουσαν ανόρθωσον Παρθένε· συ γαρ τον τους κατερραγμένους, ανορθούντα Σωτήρα, έχεις πειθόμενον ευκόλως, μητρική παρρησία· και διάρρηξον ση μεσιτεία, της αμαρτίας το χειρόγραφον δέομαι, δια το μέγα σου έλεος.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Όλην αποθέμενοι.

Σύμβολον οργής εστί, μνησικακία θυμός Τε, της οργής εμφάνεια, δι' ων και των ύβρεων τα αλλόκοτα, αναιδώς άλλονται, του οικτρού στόματος, τον εν τούτοις ενεργούμενον, ποιούντες ένοχον, πυρός της γεέννης ως γέγραπται· διό ψυχή γρηγόρησον, φεύγε τον θυμόν τον πικρόν, την οργήν μήνιν και την ύβριν, και πάσαν την δυσώδη εκδρομήν, τη Θεοτόκω κραυγάζουσα· Δέσποινα μου σώσον με.

Το Φως ιλαρόν, το προκείμενον της ημέρας και το Καταξίωσον.

Απόστιχα κατανυκτικά.

Μετάνοιαν ου κέκτημαι, αλλ' ουδέ πάλι δάκρυα, διά τούτο ικετεύω σε Σωτήρ, προ τέλους επιστρέψαι, και δούναι μοι μετάνοιαν, όπως ρυσθήσωμαι της κολάσεως.

Στίχ. Προς σε ήρα τους οφθαλμούς μου...

Εν τη φρικτή παρουσία σου Χριστέ, μη ακούσμεν Ουκ οίδα υμάς, την γαρ ελπίδα επί σοι τω Σωτήρι εθέμεθα, ει και τα σα προστάγματα ου πράττομεν, δια την αμέλειαν ημών αλλά φείσαι των ψυχών ημών δεόμεθα.

Στίχ. Ελέησον ημάς, Κύριε...

Μαρτυρικόν.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Πρεσβείαις της τεκούσης σε, Χριστέ και των μαρτύρων σου, αποστόλων, προφητών ιεραρχών, οσίων και δικαίων, και πάντων των αγίων, τους κοιμηθέντας δούλους σου ανάπαυσον.

Το Νυν απολύεις, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον της εορτής ή τα παρόντα, και απόλυσις.

Απολυτίκιον. Ήχος β'.

Απόστολοι μάρτυρες και προφήται, ιεράρχαι όσιοι και δίκαιοι, οι καλώς τον αγώνα τελέσαντες,

και την πίστιν τηρήσαντες, παρρησίαν έχοντες προς τον Σωτήρα, υπέρ ημών αυτόν ως αγαθόν ικετεύσατε, σωθήναι δεόμεθα τας ψυχάς ημών.

Δόξα. Νεκρώσιμον.

Μνήσθητι Κύριε, ως αγαθός των δούλων σου, και όσα εν βίω ήμαρτον, συγχώρησον ουδείς γαρ αναμάρτητος, ειμή συ ο δυνάμενος, και τοις μεταστάσι, δούναι την ανάπαυσιν.

Και νυν. Θεοτοκίον.

Τω Σαββάτω πρωί εις τον Όρθρον.

Μετά τον εξάψαλμον, το Θεός Κύριος μετά των στίχων αυτού, και το άπολυτίκιον ως ανωτέρω.

Μετά δε την πρώτην στιχολογίαν του Ψαλτηρίου ψάλλομεν τα παρόντα κατανυκτικά καθίσματα.

Ήχος πλ. β'.

Εις την κοιλάδα του κλαυθμώνος, εις τον τόπον ον διέθου, όταν καθίσης Ελεήμον, κρίσιν δικαίαν ποιήσαι, μη δημοσίευσης μου τα κεκρυμμένα, μηδέ καταισχύνης με ενώπιον των Αγγέλων, αλλά φείσαι μου ο Θεός, και ελέησόν με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Αρχή σωτηρίας η του Γαβριήλ προσηγορία, προς την Παρθένον γέγονεν· ήκουσε γαρ το χαίρε, και ουκ απέφυγε τον ασπασμόν, ουκ εδίστασεν ως η Σάρρα εν τη σκηνή, αλλ' ούτως έλεγεν· Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου.

Μετά την δευτέραν στιχολογίαν του Ψαλτηρίου έτερα καθίσματα.

Ψυχή, ραθύμως την ζωήν διανύουσα πάσαν, ημέραν κρίσεως φρικτήν κατά νουν ου λαμβάνεις· ανάνηψον, και την μετάνοιαν ελού, επίστρεψον και βόησον Χριστώ· Οικτίρμον, μη μνησθής ημών πολλών αμαρτιών, εν ώρα καταδίκης.

Μαρτυρικόν.

Αθλητικαί ενστάσεις επί τω σκάμματι, τυραννικαί αικίσεις επί τους Μάρτυρας, και ίσταντο χοροί των Ασωμάτων, βραβεία κατέχοντες της νίκης· επέστησαν τυράννους, και βασιλείς οι σοφοί, καθείλον τον Βελίαρ, ομολογία Χριστού· ο ενισχύσας αυτούς, Κύριε δόξα σοι.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Πολλά τα πλήθη των εμών, Θεοτόκε πταισμάτων, προς σε κατέφυγον Αγνή, σωτηρίας δεόμενος· επίσκεψαι την ασθενούσαν μου ψυχήν, και αίτησαι τω Υιώ σου και Θεώ ημών, δοθήναι μοι την άφεσιν, ων έπραξα δεινών, μόνη ευλογημένη.

Λέγομεν τον ν' (50όν) Ψαλμόν και έπειτα ένα εκ των κατανυκτικών κανόνων και την Ωδήν της Θεοτόκου· είτα το

Ο ουρανόν τοις άστροις, κατακοσμήσας ως Θεός, και δια των σων Αγίων, πάσαν την γην φωταγωγών, Δημιουργέ των απάντων, τους ανυμνούντας σε σώζε.

Ο και νεκρών και ζώντων, έξουσιάζων ως Θεός ανάπαυσον τους σους δούλους, εν ταις σκηναίς των εκλεκτών· ει γαρ και ήμαρτον Σώτερ, αλλ' ουκ απέστησαν εκ σου.

Θεοτοκίον, όμοιον.

Ο γλυκασμός των Αγγέλων, των θλιβομένων η χαρά, Χριστιανών η προστάτις, Παρθένε Μήτηρ Κυρίου, αντιλαβού μου και ρύσαι, των αιωνίων βασάνων.

Είτα τους Αίνους και το Σοι δόξα πρέπει.

Ήχος πλ. β'.

Τα της καρδίας μου τραύματα, εκ πολλών αμαρτημάτων φυέντα μοι, ιάτρευσον Σωτήρ, ό των ψυχών και σωμάτων ιατρός, παρέχων τοις αιτούσι, πταισμάτων την συγχώρησιν αεί· παράσχου μοι δάκρυα μετανοίας, διδούς μοι την λύσιν των οφλημάτων, Κύριε και ελέησόν με.

Στίχ. Ενεπλήσθημεν το πρωί...

Στίχ. Και έστω η λαμπρότης...

Μαρτυρικόν.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον. Όλην αποθέμενοι.

Ώφθης ενδιαίτημα, θεοπρεπές Παναγία, Θεόν γαρ εχώpησας, και Χριστόν εγέννησας, απειρόγαμε, βροτόν ορώμενον, εν δυσίν ουσίαις, εν μιά τη υποστάσει δε, ον εκδυσώπησον, ως μονογενή και πρωτότοκον, τον σε παρθένον άμωμον, και μετά τον τόκον φυλάξαντα, ψυχάς αναπαύσαι, των πίστει κοιμηθέντων εν φωτί, εν ακηράτω φαιδρότητι, και μακαριότητι.

Το Αγαθόν το εξομολογείσθαι, τρισάγιον, Παναγία Τριάς, Πάτερ ημών, το απολυτίκιον, Απόστολος, Ευαγγέλιον και απόλυσις.