Κ. Ι. Γιαννακόπουλος
Οι επιρροές της βυζαντινής παιδείας στο μεσαιωνικό δυτικό κόσμο
Από: Κ.Ι. Γιαννακόπουλος, Βυζαντινή Ανατολή και Λατινική Δύση, μτφρ. Κώστας Κυριαζής, εκδ. Εστία, Αθήναι ά.έ.
ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ
ΩΣ ΓΥΡΩ στο ΙΒ΄αιώνα η Κωνσταντινούπολη ήταν το κύριο εμπορικό κέντρο της Ευρώπης. Kαι σαν τέτοιο, το χρυσό νόμισμά του, το «μπεζάντ» όπως το ονόμαζαν στη Δύση, ήταν δεκτό για πολύν καιρό σα νόμισμα σταθερής ανταλλαγής σ’ολόκληρη την Ευρώπη. Αλλά αν λάβουμε υπ’όψη μας αυτές τις οικονομικές σχέσεις ανάμεσα στην Ανατολή και στη Δύση -που διακόπηκαν βέβαια αλλά δεν καταστράφηκαν ολοκληρωτικά από τις αραβικές επιδρομές- είναι αρκετά ενδιαφέρον το γεγονός πως το δυτικό σύστημα των συντεχνιών μοιάζει σε ορισμένα του σημεία με το σύστημα που διατηρήθηκε για μακρύ χρονικό διάστημα στο Βυζάντιο.
Όπως γνωρίζουμε από τη βυζαντινή Βίβλο του Επάρχου, του Ι' αιώνα, όλοι οι Έλληνες, και οι έμποροι, και οι τεχνίτες της πρωτεύουσας (και πιθανά και των άλλων πόλεων), ήταν οργανωμένοι σε σωματεία ή σε συντεχνίες, που ήταν κάτω από τον άμεσο έλεγχο του Επάρχου της Κωνσταντινουπόλεως. Οι έμποροι των βοοειδών, οι χασάπηδες, οι ψαρομανάβηδες, oι ψωμάδες, οι έμποροι μπαχαρικών και του μεταξιού, τόσο του ακατέργαστου όσο και του κατεργασμένου για τους τελευταίους, οι ναυπηγοί, ακόμα και οι συμβολαιογράφοι, οι σαράφηδες και οι χρυσοχόοι, όλοι έπρεπε υποχρεωτικά να ανήκουν σε κάποια συντεχνία. Όπως περιγραφόταν προσεκτικά στους ύστερους δυτικούς κανονισμούς του συστήματος: κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να ανήκει σε δύο συντεχνίες. Το ημερομίσθιο και οι ώρες εργασίας ήταν προσεκτικά διακανονισμένες και η προσπάθεια να προκαταλάβουν ή να δυσχεράνουν την αγορά απαγορευόταν, μαζί με την αποκάλυψη των μυστικών της κατασκευής(56).
Μία σημαντική διάκριση είναι το γεγονός, πως αντίθετα από τη δύση, όπου η εξουσία του Κράτους είχε κατ’ουσία εξαφανιστεί, το βυζαντινό σύστημα δεν είχε πρωταρχικό σκοπό να υπηρετεί το συμφέρον των παραγωγών και των εμπόρων, αλλά κύρια να βοηθάει τον κυβερνητικό έλεγχο της οικονομικής ζωής για το συμφέρον του Κράτους. Ποιος ήταν ο βαθμός της επιρροής του Βυζάντιου πάνω στις δυτικές συντεχνίες δεν έχει ακόμα καθοριστεί. Φυσικά δεν μπορεί κανένας να παραβλέψει το γεγονός πως οι συντεχνίες, παρ’όλο που είχαν άλλο σκοπό, υπήρχαν ήδη στον ύστερο ρωμαϊκό κόσμο και ο βυζαντινός ήταν προέκταση του ρωμαϊκού. Το σπουδαίο είναι ίσως το γεγονός πως παρόμοιες περιστάσεις μπορεί κάλλιστα να δημιούργησαν ίδιας μορφής απαντήσεις, ακόμα και σε περιοχές που απείχαν μεταξύ τους.
Όμως, ώσπου να γίνει μια προσεκτική και λεπτομερειακή σύγκριση των συντεχνιών του Μεσαίωνα της Ανατολής και της Δύσης, είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως η μακρόχρονη οικειότητα που υπήρχε ανάμεσα στις ιταλικές ναυτικές δημοκρατίες και στη βυζαντινή οικονομική ζωή -πολλές ιταλικές πόλεις είχαν εμπορικές παροικίες στην Κωνσταντινούπολη- δεν είχε καμιά σχέση με την εξέλιξη της οργανώσεως των συντεχνιών της Δύσης και με τις συνήθειές τους.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
56. Ε. Freshfield έκδ. Roman Law in the Later Roman Empire: Book οf the Eparch (Καίμπριτζ Αγγλ. 1938). Ένα τελευταίο άρθρο για τις συντεχνίες από τον Σ. Βρυώνη «Byzantine “Demokratia” and the Guilds in the Eleventh Century», Dumbarton Oaks Papers, XCIII (Ουάσιγκτων 1963), 289-314, βλέπε ιδ. 280-93 και βιβλ. στις υποσ. 5 και 13. Επίσης Lopez «Silk Industry in the Byzantine Empire», Speculum (1945) 184 εξ.
|
