Μελισσάνθη
Η
εποχή του ύπνου
Σπλαχνικός είναι ο ύπνος
για την αβέβαιη ύπαρξή μας,
Για την αδύνατή μας μνήμη
Που δεν αντέχει τη μεγάλη
αγρύπνια
για το άστατό μας χέρι,
για την απρόσεχτη καρδιά μας,
που δεν αντέχει το μαχαίρι της
Αγάπης
που τη βυθομετρά,
που δεν αντέχει τη φωτιά της
ύπαρξης!..
Ανάμεσα ξύπνου και ύπνου
ονειρευόμαστε
όλες οι μέρες μας να
λαμπαδιάσουν
σε μια χαί μόνη φλόγα
ν' αναλωθούν σε μια βαθειάν ανάσα
μέσα στο ζωντανό πυρ του θεού
οι τρόμοι μας όλοι να γίνουν μια
κραυγή μεγάλη,
που μ'αυτή θ' αναμετρήσουμε
την άβυσσο της Θείας Αγάπης
μέσα στην ίδια την καρδιά μας.
Οι Άγγελοι, που καθαρή φλόγα
ανασαίνονν,
μας βλέπουν ν' αποστρέφουμε το
πρόσωπο,
να φεύγουμε τη ζωή,
να μην μπορούμε ν' αποδιώξουμε
του ύπνου την κίνηση
που μας σφαλά τα βλέφαρα σαν ένα
χέρι,
να σβήνουμε, να διαλυόμαστε σε
στάχτη
να μας παγώνη ο θάνατος
γιατί φοβόμαστε τη φλόγα ν'
ανασάνουμε
φοβόμαστε, δειλιάζουμε ν'
αδράξουμε
από την κόψη της κάθε στιγμή
με το σπαθί της να νικήσουμε το
πρόσκαιρο
και βιάζοντας την πύλη του
Καιρού
να μεταλάβουμε φωτιά
αρχαγγελική,
χίλιες καμπάνες τον αντίλαλο να
πάρουν
κι ο θάνατος σαν τρομαγμένο να
φεύγη πουλί
ο Κόσμος σε μιαν αστραπή ν'
αποκαλύψη
στα έκπληχτα μάτια μας το
μυστικό του
μεμιάς το νοημά του να φανερωθή
σαν την κρυμμένη φλόγα απ' τον
άνεμο -
μας βλέπουν να δειλιάζουμε, να
σκύβουμε στά βάθη
που ανοίγει μέσα μας ο κεραυνός,
γιατι η αγάπη τους μονάχα μας
μετρά
με την άβυσσο της απελπισίας μας,
γιατι η αγάπη των αγγέλων οίκτο
δεν γνωρίζει
κ' η όψη τους κόβει σαν σπαθί
τη σάρκα μας θανατερά πληγώνει,
σε τέφρα πέφτει η γήινη καρδιά
μας
με την προσέγγιση της μυστικής
φωτιάς,
με τέτοιο τίμημα μας δίδουν το
Μεγάλο Δίδαγμα...
Σε τούτο το μεταξύ,
ας παίζουμε με τις λέξεις,
ας παίζουμε της ομιλίας το θείο
παιγνίδι
ανύποπτοι ποιητές που κλέψανε το
μυστικό
να βλέπουνε και ν' ακούνε,
ν' αγγίζουνε και να γνωρίζουνε τα
πράγματα,
την εικόνα του Κόσμου
ξαναπλάθοντας
μ' αστραφτερές λέξεις ας
παίζουμε
καθώς παιδιά μ' αθώα χοχλάδια
που ξεβράστηκαν στ' ακροθαλάσσι
μόλις αγγίζοντας τη μυστική
φωτιά
μόλις μαντεύοντας τον κρύφιο
κεραυνό,
με χώμα ας σκεπάζουμε και στάχτη
τη φλόγα που οι θνητοί ν'
αγγίσουν δεν τολμούν
δέσμιοι στο θάνατο
ας ξανοίγουμε τις χάρτινες
βαρκούλες μας
μες στον αστραποβόλο ωκεανό!..
Οι βράχοι, τα βουνά, τα δέντρα,
τα ζώα, τα πουλιά,
όλα αναπνέουν μες στης
αιωνιότητας τη φλόγα!
Ας ζητήσουμε άφεση
για το ψέμμα που μας τρέφει
κι ας προσεγγίσουμε τη Θεία Τάξη
την επουράνια Χάρη με το
τραγουδι !..
