ΑΚΟΛΟΥΘIΑ ΤΗΣ ΕΝΑΤΗΣ ΩΡΑΣ

Βασιλεύ ουράνιε. Τρισάγιον. Παναγία Τριάς. Πάτερ ημών. Κύριε ελέησον ιβ'. Δόξα, και νυν. Δεύτε προσκυνήσωμεν (εκ τρίτου).

Ψαλμός πγ' (83).

Ως αγαπητά τα σκηνώματά σου, Κύριε των δυνάμεων· επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας

αυλάς του Κυρίου. Η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θεόν ζώντα. Και γαρ στρουθίον εύρεν εαυτώ οικίαν, και τρυγών νοσσιάν εαυτή, ου θήσει τα νοσσία εαυτής. Τα θυσιαστήριά σου, Κύριε των δυνάμεων, ο βασιλεύς μου και ο Θεός μου. Μακάριοι οι κατοικούντες εν τω οίκω σου, εις τους αιώνας των αιώνων αινέσουσί σε. Μακάριος ανήρ, ω εστίν αντίληψις αυτώ παρά σου· αναβάσεις εν τη καρδία αυτού διέθετο, εις κοιλάδα του κλαυθμώνος, εις τον τόπον ον έθετο. Και γαρ ευλογίας δώσει ο νομοθετών πορεύσονται εκ δυνάμεως εις δύναμιν, οφθήσεται ο Θεός των θεών εν Σιών. Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων, εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι, ο Θεός Ιακώβ. Υπερασπιστά ημών, ίδε, ο Θεός, και επίβλεψον εις το πρόσωπον του χριστού σου. Ότι κρείσσων ήμερα μία εν ταις αυλαίς σου υπέρ χιλιάδας. Εξελεξάμην παραρριπτείσθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον, ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών. Ότι έλεος και αλήθειαν αγαπά Κύριος ο Θεός, χάριν και δόξαν δώσει· Κύριος ου στερήσει τα αγαθά τοις πορευομένοις εν ακακία. Κύριε, ο Θεός των δυνάμεων, μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί σε.

Ψαλμός πδ' (84).

Ευδόκησας, Κύριε, την γην σου, απέστρεψας την αιχμαλωσίαν Ιακώβ. Αφήκας τας ανομίας τω λαώ σου, εκάλυψας πάσας τας αμαρτίας αυτών. Κατέπαυσας πάσαν την οργήν σου, απέστρεψας από οργής θυμού σου. Επίστρεψον ημάς, ο Θεός των σωτηρίων ημών, και απόστρεψον τον θυμόν σου αφ' ημών. Μη εις τους αιώνας οργισθής ημίν; ή διατενείς την οργήν σου από γενεάς εις γενεάν; Ο Θεός, συ επιστρέψας ζωώσεις ημάς, και ο λαός σου ευφρανθήσεται επί σοι. Δείξον ημίν, Κύριε, το έλεος σου, και το σωτήριόν σου δώης ημίν. Ακούσομαι τι λαλήσει εν εμοί Κύριος ο Θεός· ότι λαλήσει ειρήνην επί τον λαόν αυτού και επί τους οσίους αυτού και επί τους επιστρέφοντας καρδίαν επ' αυτόν. Πλην εγγύς των φοβούμενων αυτόν το σωτήριον αυτού, του κατασκηνώσαι δόξαν εν τη γη ημών. Έλεος και αλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη και ειρήνη κατεφίλησαν. Αλήθεια εκ της γης ανέτειλε, και δικαιοσύνη εκ του ουρανού διέκυψε. Και γαρ ο Κύριος δώσει χρηστότητα, και η γη ημών δώσει τον καρπόν αυτής. Δικαιοσύνη ενώπιον αυτού προπορεύσεται και θήσει εις οδόν τα διαβήματα αυτού.

Ψαλμός πε' (85).

Κλίνον, Κύριε, το ους σου και επάκουσόν μου, ότι πτωχός και πένης ειμί εγώ. Φύλαξον την ψυχήν μου, ότι όσιος ειμί· σώσον τον δούλον σου, ο Θεός μου, τον ελπίζοντα επί σε. Ελέησόν με, Κύριε, ότι προς σε κεκράξομαι όλην την ημέραν· εύφρανον την ψυχήν του δούλου σου, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. 'Οτι συ, Κύριε, χρηστός και επιεικής και πολυέλεος πάσι τοις επικαλουμένοις σε. Ενώτισαι, Κύριε, την προσευχήν μου, και πρόσχες τη φωνή της δεήσεώς μου. Εν ημέρα θλίψεώς μου εκέκραξα προς σε, ότι επήκουσάς μου. Ουκ έστιν όμοιός σοι εν θεοίς, Κύριε, και ουκ έστι κατά τα έργα σου. Πάντα τα έθνη, όσα έποίησας, ήξουσι και προσκυνήσουσιν ενώπιον σου, Κύριε, και δοξάσουσι το όνομά σου. Ότι μέγας ει συ, και ποιών θαυμάσια, συ ει Θεός μόνος. Οδήγησόν με, Κύριε, εν τη οδώ σου, και πορεύσομαι εν τη αληθεία σου· ευφρανθήτω η καρδία μου του φοβείσθαι το όνομά σου. Εξομολογήσομαί σοι, Κύριε ο Θεός μου, εν όλη καρδία μου, και δοξάσω το όνομα σου εις τον αιώνα. Ότι το έλεος σου μέγα επ' εμέ, και ερρύσω την ψυχήν μου εξ άδου κατωτάτου. Ο Θεός, παράνομοι επανέστησαν επ' εμέ, και συναγωγή κραταιών εζήτησαν την ψυχήν μου, και ου προέθεντό σε ενώπιον αυτών. Και συ, Κύριε ο Θεός μου, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός. Επίβλεψον επ' εμέ και ελέησον με· δος το κράτος σου τω παιδί σου, και σώσον τον υιόν της παιδίσκης σου. Ποίησον μετ' εμού σημείον εις αγαθόν, και ιδέτωσαν οι μισούντες με και αισχυνθήτωσαν, ότι συ Κύριε, εβοήθησάς μοι και παρεκάλεσάς με.

Και πάλιν. Ποίησον μετ' εμού σημείον εις αγαθόν, και ιδέτωσαν οι μισούντες με και αισχυνθήτωσαν, ότι συ Κύριε, εβοήθησάς μοι και παρεκάλεσάς με.

Δόξα, και νυν. Αλληλούια εκ τρίτου. Κύριε ελέησον γ'. Δόξα. Το απολυτίκιον. Και νυν. Ο δι' ημάς.

Κατά δε την Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, μετά το Κύριε έλέησον, αντί του απολυτίκιου ψάλλομεν το παρόν.

Ήχος πλ. δ'.

Ο εν τη ενάτη ώρα δι' ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος, νέκρωσον της σαρκός ημών το φρόνημα, Χριστέ ο Θεός, και σώσον ημάς.

Στίχ. α'. Εγγισάτω η δέησίς μου ενώπιον σου, Κύριε, κατά το λόγιόν σου συνέτισόν με.

Στίγ. β'. Εισέλθοι το αξίωμά μου ενώπιόν σου, Κύριε, κατά το λόγιόν σου ρύσαι με.

Δόξα, και νυν. Θεοτοκίον.

Ο δι' ημάς γεννηθείς εκ Παρθένου, καί σταύρωσιν υπομείνας αγαθέ· ο θανάτω τον θάνατον σκυλεύσας, και έγερσιν δείξας ως Θεός, μη παρίδης ους έπλασας τη χειρί σου· δείξον την φιλανθρωπίαν σου ελεήμον, δέξαι την τεκούσαν σε Θεοτόκον, πρεσβεύουσαν υπέρ ημών, και σώσον, Σωτήρ ημών, λαόν απεγνωσμένον.

Και ευθύς.

Μη δη παραδώης ημάς εις τέλος δια το όνομά σου το άγιον, και μη διασκέδασης την διαθήκην σου, και μη αποστήσης το έλεός σου αφ' ημών, δια Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σου, και δια Ισαάκ τον δούλον σου, και Ισραήλ τον άγιόν σου.

Τρισάγιον. Παναγία Τριάς. Πάτερ ημών. Το κοντάκιον της εορτής ή της ημέρας· κατά δε την Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, τα παρόντα τροπάρια.

Βλέπων ο ληστής τον αρχηγόν της ζωής επί σταυρού κρεμάμενον, έλεγεν· Ει μη Θεός υπήρχε σαρκωθείς, ο συν ημίν σταυρωθείς, ουκ αν ο ήλιος τας ακτίνας εναπέκρυψεν, ουδέ η γη σειομένη εκυμαίνετο· αλλ' ο πάντων ανεχόμενος, μνήσθητί μου, Κύριε εν τη βασιλεία σου.

Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.

Τον Αμνόν και Ποιμένα και σωτήρα του κόσμου, εν τω σταυρώ θεωρούσα η τεκούσα, έλεγε δακρύουσα· Ό μεν κόσμος αγάλλεται, δεχόμενος την λύτρωσιν, τα δε σπλάγχνα μου φλέγονται, ορώσης σου την σταύρωσιν, ην υπέρ πάντων υπομένεις, ο Υιός και θεός μου.

Κύριε έλέησον μ'. Ο εν παντι καιρώ. Κύριε ελέησον γ'. Δόξα, και νυν. Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ.

Ευχή του Μεγάλου Βασιλείου.

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ο μακροθυμήσας επί τοις ημών πλημμελήμασι και άχρι της παρούσης ώρας αγαγών ημάς, εν η επί του ζωοποιού ξύλου κρεμάμενος τω ευγνώμονι ληστή την εις τον παράδεισον ωδοποίησας είσοδον και θανάτω τον θάνατον ώλεσας, ιλάσθητι ημίν τοις αμαρτωλούς και αναξίοις δούλοις σου· ημάρτομεν γαρ και ηνομήσαμεν, και ουκ εσμέν άξιοι άραι τα όμματα ημών και βλέψαι εις το ύψος του ουρανού· διότι κατελίπομεν την οδόν της δικαιοσύνης σου και επορεύθημεν εν τοις θελήμασι των καρδιών ημών. Αλλ' ικετεύομεν την σην ανείκαστον αγαθότητα· φείσαι ημών, Κύριε, κατά το πλήθος του ελέους σου, και σώσον ημάς δια το όνομά σου το άγιον, ότι έξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι ημών· εξελού ημάς της του αντικειμένου χειρός και άφες ημίν τα αμαρτήματα και νέκρωσον το σαρκικόν ημών φρόνημα, ίνα τον παλαιόν αποθεμένοι άνθρωπον, τον νέον ενδυσώμεθα και σοι ζήσωμεν, τω ημετέρω δεσπότη και κηδεμόνι· και ούτω τοις σοις ακολουθούντες προστάγμασιν, εις την αιώνιον ανάπαυσιν καταντήσωμεν, ένθα πάντων εστί των ευφραινομένων η κατοικία. Συ γαρ ει η όντως αληθινή ευφροσύνη και αγαλλίασις των αγαπώντων σε, Χριστέ ο Θεός ημών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, συν τω ανάρχω σου Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.