|
ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ο Σιμωνοπετρίτης
Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως
© 2004, ΙΕΡΟ ΚΟΙΝΟΒΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΟΡΜΥΛΙΑΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ, Εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, Αθήναι 2004.
2. Η Προσευχή του Αγίου Όρους
Γ'
Τέλος, ας ίδωμεν και πώς βιούται εν Αγίω Όρει η προσευχή.
Λέγει ένας ασκητής αγιορείτης (δεν λέγω το όνομά του, διότι ζη)• «Αχ! είκοσι τέσσερεις ώρες το εικοσιτετράωρον δεν μου φθάνουν να προσεύχωμαι!» Νοιώθετε τι προσευχή κάνει αυτός ο άνθρωπος; Καταλαβαίνετε πόσον μετάρσιος είναι; Αντιλαμβάνεσθε πόσην έχει ηδύτητα, εφ' όσον τα μάτια του και η καρδία του νοερώς στρέφονται ολονέν προς τον Θεόν; Όποιος δοκιμάση την γλυκύτητα του Θεού, έτσι θα λέγη και αυτός.
Ναι, προσεύχονται εις το Άγιον Όρος, μέσα εις τα μοναστήρια και έξω από τα μοναστήρια. Μορφαί μεγάλαι ανεδείχθησαν τα τελευταία χρόνια, όπως ο Δανιήλ ο Κατουνακιώτης (+ 1929), ο Καλλίνικος ο Ησυχαστής (+ 1930) και τόσοι άλλοι.
Ένας ιδικός μας μοναχός, που εκοιμήθη εδώ και ολίγα χρόνια, ο γερο-Αρσένιος, ο ευλογημένος, ούτε να κοιμηθή δεν ήθελε, αλλά εκρέματο από κάτι σχοινιά -κρεμαστήρας- και προσηύχετο ακουμβών εις εν ξύλον δια να προσεύχεται αδιαλείπτως, όπως και πάμπολλοι μοναχοί έπραττον. Όταν προσηύχετο και έκαμε μετανοίας, κτυπούσε το κεφάλι του εις το πάτωμα. Έλεγεν• «Είμαι αμαρτωλός και δεν θ' ακούη την προσευχήν μου ο Θεός- ν' ακούη τουλάχιστον τα κτυπήματα της κεφαλής μου. Η αμαρτία μου είναι τόση, που δεν βγαίνει η ευχή από το λαρύγγι μου». Και είχε μίαν χαράν! Συνεχώς προσηύχετο. Να εβλέπατε το πρόσωπον του. Αν εβλέπατε πώς εκοιμήθη, θα ελέγατε• «Αλήθεια, μακάριος ο θάνατος ενός οσίου».
Ένας άλλος ασκητής τα τελευταία χρόνια, πόσες φορές, όταν ελειτούργει, εχρειάζετο ώρας ολοκλήρους, διότι τον επεσκέπτοντο οι άγιοι και μαζί του συλλειτουργούσαν και καθυστερούσε και έβγαζε έξω τα καλογέρια, δια να είναι μόνος του και να μη εκπλήσσωνται. Και όταν τελείωνε η έκστασις, άνοιγε την πόρτα και έλεγε• «Να συνεχίσωμε την λειτουργίαν».
Ένας άλλος μοναχός, προσευχόμενος μίαν νύκτα μέσα εις την ακολουθίαν, ο νους του ξέφυγε και επέταξεν επάνω εις την θάλασσαν, επήγεν εις τα βουνά και εις τα λαγκάδια, αγνάντεψε τα δένδρα, τα λουλούδια, τα ψάρια της θαλάσσης, τα βουνά, τα νησιά, επεσκόπευσε την γην και τον ουρανόν, και είδε και ήκουσεν ότι όλα δοξολογούν τον Θεόν. Από την ημέραν εκείνην δεν ημπορούσε να σταθή καθόλου• και από τους οξυδρόμους οφθαλμούς του δεν εσταμάτησαν τα δάκρυα. Είδε και έλεγεν ότι η άψυχος κτίσις εκχέει τα δάκρυά της με την δοξολογίαν «και εγώ, που έχω ψυχήν, είμαι μέσα εις την αμαρτίαν».
Εις το Άγιον Όρος δεν έλειψαν ποτέ οι ησυχαστικοί και νηπτικοί μοναχοί, αδιακόπως έως σήμερα. Ας μνημονεύσωμεν εδώ και τον άγιον Σιλουανόν (+ 1938), που η ζωή του ήτο διαρκής και αστείρευτος προσευχή.
Τα τελευταία χρόνια ένας άλλος ασκητής, ο Γερο-Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης (+ 1959), αφιέρωσε την ζωήν του εις την ευχήν, την οποίαν ερρόφησε βαθιά, την έκανε ισχύν αυτού και την έζησε με εν βίωμα γλυκείας εντρυφήσεως του παραδείσου. Πολλοί και τώρα είναι πνευματικά του εγγόνα.
Από το Όρος μετεδόθη πανταχού η νοερά προσευχή. Απ' εδώ διέδωσεν ο αγιορείτης Παΐσιος Βελιτσκόφσκι (+ 1794) την ευχήν εις τους Σλάβους. Ωσαύτως ο π. Σωφρόνιος, αγιορείτης και αυτός, εις την Ευρώπην.
Επέδρασεν ο Άθως και εις τον άγιον Αθανάσιον των Μετεώρων, εις τον άγιον Διονύσιον Ολύμπου, που ενέπνευσαν πολλούς άλλους. Δεν αριθμούνται. Συμεών Μονοχίτων, Ιάκωβος ο Γέρων, άγιος Θεωνάς, Κολλυβάδες... Η ευχή έτρεξεν εις όλον τον κόσμον. Έτσι εις την Ρωσσίαν έχομεν Άγια Όρη! Και εις την Σερβίαν έχομεν Άγια Όρη! Όπου και αν πάη κανείς. Σήμερον έχομεν και εις την Ευρώπην μοναστήρια από αγιορείτας, οι οποίοι τι άλλο κάνουν, από το να διαδίδουν την νοεράν προσευχήν όσον δύνανται.
|
|
|
