Φώτιος ὁ Μέγας
Ἐπιστολὴ πρὸς Βούλγαρον Ἡγεμόνα
Εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση καὶ σημειώσεις: Παν. Κ. Χρήστου.
Περιοδικό Ἐποπτεία, Φεβρουάριος 1992, Ἀθήνα.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Ἡ ἕκτη Σύνοδος
20. Ἡ δὲ ἕκτη ἁγία οἰκουμενικὴ σύνοδος(12) ἔπηξε καὶ αὐτὴ τὸ ἱερὸ θέατρο τῶν μυστικῶν θεαμάτων τῆς ἀληθείας στὴ βασιλίδα τῶν πόλεων καί, διεξάγοντας τὸν ἀγώνα μὲ ἑκατὸν ἑβδομήντα θεοφόρους ἄνδρες, ἀνέδειξε λαμπρὴ νικήτρια τὴν εὐσέβεια. Ἀρχηγός της καὶ ἄξιοι ἔξαρχοι τῶν ἄλλων ἦσαν πρῶτα ὁ Γεώργιος ποὺ κατεῖχε τὸν ἀρχιερατικὸ θρόνο τῆς βασιλίδος πόλεως, ἔπειτα οἱ πρεσβύτεροι Θεόδωρος καὶ Γεώργιος ποὺ μαζὶ μὲ τὸν διάκονο Ἰωάννη κατατάχθηκαν στὴν ὁμάδα τῶν ἐξάρχων ὡς ἐκπρόσωποι τοῦ ἁγιωτάτου πάπα τῆς Ρώμης Ἀγάθωνος, ὁ ἀναπληρωτὴς τοῦ θρόνου τῆς μεγαλοπόλεως Ἀλεξανδρείας μοναχὸς Πέτρος, καὶ μαζί τους ὁ μοναχὸς καὶ πρεσβύτερος Γεώργιος ποὺ ἐκπροσωποῦσε τὴν ἀρχιερατικὴ καθέδρα τῶν Ἱεροσολύμων.
21. Αὐτοὶ λοιπὸν μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἱεροὺς κι ἁγίους πατέρες ἐπέβαλαν δίκαια καταδίκη ἐπὶ τοῦ Σεργίου, Πυρροῦ, Παύλου ποὺ διετέλεσαν πάτριαρχες Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Ὀνωρίου Ρώμης, τοῦ Κύρου Ἀλεξανδρείας καὶ τοῦ Θεοδώρου Φαρὰν διασπώντας τὴν ἀλληλοδιάδοχη σειρὰ τοῦ ψεύδους, ἀλλ' ἐπὶ πλέον καὶ ἐπὶ τοῦ Μακαρίου Ἀντιοχείας μαζὶ μὲ τὸν μαθητὴ τῆς αἱρέσεως Στέφανο καὶ κάποιον ἄθλιον γέροντα ὀνομαζόμενο Πολυχρόνιο, ποὺ ἐνεπλάκησαν μὲ αὐτὸν κι' ἐσχεδίαζαν μὲ δυσσεβὲς καὶ παράλογο φρόνημα νὰ διακηρύξουν μία θὲλησι καὶ μία ἐνέργεια ἐπὶ τοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας ποὺ συνίσταται ἀπὸ δύο φύσεις. Οἱ ἄφρονες δὲν ἀναλογίσθηκαν οὔτε τοῦτο, ποὺ εἶναι εὔκολα ἀντιληπτό, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀνήκουν στὴν ἴδια ἐνέργεια ἡ κυριαρχικὴ ἀνόρθωσις χωλοῦ καὶ ἡ ἀνάληψις κόπων ὁδοιπορίας• οὔτε ἡ ἀπόδοσις ὀφθαλμῶν σὲ τυφλούς(13) καὶ ἡ ζύμωσις χώματος μὲ τὰ δάκτυλα καὶ κατασκευὴ πηλοῦ καὶ τοποθέτησίς του στοὺς ὀφθαλμούς•(14) οὔτε ἡ ἀνάστασις νεκροῦ, καὶ τὰ δάκρυα γιὰ τὸν ἀποθαμένο(15)• οὔτε βέβαια ἀνήκει στὴν ἴδια θέλησι τὸ νὰ ζητῆ νὰ παρέλθη τὸ ποτήριο τοῦ θανάτου(16) καὶ πάλι νὰ τὸ ἀποκαλῆ δόξα καὶ νὰ θέλη τὸ ἀθέλητο(17). Ἀλλὰ ἐπίσης πῶς δὲν ἀντιλήφθηκαν ὅτι μὲ αὐτὰ ἀπαρνοῦνται καὶ τὴν διαφορὰ τῶν φύσεων; διότι κάθε φύσις εἶναι πηγὴ ἐνεργείας κι οἱ φυσικὲς θελήσεις διασπῶνται μὲ τὶς διάφορες ἐνέργειες• καὶ ἂν σύμφωνα μὲ τὴν πλάνη τους ἡ ἐνέργεια καὶ ἡ θέλησις εἶναι μία, πάντως θὰ εἶναι καὶ ἡ φύσις, ἀπὸ τὴν ὁποία προέρχονται, μία• ἂν δὲ οἱ φύσεις εἶναι δύὸ (στὴν πραγματικότητα αὐτοὶ δὲν ἒφθασαν σὲ τέτοιο σημεῖο μανίας, νὰ δέχωνται μία, διότι εἶχαν ὑπ' ὄψι τοὺς τὴ διασκόρπισι καὶ καταστροφὴ ἐκείνων ποὺ ἄρχισαν τέτοια αἵρεσι), πῶς δὲν θὰ πηγάση ἡ καθεμιά τους τὴ δική της ἐνέργεια καὶ θέλησι;
22. Ἀλλ' ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τίποτε δὲν ἐθεώρησαν προτιμότερο ἀπὸ τὴν δική τους δύσφημη δόξα, καταδικάσθηκαν μαζὶ μὲ ἐκείνη σὲ αἰώνιο ἀνάθεμα. Ὁ δὲ σύλλογος τῶν θεοφόρων πατέρων, ἀφοῦ διεκήρυξε δύο φυσικὲς θελήσεις καὶ δύο ἐνέργειες ἐπὶ τοῦ ἑνὸς Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας, ἐδίδαξε ὀρθοδόξως στὶς ἁπανταχοῦ ἐκκλησίες νὰ ὁμολογοῦν καὶ κηρύσσουν τὴν διπλότητα, τόσο τῶν φύσεων, ὅσο καὶ τῶν ἐνεργειῶν καὶ θελήσεων. Κατεῖχε τότε τὸ προγονικὸ ἀξίωμα τῆς βασιλείας ὁ Κωνσταντίνος, ὁ ἀπόγονος τοῦ Ἡρακλείου, ποὺ καὶ κατὰ τὰ ἄλλα συνέπραττε μὲ τὴν σύνοδο καὶ τὸ ὀρθὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας ἐπρεσβευε. Αὐτὰ καὶ γιὰ τὴν ἕκτη οἰκουμενικὴ σύνοδο.
Σημειώσεις
12. Τὸ 681 στὴν Κωνσταντινούπολι. Κύριο θέμα ὁ Μονοθελητισμός.
13. Ἰω. 4, 6.
14. Ἰω. 9, 6.
15. Ἰω. 11,35.
16. Ματθ. 26, 39.
17. Ἰω. 17, 4 ἑ.
|
