|
ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ο Σιμωνοπετρίτης
Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως
© 2004, ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΟΡΜΥΛΙΑΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ, Εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, Αθήναι 2004.
2. Η Προσευχή του Αγίου Όρους
Επίλογος
Τi θα ήτο, αγαπητοί μου, η ζωή μας χωρίς την προσευχήν αυτήν; Και τι είναι ολόκληρος ο κόσμος χωρίς την εύχήν; Μία καρδιά που δεν έχει την προσευχήν αυτήν, μου φαίνεται ότι ομοιάζει με μίαν νάϋλον σακκούλα, που βάζεις τώρα κάτι μέσα, αλλά που θα σχισθή γρήγορα και θα την πετάξης. Εκείνο που νοηματίζει την ζωήν όλην και την ύπαρξίν μας, διότι δίδει τον Θεόν, είναι η προσευχή μας.
Λέγουν ότι θα έλθη η συντέλεια της ζωής, όταν σταματήσουν να προσεύχωνται οι άνθρωποι. Αλλά είναι δυνατόν να σταματήσουν ποτέ να προσεύχωνται; Όχι, διότι πάντοτε θα υπάρχουν οι αγαπώντες τον Κύριον. Και όσον τοιαύται ψυχαί υπάρχουν, δεν θα χαθή ο κόσμος. Η προσευχή η αδιάλειπτος τον ποτίζει μυστικά.
Αντιθέτως, κάποτε θα ανακαινισθή ο κόσμος και, όπως έως τώρα συνώδινε και συνωδίνει(42) μετά του ανθρώπου δια την φθοράν της φύσεως, τότε που θα γίνουν καινή γη και καινοί ουρανοί(43), θα συναγάλλεται επί τη αιωνίω ευφροσύνη και δόξη του ανθρωπίνου γένους μέσα εις την θεϊκήν φωτοχυσίαν.
Ας ευχώμεθα, ας έχωμε μυστικά τα θυμιατήριά μας έτοιμα, διότι, όπως είπαμε, οπουδήποτε πηγαίνομε, δια της ευχής εν τω στόματι και εν τη καρδία, ευθύς αμέσως γινόμεθα σκηναί του Θεού, γινόμεθα ημείς θεοφόροι.
Λέγει κάπου ο Σολομών ότι ο Θεός εδιάλεξε δια κατοικίαν του τον ήλιον -κτιστόν φως• αλλ' Εκείνος, άκτιστον φως- και τον άφησε! Δεν ήτο δυνατόν ο ήλιος ο παμμεγέθης και παμφώτεινος να είναι κατοικία του μεγάλου Θεού• τον άφησε, λέγει, τον ήλιον και απεφάσισε να κάνη κατοικίαν του τον γνόφον(44), δηλαδή το σκοτάδι, δηλαδή την αορασίαν.
Αν δεν μπορούμε να ιδούμε τον ήλιον, πώς θα εβλέπαμε τον φωτεινόν, τον υπέρ πάσαν κτίσιν ήλιον της ζωής, τον Χριστόν; Δι' αυτό κρύπτεται μέσα εις την αορασίαν, δια να είμεθα ελεύθεροι και να πιστεύωμε και να διαλέγωμε τον Θεόν.
Λέγει, λοιπόν, ο Σολομών, ο μέγας εκείνος άνθρωπος, όταν έκανε τον ναόν του, αφού συνεκέντρωσε υλικά χρυσά και ασήμια και σμαράγδους και ό,τι πολύτιμον υπήρχε από όλον τον κόσμον και εξόδευσε τα περισσότερα χρήματα που εξόδευσε ποτέ άνθρωπος, διά να κάνη οίκον εις τον Θεόν, ότι εγώ όμως ετοίμασα δια τον Θεόν μου άλλον οίκον «του κατοικείν επί καινότητος»(45)• του έκανα καινούργιον οίκον δια να κατοική ο Θεός, αυτήν την Εκκλησίαν.
Αγαπητοί μου, και εμείς έχομε τον οίκον μας, την καρδίαν μας. Ενθυμείσθε τι είπεν ο Κύριος, όταν ανελαμβάνετο εις τους ουρανούς; «Θα είμαι πάντοτε μαζί σας»(46). Και όταν λειτουργούμε, η τελευταία ζωντανή πράξις της λειτουργίας, η ύψωσις του τιμίου Ποτηριού, όταν λέγη ο ιερεύς• «Πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων», τι σημαίνει;
Εγώ απέρχομαι, εγώ ο Χριστός, που εισέρχομαι μέσα εις τον γνόφον μου, που πηγαίνω εις την αορασίαν μου, θα με χάσης τώρα από τα μάτια σου, αλλά να ενθυμήσαι ότι πάντοτε είμαι μπροστά σου, πάντοτε είμαι μέσα σου. Μένω απαρατήρητος εκεί, μέσα εις τα κρύφια του ιερού, θα φαγωθώ από τον ιερέα, δια να ημπορής να με τρως και συ, όποτε θέλης.
Λοιπόν, αδελφοί μου, ετοιμάσατε πνευματικά θυμιατήρια, ετοιμάσατε αρώματα μέσα εις τας ψυχάς σας, διότι ο Θεός ούτε τον ήλιον εδιάλεξε ούτε ηγάπησε και ηρκέσθη εις τον ναόν του Σολομώντος, τον θεοπρεπέστατον εκείνον. Τον κατέστρεψε! Διατί; Διότι ηθέλησε οίκος του να είναι δια της ευχής η καρδία του καθενός από ημάς.
|
|
|
