|
"ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΙΣ
ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ
ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΝ ΓΕΝΕΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΙΝ ΑΥΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ"
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ,
† Αρχιεπισκόπου Αθηνών |
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΠΕΜΠΤΟΝ
ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
ΙΙΙ. ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΡΙΤΗ (1948-1956): Έντασις εις τας σχέσεις Εκκλησίας και παλαιοημερολογιτών
Φάσις Δευτέρα: (1949 – 1956)
Η επί Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος κατάστασις του παλαιοημερολογιτικού και η αντιμετώπισις αυτού.
2. Η δι' Εγκυκλίου του «Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης» Χρυσοστόμου από 26-9-1950 κήρυξις της Εκκλησίας της Ελλάδος σχισματικής και των Μυστηρίων αυτής ακύρων, υπό κανονικήν θεώρησιν.
Ο ηγούμενος της αδιαλλάκτου παρατάξεως των παλαιοημερολογιτών «Επίσκοπος»
Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης «γνωστός ταραξίας του Αγ. Όρους» κατά τον
Αρχιεπ/πον Σπυρίδωνα(561) και «περιβόητος»(562) διά την ανατρεπτικήν αυτού δράσιν, έδραν και ορμητήριον έχων την εν Κερατέα Αττικής υπ' αυτού ιδρυθείσαν Μονήν γυναικών, εξεμέτρησεν εν Αθήναις το ζην τη 14-5-1950 κηδευθείς ως άγιος και πατήρ της Εκκλησίας εν μέσω γενικού πένθους των οπαδών αυτού και ενταφιασθείς εν τω περιβόλω της διαληφθείσης Μονής. Ο κατά την έκφρασιν επισήμου ανακοινωθέντος του Γραφείου Τύπου της Ι.Σ. «αμαθής και φανατικός και υπόπτου βίου»(563) Ματθαίος ούτος, «αναιδέστερος και πονηρότερος»(564) των άλλων παλαιοημερολογιτών υπάρχων «δεν εδίστασε, παρά πάντα νόμον και κανόνα, να χειροτονήση μόνος αυτός, νέους Επισκόπους και να σχηματίση νέαν ψευδοσύνοδον»(565) ήτις και ανέλαβε την συνέχισιν του «ιερού αγώνος» τη επικουρία των προσόδων της τεραστίας περιουσίας την οποίαν είχαν δημιουργήσει «δια των γνωστών μεθόδων»(566).
Την περιουσίαν ταύτην εποφθαλμιών, ως κατηγγέλθη, ο «πρ. Φλωρίνης», μετά τον θάνατον του Ματθαίου, προς ον είχεν έλθει εις ρήξιν βαθείαν και αφού είχεν απορριφθή πρότασις αυτού προς την κανονικήν Εκκλησίαν, όπως αναγνωρισθή
προσωρινώς η υπ' αυτόν παράταξις, αρθώσιν αι καθαιρέσεις των «Αρχιερέων» και εν εκεχειρία βιώσωσι παραλλήλως ή τε επίσημος Εκκλησία της Ελλάδος και η παλαιοημερολογιτική αυτού μερίς(567) «δεν εδίστασε να παλινωδήση δι' ανακοινωθέντος και να ανακαλέση όσα κατά του Ματθαίου είπε και έγραψε, χαρακτηρίσας αυτά «ως δημιουργήσαντα σκάνδαλα και αντιστρατευόμενα προς τας αρχάς της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού» Ταύτα ομού μετ' αποκηρύξεως παντός ό,τι από του 1937 μέχρι τής ημέρας(568) εκείνης ελέχθη ή εγράφη
παρ' αυτού περιέλαβεν ο «πρ. Φλωρίνης» εν τη υπ' αριθμ. 13/26-9-1950 Εγκυκλίω αυτού(569), εν η, επαναλαμβάνων και τα όσα κατά καιρούς είχε κατά της κανονικής Εκκλησίας είπει, απετόλμησε, προφανώς ίνα ευαρεστήση εις την αδιάλλακτον ομάδα του κοιμηθέντος Ματθαίου, να χαρακτηρίση και αύθις(570) σύμπασαν την ακολουθούσαν το διωρθωμένον Ιουλιανόν Ημερολόγιον Εκκλησίαν ως σχίσματικήν, κηρύξας τα Μυστήρια αυτής ως στερούμενα αγιαστικής χάριτος και ορίσας όπως οι εκ του νέου εις το παλαιόν ημερολόγιον μεταπηδώντες πιστοί, υποβάλωσιν «ομολογίαν», δι' ης να καταδικάζωσι την καινοτομίαν των νεοημερολογιτών και να κηρύσσωσι την Εκκλησίαν αυτών ως σχισματικήν, χρίωνται δε τω Αγίω Μύρω τω παρά τοις παλαιοημερολογίταις εν αφθονία υπάρχοντι, διαστελλομένω σαφώς εκ του ετέρου Αγ. Μύρου όπερ διέθετον αι λοιπαί Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, εν αις και η της Ελλάδος, παραλαβούσαι τούτο παρά του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κων/λεως(571). Η αναμύρωσις των προσερχομένων εις τον παλαιοημερολογιτισμόν
νεοημερολογιτών, ενείχε την σημασίαν ότι οι ουτωσεί αναχριόμενοι επανήρχοντο εις την εξ ης εξώμοσαν Εκκλησίαν μετανοούντες ήδη διά την αποκοπήν των εκ του σώματος αυτής, κατά το πρότυπον ασφαλώς των επί εκκλινάντων εις την αίρεσιν, των σχισματικών, των εξωμοτών και των πεπτωκότων ισχυόντων κανόνων(572). Σημειωτέον δ' ότι, κατά την κρατούσαν γνώμην, η τοιαύτη αναμύρωσις δεν συνιστά βεβαίως επανάληψιν του Μυστηρίου, αλλά τελετήν επανόδου των μετανοούντων εις τους κόλπους της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας(573), ουχ' ήττον προϋποθέτει, κατά τα άνω, αποκοπήν τίνος από της Ορθοδόξου κατ' Ανατολάς Εκκλησίας και εν τη μετανοία επάνοδον αυτού όθεν εξέβη, τούθ' όπερ δεν καταλείπει περιθώρια ως προς την βαθυτέραν έννοιαν της αποφάσεως του «πρ. Φλωρίνης» όστις εν ψυχρώ μάλλον ή εκ παραδρομής τινος και συντυχίας ενήργησεν εν προκειμένω κηρύξας σχισματικήν την Εκκλησίαν της Ελλάδος και εξωμότας rους τω νέω ημερολογίω κάτακολουθούντας. Προς τούτοις τα προσαγόμενα υπό των παλαιοημερολογιτών της παρατάξεως αυτού ελαφρυντικά της ενεργείας ταύτης του «πρ. Φλωρίνης» οίον ότι η απόφασις αύτη ουδέποτε εφηρμόσθη, ότι ελήφθη εν περιόδω αγώνος δικαιολογούντος εκτροπάς τινας, κλπ. δεν δύναται να αντισταθμίσωσι το βάρος της αντικανονικής εκείνης ενεργείας, ήτις προσεπόρισε δεινά τη Εκκλησία(574).
Ο ελιγμός ούτος του «πρ. Φλωρίνης» και των περί αυτόν εχαρακτηρίσθη εν τούτοις υπό της Εκκλησίας ως «απόρροια ανάγκης και ουχί συναισθήσεως»(575) και υπεστηρίχθη ότι η πλειοδοσία αυτών εις δήθεν φανατισμόν και αδιαλλαξίαν απεσκόπει εις την υπεισέλευσιν αυτών εις την σοβαράν περιουσίαν, ήν κατέλιπεν
αποθνήσκων ο Ματθαίος(576). Ο ισχυρισμός βεβαίως ούτος, καιτοι τολμηρός,δι' ένα ιδεολόγον ως ενεφάνιζεν εαυτόν ο «πρ. Φλωρίνης» εν συνδυασμώ προς την επακολουθήσασαν νέαν παλινωδίαν αυτού και των περί αυτόν, οίτινες, διαπιστώσαντες ότι ο τοιούτος αυτών ελιγμός απέτυχε, προσκρούσας εις την σθεναράν αντίστασιν της Μαριάμ, Ηγουμένης της Μονής Κερατέας και των περί αυτήν αδιαλλάκτων παραγόντων, προέβησαν «εις την αποκάλυψιν των σκανδάλων επί τη ελπίδι ότι διά της εξοντώσεως των αντιπάλων θα επετύγχανον ό,τι δεν ηδυνήθησαν να επιτύχουν διά της πειθούς(577)», εμφανίζουσι τον «πρ. Φλωρίνης» μάλλον ως καιροσκόπον ή αγαθόν ιδεολόγον. Η έκδοσις της υπ' αριθμ. 13/26-9-1950 Εγκυκλίου υπό του «πρ. Φλωρίνης» και των συν αυτώ συνιστά ασφαλώς την πλέον μελανήν κηλίδα εις την καθόλου εκκλησ. σταδιοδρομίαν του ανδρός τούτου, όστις, παρά ταύτα, δεν υπήρξε τυχαίος Ιεράρχης. Εντύπωσιν προκαλεί η απότομος και γνωσιμαχούσα προς τα παλαιά ορθά αυτού πιστεύματα στροφή αύτη, τοσούτω μάλλον όσω αι διά της υπ' όψιν Εγκυκλίου διακηρυχθείσαι θέσεις ήρχοντο εις φανεράν αντίθεσιν προς ό,τι ο αυτός Ιεράρχης ου μόνον επί έτη επίστευεν, αλλά και γραπτώς είχεν εκθέσει υπεραμυνόμενος αυτών και μαχόμενος ίνα μείνη πιστός εις ταύτα. Εν τη από 9-11-1937 επιστολή αυτού, τη απευθυνθείση επιτιμητικώς προς τον «Επίσκοπον» Κυκλάδων Γερμανόν Βαρυκόπουλον, αναπτύσσονται εν πλάτει αι απόψεις του «πρ. Φλωρίνης» επί του θέματος της σχισματικής ή ου ιδιότητος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κατά ταύτας «μία Εκκλησία τότε μόνον έχει κύρος και τα Μυστήρια αυτής αγιαστικήν χάριν και ενέργειαν, όταν αύτη συσταθή ή άναγνωρισθή υπό της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας και τότε μόνον αύτη απόλλυσι το κύρος αυτής και την αγιαστικήν δύναμιν και ενέργειαν τα Μυστήρια αυτής, όταν Αύτη διά μίαν κακοδοξίαν κηρυχθή αιρετική ή σχισματική υπό της όλης Εκκλησίας, ης την έγκυρον γνώμην και τελεσίδικον απόφασιν διερμηνεύει η Οικουμενική και Πανορθόδοξος Σύνοδος». Και παρακατιών: «Η απόσχισις αύτη του
Μακαριωτάτου και της ακολουθούσης αυτώ Ιεραρχίας παρέχει εις ημάς το δικαίωμα να διατυπώσωμεν την προσωπικήν και όλως ατομικήν ημών γνώμην, ότι ο Μακαριώτατος και οι ακολουθούντες αυτώ Αρχιερείς ως διασπάσαντες εν επιγνώσει την ενότητα της καθόλου Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τον ταυτόχρονον εορτασμόν των εορτών και την ταυτόχρονον τήρησιν των νηστειών, κατέστησαν δυνάμει μόνον ουχί δε και ενεργεία έκπτωτοι της Θ. Χάριτος... τότε μόνον θα καταστώσιν και ενεργεία έκπτωτοι της Θ. Χάριτος και αλλότριοι του Ορθοδόξου Πνεύματος των Μυστηρίων, όταν ούτοι κηρυχθώσι τοιούτοι και ενεργεία σχισματικοί υπό Πανορθοδόξου Συνόδου μόνης δικαιουμένης προς τούτο κατά τα θέσμια της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας»(578). Και ταύτα μεν επρέσβευε και εκήρυττε τότε ο «πρ. Φλωρίνης». Αλλ' εν έτει 1950 αρνηθείς εαυτόν διεκήρυξεν ακριβώς ταναντία, τούτο δε πράττουσιν άχρι του νυν και οι εν τη παρατάξει διάδοχοι αυτού, αυθαιρέτως ανακηρύξαντες την παρασυναγωγήν του παλαιοημερολογιτισμού εις Εκκλησίαν, δίχα γνώμης και αποφάσεως της όλης Ορθοδοξίας, αφ' ης εύρηνται αποκεκομμένοι, χαρακτηρίσαντες δε την κανονικήν Εκκλησίαν της Ελλάδος, ως και πάσαν νεοημερολογιτικήν Εκκλησίαν, σχισματικήν και τα Μυστήρια αυτών άκυρα, προβαίνοντες παντόλμως εις επαναλήψεις αυτών. Αυτονόητον, κατά ταύτα, τυγχάνει το αδιέξοδον εις ο περιέφεραν αυτοί εαυτούς οι εν Ελλάδι παλαιοημερολογίται, εν τη τυχοδιωκτική ταύτη τακτική αυτών. Διότι της Εκκλησίας της Ελλάδος ούσης σχισματικής, κατ' αυτούς, ενεκα του ημερολογίου, σχισματικαί τυγχάνουσι και άπασαι ανεξαιρέτως αι λοιπαί ανεγνωρισμέναι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι, αι μεν ως νεοημερολογιτικαί, αι δε παλαιοημερολογιτικαι ως κοινωνούσαι τη δήθεν σχισματική Εκκλησία της Ελλάδος. Και εφ' όσον, κατά την άποψιν ταύτην, «πάντες εξέκλιναν άμα ηχρειώθησαν» και πάσαι αι υπ' ουρανόν Ορθόδοξοι Εκκλησίαι εξέπεσον της Θ. Χάριτος, έπεται ότι μόνοι επί γης Ορθόδοξοι απέμειναν οι εν Ελλάδι παλαιοημερολογίται αν και ούτοι «αγιάζονται» υπό κληρικών ελθόντων κατά το παρελθόν εις κοινωνίαν μετά της Εκκλησίας της Ελλάδος-και άρα κοινωνησάντων του αυτού κανονικού ρύπου-και επομένως ουδαμόθεν δικαιούνται να αναμένωσι βοήθειαν προς επίλυσιν του προβλήματος αυτών.
Η περί των σκανδάλων εξ άλλου της Κερατέας είδησις, γνωσθείσα ευρέως διά του
τύπου, εδημιούργησε λίαν δυσμενές διά τούς παλαιοημερολογίτας κλίμα(579) και ωδήγησεν εις την σύλληψιν και καταδίκην της Ηγουμένης Μαριάμ. Προ του μεγέθους του εκραγέντος σκανδάλου πτύξας ο «πρ. Φλωρίνης» επεχείρησε να διαχωρίση τας ευθύνας της υπ' αυτόν παρατάξεως διά δηλώσεως δι' ης απεκήρυξε τους περί την Μαριάμ.(580).
Σημειώσεις
561. Έκθεσις... σ. 36.
562. «Εκκλησία» 1950 σ. 385. Τον Ματθαίον κατηγόρησαν, εν τη από 12-5-1943 επιστολή αυτών, κληρικοί και λαϊκοί της παρατάξεως αυτού ότι εκδίδει βιβλία ερανισμένα εκ των αποκρύφων και αμφιβόλου προελεύσεως πηγών, ότι πρεσβεύει αιρετικάς δοξασίας ως λ.χ. περί πτώσεως των οδόντων του Κυρίου, περί της δευτέρας ενσάρκου Αυτού Οικονομίας, περί οραμάτων δαιμονοπλήκτου τινος Βασιλικής, ότι περιφρονεί την Ι. Παράδοσιν, ότι επιδιώκει την εαυτού αγιοποίησιν κλπ. Εις τας κατηγορίας ταύτας απήντησεν ο Ματθαίος δι' εκτενούς από 25-5-43 Ποιμαντορικής Εγκυκλίου, κατά το πλείστον δικαιολογούμενος. Σημειωτέον ότι ο αυτός εν τέλει διακηρύττει ότι εκείνος ουδένα ύβρισε ή κατηγόρησεν ή απεκάλεσεν αιρετικόν, ούτε εχώρισε τον παλαιοημερολογιτικόν αγώνα.
563. «Εκκλησία» 1950 σ. 385.
564. «Εκκλησία» 1950 σ. 395.
565. «Εκκλησία» 1950 σ. 395. Η κανονικώς μετέωρος αύτη ενέργεια του Ματθαίου εχαρακτηρίσθη υπό της ετέρας παλαιοημερολογιτικής παρατάξεως του «πρ. Φλωρίνης» ως «τόλμημα», «εξωφρενική πράξις» και «εκκλησιαστικόν πραξικόπημα», αποτολμηθέν «μόνον προς εκμετάλλευσιν και εξυπηρέτησιν των προσωπικών και ατομικών αυτού συμφερόντων» («Η Φ.Ο.» 1948 φ. 60 σ. 4α. Βλ. και ανακοινωθέν της Ι.Σ. των ΓΟΧ και της ΠΘΕΟΚ ένθ' ανωτ.) και απεδοκιμάσθη μετά βδελυγμίας υπ' αυτής, διαχωρισάσης τας ευθύνας της, τοσούτω μάλλον όσω είχεν ούτος αποκηρυχθή υπ' αυτής κατά το παρελθόν «ως αποσυνάγωγος, λόγω των πολλών και αλλεπαλλήλων αυτού αντικανονικών πράξεων, εις ας εξωθείτο υπό του περιβάλλοντός του» (Σ. Καραμήτσου-Γαμβρούλια, ένθ' ανωτ. σ. 164. Πρβλ. και σχόλιον εν: «Η Φ.Ο.» 1948 φ. 60 σ. 8 ). Περί των χειροτονιών τούτων βλ. εκτενέστερον κατωτέρω.
566. «Εκκλησία» 1950 σ. 395. Κατά τον Πολύκαρπον Συνοδινόν ο Ματθαϊος ήτο «άξεστος» Βλ. Πολυκάρπου Συνοδινού, Μητροπολίτου Μεσσηνία ς, 'Εκκλ. 'Απομνημονεύματα. . . σ. 129.
567. Χρυσοστόμου Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης, Υπόμνημα προς την Διοικούσαν Εκκλησίαν... σ. 8-11. Πρβλ. και την από 12-10-1943 Ποιμαντ. Εγκύκλιον του Ματθαίου.
568. «Εκκλησία» 1950 σ. 385. «Η Φ.Ο.» 1950 φ. 86 σ. 7.
569. Η υπ' αριθμ. 13/26-9-Μαΐου 1950 Εγκύκλιος αύτη του «πρ. Φλωρίνης» εχαρακτηρίσθη υπό της Ι. Συνόδού ως «το πλέον επαίσχυντον σημείον» της όλης σταδιοδρομίας αυτού», όστις, προς τοις άλλοις, διελάμβανεν εν αυτή και τα εξής: «Αίρομεν τα εξ υπαιτιότητος ημών δημιουργηθέντα σκάνδαλα και προς τούτο ανακαλούμεν και αποκηρύττομεν παν ό,τι από του έτους 1937 έως σήμερον εγράφη και ελέχθη υφ' ημών διά κηρυγμάτων, διασαφήσεων, δημοσιευμάτων και εγκυκλίων κλπ.» («Εκκλησία» 1953 σ. 50). Και το Πατριαρχείον Αλεξανδρείας εχαρακτήρισε την Εγκύκλιον τούτην ως «την σπουδαιοτέραν πρόκλησιν» κατά της Εκκλησίας εκ μέρους της Συνόδου των μετριοπαθεστέρων παλαιοημερολογιτών. (Βλ. «Πάνταινον» 1951 σ. 70 ).
570. Ήδη από του έτους 1949 ο «πρ. Φλωρίνης» είχε χαρακτηρίσει πάσας τας Ορθοδόξους Εκκλησίας τας ακολουθούσας το νέον ημερολόγιον ως τελούσας εν υποδικία ενώπιον των σλαυικών κυρίως ομοδόξων Εκκλησιών, αίτινες παρέμεναν πιστοί εις το πάτριον Εορτολόγιον (Χρυσοστόμου Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης, Υπόμνημα προς την Διοικούσαν ... σ: 13). Η τοιαύτη ενέργεια του «πρ. Φλωρίνης» ήρχετο να δικαιώση μεθ' επταετίαν όλην την, ην είχεν απευθύνει αυτώ ο Ματθαίος εν έτει 1943 προτροπήν. Έγραφε τότε προς τον «πρ. Φλωρίνης» ο Ματθαίος: Εμπρός, λοιπόν, αποκηρύξατε εκ νέου την κακοδοξίαν, μεθ' ης και πάλιν ανεμίχθητε μετά την πρώτην σας ομολογίαν. Κηρύξατε τα Μυστήρια άκυρα της κακοδόξου Εκκλησίας και μη τα αναμασάτε πότε έγκυρα και πότε άκυρα. Κηρύξατέ την σχισματικήν και αύθις, όπως την εκηρύξατε το 1935 και ότι το μύρον της δεν έχει την αγιαστικήν του δύναμιν και τα παιδία τα βαπτισθέντα εις το εκείνων Βάπτισμα δέον να μυρώνωνται παρά των Ορθοδόξων ιερέων συμφώνως τω πρώτω κανόνι του Μ. Βασιλείου» (Ματθαίου, Ποιμαντορ.Εγκύκλιος 12-10-1943 σ. 10). Εν τούτοις υπό των υπερασπιστών της μνήμης του σήμερον, φέρεται ο «πρ. Φλωρίνης» αχθείς εις την απόλυσιν της Εγκυκλίου ταύτης «εκ πόνου και μόνον προς τον αγώνα τον οποίον έβλεπεν σχεδόν ναυαγούντα κατόπιν του εμφυλίου διχασμού. Ηθέλησε και την τελευταίαν στιγμήν να διασώση τους πορευομένους όπισθεν του αρχηγού της ανταρσίας Ματθαίου και ούτω να προστατεύση το γόητρον και την μέλλουσαν προαγωγήν της Εκκλησίας των ΓΟΧ, ασχέτως αν τελικώς διεψεύσθη των ελπίδων του» (Θεοδωρήτου μοναχού, Το Ημερολογιακόν σχίσμα δυνάμει ή ενεργεία ; σ. 16, 18 επ.), και «οικονομικώς συγκαταβάς» προς ένωσιν των διισταμένων (Θεοδωρήτου μοναχού, Β' Ανοικτή Επιστολή... σ. 15).Κατ' άλλούς ο «πρ. Φλωρίνης» τυπικώς προέβη εις τας δηλώσεις ταύτας «ένεκα περιστασιακών γεγονότων και επιδράσεων» αποτελούν δε αύται «καθαράν πράξιν ψυχολογικού εξαναγκασμού και καρπόν αμαθείας και πεισμόνου (sic) εγωϊστικού θελήματος του απαιδεύτου Ιερατείου του». (Βλ. Αγιορειτών Πατέρων, Ομολογία-Έκκλησις σ. 38 ).
571. - «Εκκλησία» 1950 σ. 385. Το Άγ. Μύρον ισχυρίσθησαν oι παλαιοημερολογίται ότι εχορήγει αυτοίς το Άγιον Όρος «όπερ είχεν εις ποσότητα μεγάλην πριν ή εισαχθή εν τη Ελληνική Εκκλησία η καινοτομία» (Βλ. Σ. Καραμήτσου-Γαμβρούλια, ένθ' ανωτ. σ. 198. Πρβλ. πικρόν επί του θέματος τούτου σχόλιον της «Εστίας» της 4-7-1950). Υπερασπιζομένη τας δήθεν «κανονικάς» ταύτας θέσεις βραδύτερον η υπό τον «πρ. Φλωρίνης» «Σύνοδος» των ΓΟΧ και εις απάντησιν σχετικών παρατηρήσεων της Εκκλησίας, διαλαμβανομένων εν επισήμοις δηλώσεσιν αυτής προς τον τύπον («Εκκλησία» 1950 σ. 394-396) επανέλαβε τα περί «αυθαιρέτου και μονομερούς ημερολογιακής καινοτομίας» ήτις κατέστησε την Εκκλησίαν της Ελλάδος σχισματικήν, ου ένεκεν «λογικόν και. απαραίτητον» είναι όπως οι εις το παλ. ημερολόγιον προσερχόμενοι νεοημερολογίται αποκηρύσσωσι «την καινοτομίαν του Γρηγοριανού Ημερολογίου» εφ' όσον μεταξύ των παλαιοημερολογιτών «και των καινοτόμων υπάρχει θρησκευτική διαφορά». (Βλ. Σ. Καραμήτσου-Γαμβρούλια, ένθ' ανωτ. σ. 197-198. Πρβλ. καυστικόν σχόλιον του Ακαρνανίας Ιεροθέου, εν: «Ενορία» 1950 σ. 334).
572. Πρβλ. Ν. Μίλας, Το Εκκλησ. Δίκαιον της Ορθοδόξού Ανατολικής 'Εκκλησίας, Αθήναι 1906 σ. 796., Αμ. Αλιβιζάτου, Η Oικovoμια... Αθήναι 1949 σ. 83, Ιω. Φουντούλη, Απαντήσεις εις λειτουργικάς απορίας (Α') Αθήναι 1967 σ.134-135.
573. Βλ. Παύλου Μενεβίσογλου, Το Άγιον Μύρού εν τη Ορθοδόξω Ανατολική Εκκλησία, Θεσ/νίκη 1972 σ. 210-211, Χ. Ανδρούτσου, Δογματική... σ. 340, Π. Τρεμπέλα, Δογματική Γ' σ. 141, Του αυτού: Η ανεξάλειπτος σφραγίς εν τοις Μυστηρίοις σ. 7-9.
574. Βλ. Θεοδωρήτου Μοναχού, Απόκρισις εις μίαν απάντησιν... σ. 18 - 19.
575. «Εκκλησία» 1950 σ. 395. Πρβλ. και «Χριστιαν. Σπίθαν» Ιαν. 1970 σ. 4.
576. «Εκκλησία» 1953 σ. 49-50. Ομοίως και Ποιμαντορική Εγκύκλιος από 20-12-72 της «Ι.Σ. ΓΟΧ» (κυρού Αρχιεπ/ Ματθαίου) σ.4. Βλ. αντίκρουσιν υπό του «πρ. Φλωρίνης» εν: «Η Φ.Ο.» 1950 φ. 93 σ.7.
577. «Εκκλησία» 1950 σ. 395. Είχον προηγηθή δημοσιεύσεις εις την «Φωνήν της Ορθοδοξίας» πράξεων βιαιότητος μοναχών της Μαριάμ κατά μοναχών της παρατάξεως του «πρ. Φλωρίνης» (Πρβλ. «Η Φ.Ο.» 1950 φ. 90 σ. 8 ).
578. Θεοδωρήτου μοναχού, Το Ημερολογιακόν σχίσμα δυνάμει ή ενεργεία; σ. 24-25. Πρβλ. τα αυτά εν τη από 1-6-44 Εγκυκλίω του «πρ. Φλωρίνης».
579. Κατά την «Ενορίαν» «το παλαιοημερολογιακόν καρκίνωμα υπέστη δεινόν πλήγμα κατά το 1950 με τα γεγονότα της Κερατέας» (Βλ. «Ενορίαν» 1951 σ. 19). εξ αφορμής των σκανδάλων τούτων δυσμενή σχόλια εγράφησαν και διά τον καθόλου μοναχικόν βίον (Βλ. «Ενορίαν» 1959 σ. 220 ). ενώ κατά τον «Πάνταινον» με τα γεγονότα της Κερατέας «διεσύρθη η Ορθόδοξος Εκκλησία σοβαρώς» («Πάνταινος» 1951 σ. 71).
580. Την Δήλωσιν υπέγραφον οι συγκροτούντες την «Ιεράν Σύνοδον των ΓΟΧ» «πρ. Φλωρίνης» Χρυσόστομος, «Χριστιανουπόλεως» Χριστοφόρος και «Διαυλείας» Πολύκαρπος. Δι' αυτής απεκήρυσσον «τας διαδιδομένας παρανόμους και ατασθάλους πράξεις» του ιερέως Ευγενίου Τόμπρου και της μοναχής Μαριάμ Σουλακιώτου, οίτινες προΐαταντο της παρασυναγωγής εις ην ανήκεν η γυναικεία Μονή Κερατέας, προς ην ούτοι, ως εδήλουν, ουδεμίαν απολύτως πνευματικήν σχέσιν και επικοινωνίαν είχον. Βλ. Σ. Καραμήτσου-Γαμβρούλια, ένθ' ανωτ. σ. 190. «Η Φ.Ο.» 1950 φ. 91 σ. 8, Ανακοίνωσιν της Ι.Σ. των ΓΟΧ και αποκηρυκτικάς δηλώσεις των ΠΘΕΟΚ, Ενώσεως Νέων Παλαιοημερολογιτών, εν: «Η Φ.Ο.» 1950 φ. 93 σ. 4-5. Διά την τοιαύτην στάσιν του πρ. Φλωρίνης» εξέφρασε βραδύτερον την έκπληξιν αυτού ο Ακαρνανίας Ιερόθεος. Βλ. Ακαρνανίας Ιεροθέου, Παλαιοημερολογητικόν αίσχος (επιστολή), εν: «Ενορία» 1950 σ. 334. Και η Ι. Σύνοδος, εν επισήμω αυτής ανακοινωθέντι, ψέγουσα την ενέργειαν, ωμίλει περί καταβαλλομένης προσπαθείας εκ μέρους «των αυτών παλαιοημερολογιακών ωργανωμένων συγκροτημάτων επιρρίψεως των ευθυνών μόνον επί της «Μονής Κερατέας» και διαχωρισμού άλλης τινός μερίδος υπό των αυτών ελατηρίων ελαυνομένης αλλ'επιδεικνυούσης σοβαροφάνειαν». («Εκκλησία» 1953 σ. 49).
|
|
|
