Τ. Κ.
Παπατσώνης
Ο
άγγελος εβόα
Η τέρψη σου, ψυχή μου, πολύ λίγο
σε τέρπει...
Υπόμεινε, ψυχή μου, την
παραφυλακή σου.
αχόρταγη άκρα δίψα ποτέ δεν θα
κορέσης,
γιατi πολύ ποικίλες ετάχθηχαν οι
έλξεις
από της άγριας μοίρας τις
είρωνες διαθέσεις...
Προς τούτο, παραιτήσου - όσο κι αν
επιμένη
η πλάνη της ορμής σου να σπρώχνη
προς τον κόρο.
Διείσδυσε στης γαλήνης τίς
σφαίρες. τούτες μόνες
εικόνα προσεγγίζουν σπουδαία
καταπαύσεως.
μη τις μισής. παρ' όλη την τέτοιαν
όρμησή σου,
παγίδα είναι και τούτη, όπου να
μη πιασθής!
Άφησε τις ορέξεις, που κατ'
επιπολή
μονάχα ικανοποιούνται και
παρατούν αρμύρα.
Υπόμεινε ως το τέλος, εν γνώσει
των πραγμάτων.
Γιατi τούτο μεν φθάνει, εγγίζει
οσονούπω.
συ δε, γιατί να μείνης στην πλάνη
εκτεθειμένος,
κορόιδο των ρευμάτων που
σπείρουν τις ορέξεις;
Η κόπωση όταν έρθη, κ'επικαλήσαι
αγκάλη
του ύπνου γλυκυτάτη, δέν σου
καταβουΐζει
την μέθη της γαλήνης, πόσον
απόλυτη είναι;
Τούτη η βουή ας πείση, σαν
νάρχεται απ' αγγέλου,
πως κεχαριτωμένη είναι μονάχα η
παύση!..
